Alweer een paar weken staan we nu op de camping “De Lente van Drenthe”in Gasselte, waar om de beurt de kleinkinderen langskomen. Traditie in die 6 jaar, dat we hier staan, is een bezoek aan Drouwenerzand. Nu bedoel ik niet direct het natuurgebied met diezelfde naam. Want tussen Drouwen en Gasselte ligt het natuurgebied “Het Drouwenerzand”. Dit stuifzandgebied is in de loop der tijd ontstaan door overbegrazing, het steken van heideplaggen en het delven van keien. Tot het begin van de 20e eeuw werd de weg tussen Gasselte en Drouwen regelmatig bedolven onder het stuifzand en was dan nauwelijks begaanbaar.
De aantrekkingskracht van dit voordelige pretpark is groot, temeer omdat, wanneer eenmaal de entree betaald is, de rest volledig vrij en gratis is. Ook de Patat, Frikadellen, Kroketten en aanverwante artikelen. Dat laatste maakt het slechtste in de mens los.
Dit schouwspel kan ik U, lezer dezes, ten zeerste aanraden. Mocht U het idee hebben te behoren tot een superieur ras, welke ver verheven is boven het dierlijke ras, binnen 1 uur na het aanschouwen van dit schouwspel en Uw eigenbeeld zal in ieder geval bijgesteld zijn. Ik kies dan ook een strategische plekje, in de schaduw, en pal bij de ingang. Dat laatste geeft om drie uur een zo mogelijk nog mooier schouwspel. Want om 3 uur wordt de toegangsprijs de helft goedkoper. Stel je even een gezin van 6 personen voor. Normaal betaal je dan 6 keer 13.70, oftewel 82.20 euro. Kom je om drie uur is dat nog maar 41.10 euro. Nog steeds een hoop geld, maar toch. Het bijkomend voordeel is dan ook dat je bespaart op het avondeten. Want de meesten, die om 3 uur komen, slaan direct rechtsaf, om zich onmiddellijk, en in overdaad, te laven aan de gratis versnaperingen. Afgeladen dienbladen, gevuld met eindeloze bakken patat en evenzoveel kroketten en frikadellen passeren de revue. Niet dat alles ook wordt verorberd, want een groot deel belandt in de de daarvoor neergezette vuilnis bakken. Je kunt immers zo weer “warme” gerechten ophalen en zoals gezegd, het is gratis.
Toch moet ik eerlijkheidshalve ook een beetje bij mezelf te rade gaan om te ontdekken dat dit verhaal ook gevoed wordt door een zekere mate van afgunst. Want als je probeert je eigen lichaamsgewicht een beetje binnen de perken te houden, zijn de omringende “in nemers” je natuurlijk een doorn in je eigen hebberige oog.
Maar laat ik het hebben over de werkelijke reden van ons bezoekje, namelijk de kleinkinderen. Eerder meldde ik in deze blog dat onze 13 jarige bezoekster geen enkele behoefte voelde om zich te verlagen, in leeftijd natuurlijk, met een bezoek aan het pretpark. Maar ‘oma’ heeft een truc achter de hand, door de vriendinnetjes ook mee uit te vragen. Jongens, wat kun je toch een hoop lol hebben als je samen in het spookhuis verdwijnt, terwijl je het eigenlijk veel te eng vindt.
De opluchting is dan ook groot als je, weer ongeschonden, naar buiten komt. Natuurlijk ben je gewapend met je onafscheidelijke telefoon, maar vergeet je prompt om die enge “pop”, die uit het plafond komt, op de foto te nemen. Dit alleen al kan, naast het overwinnen van je angst, een extra reden te zijn om nog een keer het spookhuis te bezoeken.
De jongere dame heeft een wat meer ongeremde avontuur-zin en waagt zich in de enorme reuzenschommel in de vorm van een schip. Natuurlijk hef je je handen hoog de lucht in, zoals dat ook in een achtbaan gebruikelijk is. Alle spannende onderdelen worden met een bezoekje vereerd en het wordt de tijd van je leven, ook zonder vriendinnetje. Het is dan ook geen wonder dat het afscheid zwaar valt. Partir, c'est mourir un peu.
De jongste ziet kans oma over te halen om “helemaal alleen” naar het pretpark te gaan, want hierdoor krijg je alle aandacht, die je verdient. We zullen er maar het zwijgen toe doen over de aantallen patatjes, ijsjes en glaasjes limonade die de kleine man tot zich neemt. Maar neem van mij aan dat dat op zich, al een hele prestatie is.
De “Eendenclub” blijft een grote aantrekkingskracht uitoefenen op de kleintjes. Hoewel deze jongeman zijn eigen trucs heeft om “altijd” naast Issy te kunnen zitten. Tijdens het intro-dansje kruipt hij zo dicht naar Issy, dat er geen kind meer tussenkomt.
Op naar de laatste week, in Gasselte, met onze oudste kleinzoon.
