Terwijl in Nederland de vorst zich weer aandient is het hier aan de Costa Brava rond de 15 graden, in het zonnetje iets warmer natuurlijk. We worden wakker, nu eens niet door een wekker, maar door het schreeuwen van de vele zeemeeuwen, die over onze camper zweven.
Overigens hoor ik vannacht, als het lekker stil is, de zee ruisen en dat geeft een rustgevend gevoel.
Ontbijten in alle rust zonder de reisstress op de achtergrond, kortom heerlijk om weer op deze plek te zijn. Het internet is een Spaanse aangelegenheid, namelijk "Mañana, Mañana" want gisteren vertelde de campingbeheerder ook al dat het morgen zou werken. Maar ik heb er wel weer een vriend bij, want als ik vandaag weer kom vragen omtrent het internet is "Oh sorry my friend, but tomorrow it will work" met dat heerlijke Spaans accent, mijn deel. Aan zijn gezicht kan ik zien dat het hem tot aan zijn tenen spijt. Je kent die gezichtsuitdrukking van een Spaanse voetballer wel. Hij schopt iemand, maar de onschuld en spijt uitdrukking houdt het midden tussen geen idee hebben wat hij gedaan heeft en enorme spijt.
Ik heb nog een probleempje namelijk een afstandsbediening van de televisie boven het bed. Die heb ik vergeten en nu moet ik alles instellen middels een klein wiebelig knopje dat werkt als een soort joystick, op de achterkant van het apparaat. We vinden het namelijk heerlijk om 's avonds later in bed TV te kijken.
Hoewel het ietsie pietsie beter gaat met Ali haar verkoudheid/griep, blijft het inspannend om weer door de stad te wandelen of te slenteren.
Maar wat als je hoog in de bergen woont, dan wordt het helemaal een ander verhaal, want wij hebben allebeide al moeite het bovenste terras, waar wij staan, te bereiken. Maar het blijft een heerlijke plek.
Trouwens, linksonder zie je nog juist het dak van een leuk restaurantje, wat we vanmiddag ontdekken. Een van de komende dagen maar eens de kwaliteit van het eten gaan testen, dacht ik.
