Llagostera 2

Het leuke van vreemde plaatsen bezoeken is de verrassing die je dikwijls tegenkomt. Om half 10 hebben we het ontbijt achter de kiezen en halen de fietsen van de camper, want er schijnt hier, achter de camping, een zogenaamde “Via Verde”te lopen en daar willen we meer van weten. Tijdens ons verblijf in Benicasim vertelde ik daar al over. Alleen moet Josep, de camping beheerder, nog even het hek open doen, maar de vogel is gevlogen. Dus bel ik hem op, “Goedemorgen” krijg ik in onberispelijk Nederlands te horen, terwijl ik zeker weet een Spaans nummer te hebben gebeld. Met “Josep?” moet wel heel onnozel hebben geklonken en ik begin pardoes een heel verhaal in het Nederlands over een hek en de Via Verde en, en… Hij komt over een uur, meldt hij, maar een paar minuten later belt hij terug, zijn vrouw heeft het hek open gemaakt.

Het kleine vierkantje op de kaart, onder Gerona, is Llagostera en wij fietsen naar Sant Feliu de Guixols een kleine 15 kilometer naar de kust. Het gaat over de Via Verde, een superleuke route over een oude treinbaan via kleine dorpjes.

Maar dan fiets je wel door deze fantastische natuur en is het de hele weg genieten van de uitzichten en de omgeving.

In de dorpjes passeren we deze lieflijke treinstationnetjes en verwacht je ieder moment, dat de stationschef naar buiten komt met zijn groene pannenkoek om de trein tot stoppen te manen. Let op de locomotief op de laatste foto, het is werkelijk vertederend. Op de middelste foto van het stationnetje  zit een soort VVV, waar ik op de terugweg enige folders scoor bij een lieftallige baliemedewerkster. Ze spreekt “un poco” Engels en ze vraagt waar ik vandaan kom. Als ik haar vertel dat dat “Nederland” is verontschuldigt ze zich uitgebreid, want ze heeft alleen Engels.  Als het aan haar ligt krijg ik de hele papierwinkel mee.

Mag ik nog eens benadrukken dat Spanjaarden ontzettend aardig en voorkomend zijn. Als we willen oversteken, stoppen ze al voordat wij aanstalten maken. In de bus eergister komt een zeer oude dame binnenstappen. Wel 3 mensen bieden hulp aan, de ene stempelt het kaartje af, een tweede helpt haar naar een plaats, waar een derde al van is opgestaan. In Sant Feliu gaan we koffie drinken. Op mijn vraag word ik naar een openbaar toilet verwezen. Onvoorstelbaar schoon en netjes is het daar binnen….

Hoe wonderschoon ligt Feliu in een baai aan de Middellandse zee en ik stel Ali voor hier een pandje te kopen, er een bootje bij te doen en te genieten van de Spaanse zon gedurende de zomer. Ik zie de rillingen over haar rug gaan. Nee, de veiligheid van het vaste land is beter besteed aan Ali en waarom ik er zo nodig een boot bij moest noemen is mij nu ook een raadsel. Soms moet je dingen niet overhaasten.

 

Onderweg komen we, in een dorpje, ook de bouwwijze tegen die hier zo beroemd is. Gewoon een huis optrekken in beton en het dan mooi aankleden met “steenstrips”, wie kent ze niet uit de jaren 70? Aan de overkant staat dan ook nog een leuk klusje te wachten.

De ene dag sta je oog in oog met “Camp Nou” een paar dagen later sta je jezelf te verbazen over het stadion van Santa Cristina d’Aro.