Het lijkt wel of alle kinderen van Lloret De Mar naar dezelfde school gaan. Dit zijn nog maar diegenen die dit lopend doen. De rest staat voor de oversteekplaats te wachten, in de auto, tot alle wandelaars kunnen oversteken. Het is wel hilarisch hoe de diverse groepen elkaar dwarszitten. Eindelijk sta ik ook bij de zebra en kan oprijden. Totdat een mevrouw besluit toch maar niet op te rijden, dus sta ik dwars over de oversteekplaats, die tot dan niet bezet is. Maar niet voor lang...... zwaaiende moeders zijn mijn deel.
Dit hele avontuur gaat gepaard met het herhaaldelijk roepen van de TomTom, die vindt dat we een totaal andere kant op moeten, terwijl ik door de bijrijder wordt gemaand het bordje AP7 te volgen.
Het plan is om via diezelfde AP7 om Barcelona te rijden, want wij mogen er niet meer doorheen. Gelukkig staat het begeleidingsgeluid van de Sygic (de persoonlijke navigatie voor AliAli) uit, anders werd het een complete kakafonie aan stemmen, die mij de goede richting op willen hebben. Maar mijn TomTom is vasthoudend en dat begint aardig op mijn zenuwen te werken. Normaal geeft hij of zij het na een paar kilometer wel op en volgt de opnieuw gevonden route wel, maar deze keer houdt hij/zij vol.
Ik draai, even buiten Lloret De Mar een grote parkeerruimte aan de linkerkant van de weg op, om TomTom in het gareel te krijgen en dat lukt, wonderwel. Even later zijn de beide navigatie 's het weer eens en zit er naast mij een gelukkige bijrijder.
Tot onze verbazing worden de borden ter hoogte van Barcelona ook in het Arabisch weergegeven. Ik bedoel, tot Zuid Spanje is het nog een heel eind, lijkt mij. Kijk dat ze Algeciras aankondigen lijkt mij wel evident, want Algeciras is een stad in het zuiden van Spanje. Het is een belangrijke havenstad en een belangrijk verkeersknooppunt tussen Europa en Afrika. Maar oké.
Rondom Barcelona is het in één woord een gekkenboel. Het is een niet aflatende rij van vrachtwagens, die niet schromen om ver boven de toegestane snelheid elkaar in te halen. Links en rechts vliegen ze je om de oren en het lijkt alsof ze spelletjes met elkaar aan het spelen zijn. Een ingehaalde probeert, even later, de ander weer in te halen. Tja, het is maandag. Ze hebben het hele weekeinde geslapen, ze mogen weer, zullen we maar denken.
Trouwens, het wil nog niet helemaal zomeren in Spanje. Een kille Noordenwind teistert de camping in Cambrils waar we nu staan. Iedereen die zich buiten waagt heeft zichzelf goed ingepakt. 8 graden is ons deel met een gevoelstemperatuur van 3 graden.
