Als we Albanië binnenrijden krijg ik toch een gevoel over me, dat ik mij nu wel in een heel gevaarlijk land begeef en ik weet niet waar het vandaan komt. Of het moet zijn dat het land na de Tweede Wereldoorlog een dogmatisch communistisch regime kreeg, dat zich steeds verder van de rest van de wereld isoleerde. Het moet deze berichtgeving zijn geweest die mij dit idee heeft gegeven.
Sinds de val van het communisme in 1991 is Albanië een parlementaire democratie geworden . Vrijemarkthervormingen in het land hebben de weg opengesteld voor buitenlandse investeerders, met name in de energie- en vervoersinfrastructuursector. Albanië grenst kloksgewijs aan Montenegro, Kosovo, Macedonië, Griekenland en de Ionische en Adriatische Zee. De hoofdstad en grootste stad van Albanië is Tirana in het centrum van het land, dat 421.286 van de in totaal meer dan 3,6 miljoen inwoners huisvest.
Aan de grens met Macedonië heeft het toch nog wat voeten in aarde om deze over te steken.
In de rij van auto’s proberen twee voetgangers voor te dringen en ik roep aan Ali daar alert op te zijn, maar die wordt door de douane terug verwezen, “want voetgangers hebben voorrang” zo deelt hij mee. Als de twee bij de de volgende post het grapje nog eens willen uithalen en zo de grens proberen over te steken, worden zij op hun beurt gemaand in de rij aan te sluiten. De dame in kwestie ziet er niet tegenop om haar koffer pal voor mijn camper te stallen. Als ik claxonneer, om door te rijden, kiest ze ‘eieren voor haar koffer’.
Albanië, wat een prachtig ruig land en het eerste wat we te zien krijgen zijn bunkers, maar en dat moet gezegd mooie wegen. Alleen zijn die wegen niet alleen voor ons bedoeld, maar ook voor anderen.
En dat het niet altijd even goed gaat bewijst deze jongeman, die alle moeite heeft zijn beide koeien in bedwang te houden om niet vlak voor onze camper over te steken.
Albanië is mooi en ruig, maar wat ook erg ruig overkomt zijn de “aanzettingen”of “overgangen” van de weg met de bruggen.
In het begin verbaas ik me erover dat er bij een goed uitziende weg zich een file vormt, totdat ik de brug zelf oversteek. De klappen die we krijgen te verduren bij de overgangen zijn niet normaal. Enorme kraters vormen zich bij die “overgangen” en dan wil je wel rustig aan doen.
Ali telde er 12 stuks, Bruiloften, toeterende schreeuwende stoeten van pasgetrouwde stellen. Kennelijk is de zondag een uitgelezen trouwdag voor de Albanezen.
O ja, Heineken heeft het hier verloren, want het eerste wat we na de bunkers zien is:
Wij rijden met de allernieuwste kaarten en regelmatig worden we gewaarschuwd, dat niet alle informatie op TomTom klopt, maar dit hebben we nog niet eerder gezien.
We rijden compleet “in the Blind” met als gevolg dat we , in plaats van eromheen, midden in Tirana, de hoofdstad van Albanië, terechtkomen en daar zijn niet altijd even brede wegen. Maar het is een belevenis, je rijdt in Albanië of niet.
Wat denk je dat hier gebeurd? Of hier?
Neem van mij aan, dit overkomt je herhaalde malen en dan is het even diep ademhalen en weer door.
Nog even over deze camping "Albania"”. Deze wordt gerund door de Nederlandse Dick en Helene Wesslingh .
De hele familie Wesselingh met de twee Albaneze schoonzonen. De familie doet hier in de buurt geweldig werk.
Zie ook: http://www.camping-albania.eu/ en http://www.doeietsgoeds.nl
Dan nog even ons dilemma. Het schijnt in de Kroatië, Dubrovnik, verschrikkelijk weer te zijn en we weten nu niet goed of we eerst hier moeten blijven, of doorgaan naar Dubrovnik, waar we hebben afgesproken met Jikke en Mink.
Ook hier betrekt het en wordt er zware regen en onweer verwacht, maar we staan op steentjes…. Sommigen hebben hier gekozen voor het veld, maar daar is het nu al zeer drassig.
