Vandaag de laatste dag in Istanbul en het zal een zeer bijzondere worden. We worden weer opgehaald door onze vaste chauffeur, die ons naar de haven zal brengen om van daaruit de diverse dingen te gaan ondernemen. De een wil naar de Prinseneilanden, een ander wil naar The Grand Bazaar en weer een ander wil zelfstandig met een huurbootje de Bosporus opvaren, om zo de omgeving te ontdekken. Het loopt allemaal anders, want de chauffeur heeft andere ideeën over de opdrachten, die hij heeft gekregen van onze gids van eergister. “Hij” weet dat de boot naar de Prinseneilanden, op zondag, van een andere oever vertrekt dan normaal. Dus staan we ineens op een, voor ons, onbekende plek in Istanbul. Nu is Istanbul een stad met bijna 17 miljoen inwoners, net zoveel als Nederland, dus redelijk groot. Om nu weer terug te rijden is zonde van de tijd, want ook nu is het file, file en nog eens file.
Dus gaan, voor wie dat wil, op een rondvaartboot de Bosporus op. Dit is de fysieke scheiding tussen Europa en Azië. Je vaart dan als het ware tussen 2 werelddelen door. Dit water verbindt de zee van Marmare en de Zwarte zee
Enerverend om te zien hoe al deze boten doorelkaar schijnen te krioelen. Ook de lichten op de diverse bruggen worden volledig genegeerd en dat met deze drukte.
Vanaf de Galata brug wordt al sinds jaar en dag gevist en niet door een paar vissers, nee, ze staan schouder aan schouder. Later eten we een hapje in een restaurant, vlak onder deze vissers en zie je regelmatig de lijnen en haken voorbij komen.
De beroemde burcht, de Bogazicibrug met de grootste overspanning van Europa en Azië, het gebouw met de Turkse vlaggen, pas gerestaureerd en gister door Erdogan (her)opent en het eilandje met daarop een kerk, het passeert ons allemaal. Na de Fatih Sultan Mehmeth zeebrug gepasseerd te hebben varen we nog een stuk de Zwarte zee op, alvorens te keren.
Na de boot trip duiken we de Egyptische Bazaar in. Voor een tijd terug bestond deze Bazaar enkel en alleen uit een kruidenmarkt, tegenwoordig is het aanbod meer gevarieerd.
En dat het druk is, kan ik wel een understatement noemen, want je kunt over de koppen lopen.
Istabul is de 2e plek in Turkije waar ik nog wel eens terug wil komen, maar eigenlijk geldt dat voor het hele land. De mensen zijn vriendelijk en hulpvaardig en dat tref je niet alleen op het platteland. Ook in de grote stad hebben de mensen diezelfde vriendelijk en hulpvaardige uitstraling.
Morgen gaat het (weer) naar het Griekse Alexandroupolis. Een rit van 275 km en een geschatte reistijd van 4 uur.
