Blij dat we er zijn. Want wat een hel is het rijden in en rondom Istanbul. Stel je een vierbaans weg voor, waar je constant links en rechts wordt ingehaald, mensen midden op de rijbaan stoppen, of zonder een richtingaanwijzer van baan wisselen, het liefst vlak voor je. Even voor de goede orde, ze rijden hier niet agressief, maar het voelt voor ons Europeanen, een beetje gek aan. Ik zet hier nog wel eens een boom over op.
Dit soort afslagen leveren de meest chaotische situaties op van mensen die te laat voor je langs schieten. Maar genoeg daarover.
Gisteren moest er nog even een wasje worden gedaan, maar op deze camperplek is geen mogelijkheid daarvoor. Dat los je dan op met een keteltje kokend water in een emmer en doe je de was met de hand.
Maar wat doe je als een kudde koeien jouw waslijn bedreigen, want geloof het of niet, midden over de camping komt een kudde koeien aangestormd.
Gelukkig weet de herder, of noem je dat een cowboy, z’n kudde langs onze camper te loodsen.
Terug naar vandaag, het is een heerlijke route over de tolwegen van Turkije. Perfecte wegen en het meest 4 baans.
Het uitzicht is dan ook om van te genieten en dat doen we ook met volle teugen. Ik heb al eens gezegd dat “onze vooruit ons een panorama biedt van gans Europa en ver daarbuiten.”
Plotseling, als we een lange tunnel uitkomen, belanden we in een mistige omgeving.
En als we dan eindelijk Istanbul naderen, wordt het drukker, drukker en drukker. Je merkt het ook aan de rijstijl. Was het daarvoor nog een beetje “houtje touwtje” zo van, “euh, ik rij hier, ga maar om mij heen”. Hier geldt “Flik het eens om mij in te halen”.
Daarentegen word je door de meest vreemde voertuigen ingehaald. Wat dacht je van deze “lijkwagen”, hoewel de overledene niet al te breed moet zijn, gezien de smalle kist.
We naderen Istanbul en zien een brug opdoemen.
Dat moet wel de befaamde en beroemde Bosporus zijn, die het Europese deel van Turkije en het Aziatische deel van elkaar scheidt.
En dan… in al zijn, of liever haar glorie…….. De Bosporus…..
Hier de Oostelijke oever en de Westelijke oever
Misschien komt dit allemaal een beetje pathetisch over, maar er bestaat, niet alleen voor mij, ook een emotionele grens. Kortom, we zijn weer in Europa.
De komende dagen gaan we Istanbul verkennen en zullen we deze emotionele grens nog meerdere malen oversteken.
