Half elf is het als we de bus uitstappen op de “Plaça de Catalunya”. Je merkt nu al dat vanavond “el Classico” wordt gespeeld, want het is al aardig druk als we de Ramblas oplopen.
Voor de niet voetballiefhebbers, el Classico is de wedstrijd Barcelona-Real Madrid, de aartsrivalen.
La Rambla was oorspronkelijk een droge rivierbedding die bij hevige regens het water van de bergen naar de zee leidde. Nu is La Rambla een brede drukke en gezellige boulevard, die in het midden alleen toegankelijk is voor voetgangers en die loopt van het Plaça de Catalunya tot aan “Port Vell”, het oudste gedeelte van de haven van Barcelona. De totale lengte van La Rambla is ruim 1200 meter. La Rambla is een belangrijk verkeersknooppunt voor het openbaar vervoer met bushaltes en ondergrondse metro- en treinstations. Aan beide kanten van La Rambla, naast het voetgangersgedeelte, is een gedeelte met druk stadsverkeer. De Rambla is opgedeeld in vijf delen, waardoor Spanjaarden ook spreken van “Las Ramblas”.
Bij de St. Josef Rambla wil Theo graag de Mercat de la Boqueria bekijken. Nu waren wij hier een jaar geleden ook en toen kon je “de kont niet keren”, maar nu valt het reuze mee.
Het is een weldaad voor het oog met al dat fel gekleurde fruit wat netjes ligt opgestapeld.
Natuurlijk mag het kleurrijke zoete snoep ook niet ontbreken aan dit kleurenfestijn.
Op de Rambla besluiten we een hapje te gaan eten en als we in een tentje plaatsnemen, komt het verhaal van vorig jaar naar boven. Toen aten we Pizza, die droop van het vet. Gelukkig zitten we bij een andere uitbater ….. denken we. Maar als de ober in diezelfde toko als vorig jaar onze bestelling haalt, liggen we gezamelijk in een deuk. Gelukkig is deze keer de Pizza heerlijk dun en absoluut niet vet of zout.
De Rambla staat onder andere bekend om de talrijke “bewegende beelden”. Als Ali met een vertolkster van Salvador Dali op de foto gaat, laat Theo zich, even later, ook inspireren door een cowboy en gaat helemaal uit zijn dak.
We wandelen tot de haven “Port Vell” en dan is de pijp ook wel leeg, want als we ook nog even de Calle Colon opwandelen neemt Theo het ervan.
Op naar de bus en als we daar op een bankje plaatsnemen komt er een meisje naast Theo zitten. Ze blijkt half Amerikaans en half Russisch te zijn. “May I cuddle the dog”, vraagt ze aan mij, want Theo begrijpt haar niet. “Off corse, if I may cuddle you”, grap ik terug, naar het mooie meisje. “Oh, thats allright” zegt ze tot mijn verbazing, en ze laat een prachtige lach zien. Ze gaat binnenkort Commerciele Economy studeren en over een maand begint ze ook met Nederlands. Dit laatste, omdat ze vrienden heeft die Nederlands spreken en dat vindt ze geweldig.
Soms komt de bus veel te vroeg.
