Gistermiddag gaan we even kijken of het restaurant iets voorstelt. Zoals gewoonlijk staat de televisie hardop te knetteren. Als Hoofd-voeding besluit, dat we hier gaan eten, vraag ik de kokkin of ze de TV op het wielrennen wil zetten. Want Luik-Bastenaken-Luik, loopt op z’n einde en dat wil ik wel graag zien.
Het eten is heerlijk en het is een gezellige bedoening in het restaurant. Hele families komen er iets drinken of een ijsje scoren. Het fietsen op de televisie interesseert hen geen fluit.
Het is vandaag weer rustig op de camping en onze Duitse buurtjes zijn ook weer onderweg. Oude, maar zeer aardige, mensen, die het nog presteren om zonder navigatie door de wereld te trekken, bewonderenswaardig. Terwijl we zo staan te keuvelen, komt ineens een Nederlandse dame, eerst op een afstandje, erbij staan. Iedere keer als de oude heer een adempauze neemt, valt de dame hem in de rede. Misschien (her)ken je het type mens wel. Ze hebben altijd “heel veel” ervaring, weten eigenlijk alles beter, luisteren nauwelijks naar een ander. Maar bovenal, is alles, wat en hoe zij iets doen, het beste en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Nu is mijn ergernis gistermiddag al bij deze luiden gewekt. Want als ik het langgerekte weggetje, waar wij aan staan, wil inrijden, wippen ze precies op dat moment voor de camper. Niet eenmaal kijken ze op of om, maar blijven stoïcijns en midden op de weg, vlak voor de camper sjokken. “Ieder voor zich en God voor ons allen?”
Dit is een zogenaamde terrassencamping, die tegen een berg aan is opgebouwd. Dus zowel onder, als boven, ons staan caravans en campers. Veelal gezinnen met jonge kinderen, waarvan de meesten weer naar huis zijn.
Het ziet er allemaal keurig onderhouden uit en binnen bij de douches en de toiletten is het sanitair prachtig. Dus een fijne plek om een aantal dagen te verblijven.
Vanmiddag lijkt het ook nog eens, alsof de hemel op ons aan het neerdalen is.
