Zo, de 2e etappe van 600 km zit er weer op. 600 km betekent een volle werkdag van 8 uur, omdat we niet harder rijden dan 90 km per uur. Natuurlijk 2 keer een pauze van een half uur en dan is er koffie met een koek of een broodje.... Natuurlijk ontbreekt de obligate "kont massage" niet want die voelt, na 2 uur rijden, alsof die van blik is. Ja, inderdaad een blik'n kont.
Hoewel Pont a Mousson een mooie camperplek is, blijft het vertrek in alle vroegte, op maandag, een crime. Zeker nu het gister kouder was. Met -5 met een gevoelstemperatuur van -9, raakt de boel heel snel beslagen. Het is op maandag namelijk altijd razend druk en je komt geheid in een file terecht. Maar het uitzicht door een beslagen autoruit ziet er een beetje uit, zeker met de vele tegenliggers, als zo'n caleidoscoop. Je kent het nog wel van vroeger; zo'n kartonnen kijker met één kijkgaatje. Voorin zijn gekleurde driehoekjes en vierkantjes andere vormpjes, die gaan verschuiven als je aan de "kijker" draait. Nou, zo ziet mijn beeld van het eerste uur er voor mij uit. Dit ondanks het herhaaldelijk schoonmaken met anti-condens-spray.
Maar eens zal de zon opkomen en wordt het beeld weer overzichtelijk. Sterker nog, zelfs heel mooi.
Het uitzicht is werkelijk prachtig en zolang de wegen niet gaan bevriezen, vinden wij het helemaal heerlijk. Gelukkig hebben we geen gladde wegen gehad. Zelfs geen vlokje sneeuw.
Dit is ook zo'n apart fenomeen, de Mistletoe in de bomen. Even denken we dat het een heksenkring heet maar nu denken we dat het Mistletoe is... Oud, jawel, maar niet om te leren.
De fotograaf ontdekt steeds weer nieuwe fotogenieke uitzichten, die natuurlijk ook wel eens mislukken, vindt ze.
Want zelf vindt ze foto van de zon mislukt: "de voorgrond is helemaal donker" is haar oordeel. Maar dat de zon doorkomt is op zich al een verademing. Gek hoe snel je aan dingen gewend raakt, want na een half uurtje zon, wordt het toch echt te warm, met een met bont gevoerd vest aan. Uit dat ding!
Oh, ja, deze mag zeker niet ontbreken. Weliswaar maken we ieder jaar wel een foto van deze serie van kinderfiguren, maar laten we wel wezen. Als het kind uit je verdwijnt is er geen redden meer aan, dit verzeker ik jullie.
We rijden kilometers naast de De Rhône. Dit is een rivier die in Zwitserland zijn oorsprong vindt en Frankrijk doorkruist. De Rhône heeft, op de Nijl na, het grootste doorvoervolume van alle rivieren die in de Middellandse Zee uitmonden. De grootste zijrivier is de Saône, die we ook meermalen oversteken. De voornaamste steden aan de rivier zijn Genève, Lyon en Avignon. De Rhônevallei staat bekend als een vooraanstaand wijnbouwgebied.
Lyon wordt voor ons even een bottelnek, want ondanks de vasthoudende navigator, naast mij, missen we de afslag naar de N346, om zo niet door Lyon te hoeven, want daar mogen wij niet zonder groen vignet doorheen. Helaas pakken we een stuk van Lyon mee, op aanraden van de TomTom en Sygic. Maar ja, wat kan die navigatie het bommen dat wij geen goed vignet hebben voor Lyon, nietwaar? Nu is het een paar weekjes afwachten of wij ook zijn vastgelegd met onze 23 jaar oude diesel.
Als we in de buurt van onze camperplaats komen, grijpt Ali alvast de camera, want in de verte stijgt de rook van het stomende koelwater al in kringeltjes omhoog. Er zijn ook opnames van de centrale zelf, maar de fotografe laat haar veto spreken en kiest voor deze opname met de pijnbomen op de voorgrond. Wel zo symbolisch, want in Borssele ondervinden ze nu ook de pijn van een nieuw te bouwen kerncentrale.
