Half negen is het als we van de camping proberen te komen. Proberen, och het valt allemaal wel mee, maar we zien wat beren op de weg of liever gezegd Nederlanders.
De campingbaashulp heeft hen deze plek aangewezen. Dan krijgen we een voorstelling. Allereerst krijgen ze de caravan niet op de plek die ze voor ogen hebben. Als dat gelukt is moet de auto nog "even" op z'n plaats. Ik weet niet precies wat er fout gaat in hun communicatie, want meneer heeft minimaal 12 keer nodig om zijn auto voor de caravan te rijden. Op het laatst laat hij het voiture maar half op het pad staan. Daar zien wij onze spreekwoordelijke "beren" op de weg. Op deze manier komen wij nooit tussen hem en de boompjes door. Als ze dan ook nog eens de luifel tot het eind ontrollen en de scheerlijnen op het pad komen, zie ik mezelf, morgenvroeg, vandaag dus, niet de bocht halen. Een bijkomend iets is het volgende. Zouden deze mensen hun luifel gewoon inlaten, er zou geen spatje zon hun kunnen bereiken, want ze staan met "de rug" naar de zon en achter een bomenrij.
Maar vanmorgen blijkt dat ze de zaak een beetje gefatsoeneerd hebben en kunnen we er gemakkelijk langs.
Alsof dat nog niet genoeg is, wil TomTom en Sygic ons een andere kant langs hebben. Mijn levende navigatie stelt mij gerust, "gewoon de weg naar de AP7 volgen, dan komt het goed. Kijk, daar heb je wat aan.
Ja, de zon staat nog laag als we Lloret de Mar uitrijden. Ali weet mij nog fijntjes te vertellen dat we vorig jaar ook gestopt zijn om TomTom opnieuw in te stellen, omdat we dat toen ook al niet vertrouwden.
Als we Barcelona naderen is het altijd weer even goed opletten dat we de AP7 om Barcelona nemen en niet er dwars doorheen rijden. Trouwens, dat mag sinds een paar jaar al niet meer met onze "oude" dame.
Nee, niet schrikken, de "Poort van Barcelona" voert ons ook via de buitenkant van deze metropool.
Of de wereld staat compleet in brand, of de wijnboeren zien weer vorst aankomen en stoken hun vuurpotten op, of het is een ordinaire mist, die voor de bergen blijft hangen. Wij hebben er helemaal geen last van, want de AP7 blijft ervan verschoond.
Deze meneer geeft aan de term "bumperkleven" een geheel andere dimensie, totdat we iets dichterbij komen. Dan blijkt dat het autootje aan de camper vastzit. Het blijft een koddig gezicht.
Nog net op tijd weet Ali mij te vertellen welke afslag we moeten nemen om van dit eerste uitzicht te kunnen genieten als we Benicassim binnenrijden. Je kunt een grotere weg nemen, maar deze is vele malen mooier en je loopt de smalle en drukke straatjes in de het stadje mis. Die kralenstreng links is gemaakt door Tanja, de helaas overleden vrouw van Johan, de broer van Ali. Ze brengen geluk, zo verzekerde mij Tanja, die deze cadeau gaf op mijn verjaardag, jaren geleden.
Maar we staan "te Plak", weliswaar aan de overkant van de weg van de plek van vorig jaar, maar evenzeer een heerlijk plekje.
