Onwaarschijnlijk mooi, als je door de tuinen van Valencia loopt. Zeker in de buurt van het Dolfinarium, waan je jezelf in een andere wereld.
De bus is weer eens laat vandaag, maar ja “mañana mañana” (Manjana = morgen) is niet voor niets een Spaanse uitdrukking. Maar een half uurtje later zitten we aan een heerlijke Espresso. Ik zie onderweg een El Corte Ingles, dus dat wordt het doel voor na de koffie. Wat een gigantisch grote winkel is dat. We belanden op de “horloge afdeling” en je weet niet wat je ziet. Nu is Hoofd-tijd in het bezit van het horloge van haar moeder, maar daar is het bandje van stuk geraakt.
Met deze nieuwe aanschaf wordt de rest van de dag doorgebracht met het slenteren door Valencia, want we hebben nu allebeide de tijd, aan ons zelf.
De meest uiteenlopende individuen kom je in zo’n grote stad tegen, waarbij dit nog ongevaarlijk is.
Als we hier een tijdje achteraan lopen en ik een foto neem, wordt er vernietigend omgekeken. Kennelijk heeft de achterste “prospect” mij in de etalageruit zien fotograferen.
Het oversteken op een zebrapad is in Spanje een ontspannen aangelegenheid. Als je maar even te kennen geeft “te willen” oversteken, stopt de Spaanse automobilist. Daarentegen is het “Not done” over te steken als het voetgangerslicht op rood staat. Als we dat toch doen en juist twee politieagenten te paard aan komen rijden, vrees ik het ergste. Maar in een stapvoets sukkelgangetje, keuren ze ons geen blik waardig.
Tijd voor een bescheiden lunch: twee “Café con leche en dos tostados” met tomaat, zegge en schrijve €3,60. Kom er maar eens om in Nederland. Als we een tweede bestellen, blijkt de tomatos op te zijn, dus wordt het beleg, dikke boter en heerlijke jam.
Morgen een lange rit voor de banden, richting Franse grens.
