Een pessimist zou zeggen, “Wat een klote rit, al die bochten, Kroaten die niet kunnen rijden en bult op en bult af”.
Maar ik speel graag de optimist en zeg: “Wat een geweldig prachtige rit, zo langs de prachtige flanken van Kroatië en de vriendelijke medeweggebruikers, die je alle ruimte bieden, die je als camperaar nodig hebt.
Kroatië, 1800 km kustlijn langs de prachtige Adriatische zee, waarin 1200 eilanden liggen. Wij rijden vandaag daarvan ongeveer 240 km. Als we plotseling op een grenspost stuiten.
Ali neemt een duik in het ‘vooronder’ en peutert de paspoorten uit de kluis, die we vervolgens niet hoeven laten zien. We rijden Bosnië in. Wie had ooit verwacht nog eens door Bosnië te rijden? Nou, ik niet! Na 10 km, weer een grenspost, want hier eindigt de punt van Bosnië alweer. Ik sluit aan in de rij en als ik bijna aan de beurt ben, verlaat de douane beambte het kantoor. Gedachtengang: Als een loket bij de grens niet bezet is en die Rood Witte pal omhoog staat, mag je doorrijden. Ik geef dan ook gas. Ali begint te schreeuwen, dat er nog een meisje in het hokje zit. Ik kijk om me heen en zie geen Bosnische militairen met geladen wapens op mij afkomen. Nu is het nog de vraag of ik Kroatië ooit, zonder kleerscheuren, weer uitkom.
Ik laat maar even een paar foto’s, die Ali heeft gemaakt, zien. Maar ik zou er zo een dertig kunnen laten zien van de omgeving waar we doorrijden.
Deze foto is wel illustratief voor de omstandigheden, waaronder Ali vaak foto’s maakt. Let even op de door Tanja gemaakte “Veer met Kralen”, deze hangt aan de binnenspiegel (het is die rare veeg links boven aan de foto). We komen hier net uit een scherpe bocht naar links en ik draai “nu” weer naar rechts. Ali zie dit niet aankomen want die let alleen op het onderwerp. Ik zie haar dan ook regelmatig vervaarlijk heen en weer stuiteren. Maar toch, prachtige foto, nietwaar. Hulde meiske.
We staan dus nu in Stobrec, 7 km vanaf Split. Vanavond is de 2e wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Australië. Nu had ik al voorspeld, dat ik die wedstrijd wil gaan zien,ook al moet ik de camper midden op de weg zetten. Kennelijk is dat de juffrouw bij de balie ook duidelijk, want we krijgen speciale plekken. Maar wat ik ook draai en zelfs de plek ernaast probeer, Niks, Nada , Noppes ….GEEN BEELD!. Ik sta nu bijkans op de doorgaande weg, maar heb geweldig ontvangst!
O ja, het uitzicht. Rechts van deze foto zijn de “zee plekken, maar die zijn natuurlijk allemaal bezet en heb je het volgende uitzicht.
Maar mocht de zon morgen gaan branden, zitten wij lekker in de schaduw, t’ is maar hoe je het bekijkt.
Zijn we morgen uit onze coma van de wedstrijd Nederland – Australië ontwaakt, gaat het met de bus naar Split.
