De 2e dag gaat het met busjes naar Ankara om daar onder andere het mausoleum van Ata-Turk te bezoeken.
Het plein voor het mausoleum is voor de verandering leeg. Dit omdat voor een consul van een land een ceremonie wordt opgevoerd bij het graf van Ata-Turk. Omdat wij eerst even rond willen wandelen, nu het nog rustig is, gaat ons dat bezuren. Als we naar het mausoleum willen worden we tegen gehouden door beveiligers. Ook het museum wordt afgesloten en is niet meer te bezichtigen. Sneu, want over 15 minuten vertrekt het busje weer naar een ander museum.
Grote groepen kinderen worden, verkleed en wel, voor deze happening opgeroepen, of komen gewoon naar het museum, want Ata-Turk is een held in de ogen van de Turken, maar kinderen willen spelen, verkleed of niet.
Hele scholen komen naar het Mausoleum en museum, allemaal in hun uniformpje.
Ondanks de bewaking kunnen we nog een glimp opvangen van de begraafplaats van Ata-Turk.
Op naar het museum van Anatolische beschavingen.
De steentijd. Je ziet hier opgegraven voorwerpen uit Çatal Hüyük. Waarschijnlijk het oudste dorp ter wereld. De collectie uit de steentijd bestaat hoofdzakelijk uit aardewerk, stenen objecten, klei figuurtjes en fresco's.
De bronstijd wordt tentoongesteld aan de hand van beelden, potten, bekers, sieraden, vazen die van koper, goud of zilver vervaardigd zijn.
Uit de periode van de Hettieten zijn de bekers met stierenkoppen en andere gebruiksvoorwerpen waarop dieren afgebeeld staan.
Van het Frygische rijk zijn heel wat schitterende bronzen voorwerpen.
Uit de Urartische periode zijn de metalen objecten.
Tenslotte kan je in het museum ook een uitgebreide collectie gouden muntstukken, marmeren beelden en reliëfs bewonderen. Het mooiste stuk is de "grafkamer van koning Midas" de legendarische koning van goud. Deze is nagebouwd in het museum.
Eigenlijk is het een opsomming en samenkomst van alle zaken die we de afgelopen weken hebben bekeken en dat is op een prachtige wijze tentoongesteld.
Het wordt tijd voor een lichte lunch en die vinden we in een alleraardigst klein restaurantje. Moeders en Pa runnen de zaak.
Als het op bestellen aankomt moet er een over buurmeisje aan te pas komen voor de vertalingen. Het worden Turkse pannenkoeken met kaas en spinazie, om je vingers bij op te eten. Met zijn vieren betalen we 24 Tl = 2 euro p/p en dat is met drinken. Tijdens de bereiding sluipt Ali de keuken in om dit proces vast te leggen.
Op naar de citadel, waar ik aangesproken word door een alleraardigst meisje en die weet dit korte gesprekje om te toveren naar een soort van rondleiding op de vesting. Ze vertelt verschillende zaken in gebroken Engels aan mij, die ik op mijn beurt weer doorgeef aan de anderen.
Het kind heeft geen Engels op school gehad, maar pikt dit op terwijl ze met de bezoekers meeloopt. Ze komt net van school, die begint om 7 uur in de ochtend tot 1 uur in de middag.
Het uitzicht over Ankara is prachtig.
Nadat ze heeft aangeboden om nog even een foto van ons te nemen, vindt ze dat de rondleiding voorbij is en roept “ciao”. Natuurlijk krijgt ze een paar Turkse Lire, die ze bescheiden aanneemt.
We aanschouwen een groep Aziaten, die alleen maar bezig is met het maken van zogenaamde ‘selfies’ en sommigen gebruiken daarvoor een stokje om het toestel op meer afstand te kunnen houden, wat Max de uitspraak ontlokt “Ze aten al met stokjes, nu nemen ze ook nog foto’s met stokjes”.
Op de terugweg naar het busje ‘nemen’ we nog even de diverse bazaars mee.
Morgen gaat het naar Akyarma-Kizilachamam, 130 km en 2.5 uur
