De zon laat verstek gaan en dat merken we, als we op de fiets stappen. Het is frisjes, “to say the least” maar zetten door. Het plan lag klaar om, op de fiets, naar Beauvais te gaan in verband met de Cathédrale Saint-Pierre de Beauvais oftewel “hoogste kathedraal ter wereld” met zijn 48 meter.
Maar om nu een “oude vader” op deze bijzondere dag te mishandelen gaat Hoofd-plannenmaker ook weer te ver.
Dus beperken we ons tot een rondje Voies Vertes (groene fietspaden), die door heel Frankrijk lopen. Deze 'groene wegen' zijn uitgerold langs beken en rivieren, over jaagpaden, langs kanalen en op de plaats van in onbruik geraakte spoorwegen.
Als vergoeding voor het missen van de Kathedraal in Beauvais, worden we getrakteerd op een prachtig oud kerkje.
Waar we niet in kunnen, ondanks verwoede pogingen van mijn reisgenoot. De omringende graven om de kerk hebben een zeer verschillend onderhoudsniveau. Zo ziet het ene graf eruit alsof het er gisteren is neergelegd,
terwijl anderen ten onder dreigen te geraken door achterstallig onderhoud. Misschien is de uitdrukking “ten onder” gaan hier een eufemisme, maar toch.
Van de rust en stilte, op het kerkhof, naar de rust en stilte op de Voie Verte, waar verder geen motorisch aangedreven vervoersmiddelen mogen komen. Wat ik dan weer met het verbod op paarden aan moet, is mij even niet duidelijk.
