Benicassim 5

Vandaag gaat het, met de bus, naar Castellon en dus staan we vroeg op, want de bus gaat om 9.30 u. Tenminste, daar gaan we vanuit. Ontbijt +  de wederzijdse medicijnen en weg zijn we. Nu staan de bustijden nogal cryptisch op het bord, waar ik een paar dagen geleden een foto van heb gemaakt. 

Vrij vertaald;: van 7 tot 10, om de 30 minuten, daarna op de genoemde tijden, 10.40, 11.20, 12.00 enzovoort et cetera. Laat ik het houden op een koude kont tijdens het toch wel lang wachten op een klein metalen bankje. En ik kan U, beste lezer(es) verzekeren, het is 's morgens frisjes, zeker zo'n ijzeren bankje.

In Castellon gaan we eerst op zoek naar een lekker bakje koffie, want daar hebben we allebei meer dan behoefte aan. 

De beide dames hebben het druk, heel druk en ze vliegen op en neer en af en aan. Ali bestelt aan de teek, dus 2 cappuccino en iets lekkers erbij, wat een feest! Nou, dat valt tegen. De lekkere koffie met opgeschuimde melk blijkt chocolademelk te zijn. Echt waar, zeer zoete chocomelk. Toch drinken we het goedje maar op en vluchten naar een volgende uitspanning waar ze betere en echte koffie serveren. 

Dus staat Ali een kleine 10 minuten later weer in de rij om een bestelling te plaatsen. Ik kies uit voorzorg maar een espresso, Ali haar gewilde cappuccino. Het wordt gebracht, maar Ali heeft er al geen vertrouwen in. "Ik weet niet!" zegt ze weifelend. In mijn geserveerde minuscule kopje is op de bodem iets bruin te detecteren. Als ik een slokje neem, overweeg ik het mee te nemen om daar op de camping de camper mee te tectyleren. Ali ruikt alleen maar en brengt haar "chocolade" maar weer terug en bestelt een "Café solo" in de hoop dat ze nu echte koffie krijgt. Haar kopje heeft dezelfde grote als mijn espresso, maar met iets meer zwarte drab onderin...........

Maar.... Castellon is een prachtige stad, waarvan gezegd kan worden dat het nog een echte Spaanse werkstad is. Geen gedoe met toeristische poespas, nee gewoon een "rechttoe rechtaan" stad. Eigenlijk voel je je er direct thuis.

Natuurlijk brengen we ook een bezoek aan de kerk, alleen vandaag moeten we met hink stap sprong, de artistieke studenten ontwijken die op de trappen van alle ingangen het zich gemakkelijk hebben gemaakt. Ze hebben de opdracht de stad te tekenen en/of te schilderen. Het houdt een beetje het midden tussen die twee disciplines.

Ik neem weer plaats, links achterin, terwijl Ali rechts voorin plaats neemt om alle indrukken in zich op te nemen. Natuurlijk steekt ze ook weer een kaarsje aan, hoewel dit tegenwoordig elektronisch gaat. Twee lampjes, in de vorm van een kaars, gaan branden, voor € 0,20 per kaarsje. Een koopje dit keer.

Even staan we stil voor een ijswinkel, die dit soort kunstwerkjes produceert. Het is toch een wonder.

Wie ook stil staat, maar dan een hele tijd, is dit levend standbeeld. Hij staat op een hoek van een steeg/straat en ik schrik, als ik hem bijna omver loop.

Als we onderweg zijn naar een door Ali uitgezocht parkje, begint kennelijk de tectyl in mijn ingewanden hun spel te spelen en is het zaak zo snel mogelijk een etablissement met een toilet op te zoeken. Nu ben ik nog niet veel vaker een dergelijke chaos tegengekomen. Het herentoilet kan de vergelijking van een ruimte, die de schoonmaakster gebruikt om haar spullen op te slaan, ruim doorstaan. Dus kies ik voor het dames toilet. Nou, daar is de toiletbril defect en valt steeds tegen mijn rug aan. Drama. Ik verwacht dat Ali ergens plaats heeft genomen, maar die staat, mij wenkend, een eindje verderop. Ze vindt het "zo'n zooitje, daar wil ik niets eten" is haar oordeel. Dus gaan we op zoek naar een beter zaakje. 

Aansluiten zijn we veel te vroeg, of misschien wel te laat voor de bus terug. We zijn trouwens niet de enigen die met de eerstvolgende bus willen,. Het wordt steeds drukker bij de halte, maar gelukkig sluit iedereen netjes aan en zitten we als eerste in de volle bus.

De rest van de middag genieten we van de warmte van de zon en werp ik mij nog even op de staande en lopende elektro magnetische golven van de radiokunde.....