Je hebt van die dagen dat, of de inspiratie er niet is, of er helemaal niets staat te gebeuren. Vandaag staat er niets te gebeuren want het wordt een ‘sauna dag’ en wat kun je daar nu over vertellen. Laat staan dat je daar spannende foto’s van kan publiceren. We starten het bezoek aan het Wellness gebeuren met een “Terminaalbad”. Ali heeft er altijd een beetje moeite mee dat ik een thermaal bad zo noem, maar neem van mij aan dat de bezoekers een dusdanige leeftijd hebben bereikt dat ze er niet ver vanaf zitten. Daarna zoeken we de sauna op en liggen daarna heerlijk van het zonnetje te genieten. Het is een 4 uurs bad en dat betekent dat je op tijd het pand moet verlaten, anders wordt het bijbetalen. Als het tijd wordt ons weer aan te kleden halen we onze bad kledij weer uit de kleedruimte. Ali duurt lang, heel lang. Met een bleek gezicht, ondanks de sauna en zon komt ze het kleedhok uit. “Mijn badpak is weg”, “Hoogstwaarschijnlijk gestolen”. Nu komen we al jarenlang in Thermaal baden en dit is ons nog nooit overkomen. Bij de ‘Lockers’ gekomen werkt kluisje 173, die van Ali, niet. Je krijgt een armband om, met een nummer van je kastje en daarin een munt waar je de versnaperingen elektronisch mee kan betalen.We halen er iemand van het Arcen Thermaal bad bij, die moet een aparte munt ophalen om 173 te openen…….. maar die is leeg! De al bleke kleur van Ali haar gezicht wordt nog een tint witter. “Al mijn geld, mijn pasjes, mijn kleren…… “ De juffrouw bekijkt nog eens het nummer, klopt, 173. Ook zij staat voor een raadsel en heeft een houding van, “Tja, kunnen we niks aan doen”. Zoiets had ze Ali ook al verteld omtrent het gestolen badpak, “Gebeurd vaker” is haar commentaar. Plotseling herinneren we ons een Duitser, die, toen we aankwamen, ontzettend stond te schutteren met zijn kleding. “Zou jij de andere kastjes ook kunnen openen?” ze mompelt iets over de technische man, maar Ali houdt vol. “Al mijn geld en mijn pasjes”. Het meiske sloft weg. Ik heb mij inmiddels al aangekleed en sta, in de sauna warmte, peentjes te zweten. Als de dame terug komt en locker 175 opent kan Ali haar vreugde nauwelijks bedwingen, want daar liggen al haar kleding en kostbaarheden. Als ik, lichtelijk geïrriteerd, het kind vraag hoe zoiets “in den godens naam” mogelijk is, moet ze het antwoord schuldig blijven. Morgenvroeg mag Ali komen vragen of er een badpak is gevonden, dat dan weer wel.
Het is zo heerlijk ontspannend, zo’n dagje sauna!
De rest van de dag brengen we, redelijk ontspannen, door met Esther Verhoef, de schrijfster van het boek dat ik op dit moment lees. Hoewel ontspannen, voor deze foto moet ik minstens 5 minuten met een ingehouden buik poseren.
En Ali compenseert haar gemis van ‘haar hertjes’, die ze onderweg niet heeft gezien, door op konijnenjacht te gaan.
