Het ruisen van de branding, waar we de afgelopen dagen zo van hebben genoten, gaan we vandaag inruilen tegen het ruisen van de bomen. Llagostera wordt de nieuwe plek, maar eerst zullen we dwars door Barcelona moeten. Ali kiest er liever voor om om Barcelona te gaan rijden, in plaats van er dwars doorheen te crossen.
Jammer genoeg hebben 186 vrachtwagen en 64 taxi’s datzelfde idee, dus zitten we na het verlaten van de camping onmiddellijk in de file. Dit zal mijn lot zijn, het komende uur, want het is donders goed opletten. De vrachtwagens knallen je links en rechts voorbij en ook het meisje van TomTom is niet altijd even duidelijk in haar aanwijzingen. Er is zelfs een moment dat ik, op het laatste moment, de afslag moet nemen en dat komt mij op een standje te staan van een Spaanse medeweggebruiker. Inderdaad verdient mijn actie absoluut niet de schoonheidsprijs.
We kruisen de Peago meerdere keren waardoor het allemaal wat langer zal duren. We hebben namelijk gekozen voor de zogenaamde Eco route en om eerlijk te zijn weet ik niet wat dat betekent.
Na een tijdje komen we op een wel heel smal weggetje terecht, wat de uitspraak “we gaan nooit weer de Eco route kiezen” bij Ali ontlokt. Ze is bang dat er lage tunneltjes op de route zitten. Maar dat valt allemaal weer mee en het blijkt een verbindingsweggetje te zijn tussen twee hoofdwegen.
Door de beregende ramen ontwaren we nog wel het in bloei staande koolzaad en daar word je dan wel weer vrolijk van. Want om eerlijk te zijn hebben deze 2 uur een aardige wissel op mijn mentale welzijn getrokken.
Als we op de camping aankomen spoelt het werkelijk van de regen. We melden ons aan bij een zeer vriendelijke, Engels sprekende Spanjaard. Zelfs een paar woordjes Nederlands weet hij te produceren. Hij heeft een vervelende mededeling voor ons. “De camping is gesloten!”, maar zegt hij, “jullie mogen hier wel vooraan staan, want boven is het nogal “muddy”, zoals hij het stelt.
We staan nu pal voor het kantoor en de ingang, met stroom en Wi-Fi, dus wij “vernuveren” ons hier wel.