Om half negen zou de wekker moeten gaan, maar ik ben al ruim daarvoor wakker. Keelpijn en overal spierpijn, zelfs van spieren waarvan ik het bestaan niet wist. Kortom ik voel me belabberd en kan nauwelijks uit bed komen. Desondanks stappen we na het ontbijt op de bus van even over half tien. Op de Plc de Catalunya stappen we het metrostation in. Een zeer nors uitziende man biedt, ons provinciaaltjes, zijn hulp aan. En dat is maar goed ook, want met 1 kaartje 2 personen door 1 poortje valt nog niet mee.
Maar met zijn hulp slagen we en springen de eerste de beste metrotrein in. Tja, en die gaat precies de verkeerde kant uit. Ali spreekt een zeer modern uitziend meisje aan en die stapt met ons uit en brengt ons naar de juiste metrolijn. We kunnen uitstappen na de 5e halte, drukt ze ons op het hart. Waar tref je nog een dergelijke vriendelijkheid?
Als we het metrostation uitkomen en ons omdraaien staat ie daar in volle glorie de Temple Expiatori le Sagrada Familia. Mij overvalt een gevoel wat het midden houdt tussen triestheid en waanzin en moet dit even laten bezinken.
Je moet je bedenken dat sinds het leggen van de eerste steen in 1882 er bijna voortdurend aan de kerk is gebouwd. Alleen gedurende de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw enkele jaren stilgelegen. De huidige officiële opleveringsdatum is in 2026. De bouw duurt zo lang, dat reeds voltooide gedeelten inmiddels gerenoveerd moeten worden.
We stellen ons in een lange rij op om kaartjes te kopen. Bij de eerste controle wordt ons al om kaartjes gevraagd, nou die hebben we dus nog niet. Of we die eerst maar even willen kopen aan de achterkant van het gebouw. Daar aangekomen staat minstens zo’n lange rij. Als het maar niet opschiet houden we het voor gezien en ontdekken aan de overkant een VVV kantoortje. Ali schiet daar naar binnen en kan daar kaartjes kopen. Alleen een klein puntje, we kunnen er dan niet eerder in als om 13.00 uur, dat betekent 2 uur in een rij wachten. O, ja en het kost met elkaar 42 euro. We lopen nog een rondje om de Sagrada Familia, waarbij de waanzin van dit project zich nog sterker aan mij opdringt. Wat zich ook aan mij opdringt is de penetrante geur van de gillende slijpschijven die veelvuldig hier op de bouw gebruikt worden.
We maken nog wat foto’s van bijvoorbeeld deze “Lijdensfacade” waar 14 jaar aan is gewerkt en door de hoekige en naargeestige figuren is het een controversieel werk geworden.
Hier nog een kiekje van de “Geboorte Facade”
Op 7 juni 1926 wandelde Gaudí over de Gran Via de les Corts Catalanes. Een tram reed hem aan maar stopte niet en Gaudí bleef bewusteloos achter. Taxichauffeurs weigerden Gaudí naar een kliniek te brengen wegens zijn sjofel voorkomen. Uiteindelijk belandde hij in het Hospital de Sant Pau, toen het armenhospitaal. Omdat hij niet kwam opdagen op zijn werkplaats begonnen zijn medewerkers aan een zoektocht. Hij weigerde naar een kliniek te worden overgebracht, zeggende: "Mijn plaats is hier, tussen de armen". Gaudí stierf in het hospitaal op 10 juni, om vijf uur in de namiddag. Hij was 73 jaar oud geworden. Zijn begrafenis op 12 juni was een belangrijke gebeurtenis: de rouwstoet was wel een kilometer lang. Hij ligt begraven in de crypte van de Sagrada Família.
En die crypte hebben we dus moeten missen.
Onderweg terug naar de camper begint de onderbroekenlol bij Ali.
Eerst betrapt ze een busreiziger die zich in een schaap heeft gehuld en even later kan ze het niet laten deze winkel op de kiek te zetten. Allemaal witte onderbroeken, lange en korte. Het adres staat er boven, dus mocht je nog interesse hebben…….
Om 1 uur zitten we alweer lekker in de camper aan de koffie en het gebak.
