“Partir et mourir un peu”. Soms is afscheid nemen een beetje doodgaan en dat geldt ook voor vanmorgen. Gelukkig worden we in St. Jean du Corail, afgelost door de broer van Ruby en zijn vriend. Die blijven de komende week, dus zij zullen zich niet vervelen. Moeders rust nog even uit van de emoties van gisteren, als haar zoon aankomt.
De weg naar onze bestemming geeft tegelijkertijd onze emotie weer: door golvend door het landschap te meanderen.
Hier en daar worden we getrakteerd op prachtige uitkijkjes, tijdens het passeren van de diverse dorpen en stadjes,
die soms namen voeren, dat als je het wilt lezen je toch echt even stil moet blijven staan. Gelukkig weet mijn fotografe, tijdens het rijden, eentje vast te leggen.
Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat dat fotograferen niet altijd helemaal lukt. Zo staan op de linker foto (bovenste op mobiele tel.) een grote groep motoren, tenminste dat was de bedoeling. Op de rechterfoto (onderste op mobiele tel.) zou een prachtige kerk te bewonderen moeten zijn.
Stilstaande objecten lukken dan weer een stuk beter, zoals onze nieuwe plek, met naast ons de nieuwe reisgenoten Jikke en Mink.
Als ik hoofd voeding mag geloven wordt er vanavond mosselen met frites genuttigd in het aanpalende restaurant.
