dinsdag 24 april 2018

Gavin 3

Als de eerste zonnestralen boven de besneeuwde bergtoppen uit proberen te piepen, is zelfs de koekoek even stil. De vogels zingen dat het een lieve lust is. In de verte, onder in het dal, is het geklingel van de schapen-belletjes te horen. Nog met de ogen dicht lig ik te genieten van deze prachtige sfeer.

IMG_20180423_192316 (800x451)

IMG_20180424_100645 (800x451)

Het belooft een prachtige dag te worden,…….. totdat het meest afschuwelijke apparaat wat ooit is uitgevonden wordt opgestart, een BLADBLAZER! Het sonore gejammer klinkt als een wesp in de nacht, die rond je oren zwermt. Ik haat dat apparaat.

Oh ja, we weten nu ook waarom niet op zondag, maar op maandag de meeste Spanjaarden hier naar huis zijn gegaan. Het was “Diada de Sant Jordi” oftwel Sint Joris dag. Volgens de Catelanen gaat het om de volgende legende.

“Het speelt rond de plaats MontBlanc in de provincie van Tarragona. In deze stad lag een meer waar een verschrikkelijke draak de omgeving tiranniseerde. Om de draak tevreden te stellen, gaven de inwoners van de stad hem elke dag twee schapen. Toen er geen schapen meer waren, werd er geloot welke kinderen er aan de draak werden gegeven. Op een dag viel het lot op de dochter van de koning. De koning was zo aangeslagen dat hij het volk al zijn goud en zilver en de helft van zijn koninkrijk beloofde als zijn dochter zou worden gespaard. Het volk gaf hier echter geen gehoor aan en de prinses werd naar het meer gestuurd. Op dat moment passeerde Sint Joris het meer. De prinses verzocht hem om weg te gaan maar Joris zwoer dat hij zou blijven.

DSCN6861 (800x450)Foto gemaakt door mijn fotograaf eergisteren, langs de kant van de weg.

Hij sloeg een kruis en doodde de draak met zijn lans. Volgens de legende groeide er vervolgens een roos uit het bloed van de draak.”

Mannen geven, op deze dag, hun vrouw een roos (het bloed van de draak).

De blad blazende man blijft maar bezig en steeds meer dichterbij komend wordt het geluid ook steeds ondragelijker. “Hij zal toch wel siësta gaan houden”, denk ik bij mezelf en dat brengt me op een idee! Als hij na een pauze van 45 minuten om 2 uur weer begint, maar nu vlak boven ons hoofd,

IMG_20180424_142106 (800x451)

loop ik naar hem toe. Ik maak een paar foto’s en het gebaar, van twee gevouwen handen op één wang en houd mijn hoofd een beetje scheef. Hij begrijpt het Internationale gebaar voor slapen en stopt met deze irritante bezigheid. Rust!… denk ik.

Dit is een mooi moment om dit verhaal te tikken, maar als ik naar binnenstap roept Hoofd-Internet, “He, ik heb geen WiFi meer”. Nu is voor mij dit geen vreemd fenomeen, want vrouwen en techniek……. nah, ja ze leest dit ook, dus moet ik me een beetje inhouden, anders moet ik zonder sokken naar bed. Maar inderdaad, de stroom is uit. Ik loop naar de receptie, echt een aardige tippel, zeker met een temperatuur van rond de 26 graden. Bij de receptie zit de receptioniste, buiten, te bellen. Ik loop naar binnen, maar daar is verder niemand. De dame buiten ratelt maar door en is niet van zinnen naar binnen te komen. Na een paar minuten loop ik naar buiten. “Ola, Clientes”. Al bellend loopt ze met me mee, maar blijft maar doorratelen in de telefoon. Ik kijk het schouwspel nog een tijdje aan. Mijn Spaans is ietwat roestig, maar ik hoor wel dat dit geen zakelijk gesprek is. “Sin Corriente” roep ik door haar heen. Eindelijk komt ze in actie “Doscientos cuarente y uno” roep ik nog. Ze zegt “si corriente”. Ze pakt een papiertje en schrijft 240 op! Ja, “me hoela”, die heb je zojuist AAN-gesloten, dat zijn mijn Duitse buren, denk ik! “ Cuarente y UNO!” roep ik… met nadruk op UNO….het kwartje valt. Kijkt op het scherm, pakt de muis. “Si Corriente”. Ik bel bel Hoofd-stroom en jawel, het werkt weer.

Geërgerd loop ik het hele eind weer terug, mezelf bedenkend dat ik in ieder geval iets te melden heb.