Nog regelmatig denk ik terug aan onze avonturen met de Fisker, ons bootje, dat we ruim 8 jaar geleden hebben verkocht. Vaak wordt zo’n herinnering opgewekt door de geur van diesel, die zo kenmerkend is aan schepen die op die brandstof varen. Dat is een geur die nimmer meer mijn neus en herinnering zal verlaten. Weemoed is de beste omschrijving van de dan heersende gemoedstoestand. Niet dat we geen plezier hebben aan en van onze reizen, maar wie verlangt niet, zo nu en dan, naar zijn eerste liefde?
Gister gaat de telefoon en Ali pakt, zoals gewoonlijk, de telefoon aan. Er volgt een kort gesprekje, waaruit ik begrijp dat het een bekende is. “Ja, hij zit hier, ik zal hem wel even geven” terwijl ze mij de telefoon overhandigt fluistert ze “Die van de Marokko reis, uit Joure”. Heel even word ik ongerust, hadden wij een reünie afgesproken, of heeft hij weer problemen met zijn satelliet schotel, waarmee ik hem een keer in Marokko had geholpen, schiet het door mij heen. “Hallo Herman” klinkt het aan de andere kant, “met Van Es”. Oh, bedenk ik, heette hij zo, ik was het alweer kwijt. “Ik had eigenlijk een vraag” volgt er na een paar plichtplegingen aan de andere kant. “Vertel” zeg ik. “Nou, weet jij hoe ik de mast naar beneden moet halen?”, “Ik heb de boot verkocht, maar weet niet hoe ik de mast moet strijken en dat wil de nieuwe eigenaar wel graag, want die woont achter een brug”. Compleet verrast ben ik en heb moeite om te schakelen van “Joure naar Sint Nicolaasga, want daar hebben we de boot toentertijd verkocht. “Maar ik heb die mast nooit naar beneden gehad en toen dacht ik bij mijn eigen, ik bel Herman wel even”. Ik probeer hem uit te leggen hoe ik dat 8 jaar geleden deed en welk materiaal ik daarvoor gebruikte.
Ik heb niet het idee dat de boodschap overkomt en hoor de andere kant enkele kreunen onderdrukken. “Nou, dan moet ik nog maar eens gaan zoeken, waar dat touw ligt”. Kennelijk is in 8 jaar de boel niet aan de kant geweest, want als het er nu nog steeds moet liggen, ik vrees met grote vreze. “Zal ik anders die nieuwe mensen jouw nummer geven, dan kunnen ze je zelf even bellen” probeert de “oud” eigenaar van de Fisker nog als laatste. Maar ja, “wij zijn vaak in het buitenland nietwaar, dus dat wordt wat lastig”, houd ik de boot af. “Maar je kan natuurlijk ook je mobiele nummer geven, toch?”. Dit gaat mij toch echt te ver en ik herinner mij weer dat we eerst de boot halverwege hebben gebracht en later nog een dag in Sint Nicolaasga zijn geweest om hem te helpen de mast omhoog te zetten.
Als ik later nog even Google naar de “Fisker” zie ik hem op de foto, zoals wij hem acht jaar geleden hebben afgeleverd.
Ook komen er weer mooie herinneringen naar boven als ik een foto van het keukentje bekijk op de verkoopsite. Zoals die keer van de smeuïge biefstuk, die Henk geserveerd kreeg en ik het kon doen met een “vleesvervangende” hamburger. Of al die andere heerlijke maaltijden die mijn kokkin bereidde op dit kookhoekje.
