Vanmorgen worden we getrakteerd op de lucht van gebakken worstjes, met ei en witte bonen in tomatensaus. Onze Engelse buren staan namelijk, bijna naast onze deur, dit goedje voor 4 personen te bakken. Ieder z’n meug, zullen we maar zeggen.
Het belooft weer een mooie dag te worden. Vandaag wordt het de laatste keer koffiedrinken met Piet en Ria. Het is een gek idee. Donderdag gaan wij weg, maar morgen hebben ze elders afspraken. Tja, zo gaat dat in het leven. Riek komt ook nog even buurten en afscheid nemen, want haar vliegtuig vertrekt morgenmiddag. Haar kinderen hebben de afgelopen dagen haar caravan schoongemaakt en die gaat woensdag in de stalling.
Plotseling valt mijn oog op een leegstaande scootmobiel aan de rand van het strand en als ik nog even beter kijk, leiden er voetstappen vanaf de scootmobiel tot aan de waterkant. Het zal toch niet dat…….. Wel zie ik in de verte in het water…. ach, ik hallucineer.
Dan komt het onvermijdelijke. Piet en Ria gaan, elektrisch ondersteund, “huns weegs”.
Tot volgend jaar jongens en “Hold de kop dr’veur” (Piet vertaald het wel even Ria).
Op de camping zie ik ineens een, “uit de kluiten gewassen” meneer in een, voor zijn voorkomen, veel te krappe camper zitten. “Zo kun je toch niet op reis gaan?”, meld ik bij Hoofd-observatie. Maar die weet, vanuit haar vele connecties op de camping, dat deze meneer zijn VW busje als werkplaats gebruikt en kennelijk nu aan het klussen is.
Ik zeg het wel vaker, op een bepaalde leeftijd moet je wel wat “om handen” hebben.
