Gisteravond gaat de zon op zo’n prachtige manier onder, dat Ali het niet langer houdt in de camper.
Vannacht worden we getrakteerd op hevige regenbuien, die nog lang “natikken” op de camper. Vanmorgen worden we wakker van de fluitende vogels en het nog steeds tikken van de regen, maar dan het nadruppelen uit de oude bomen, want dat krijg je met oude bomen. De weersverwachtingen zijn allerbelabberdst en ook de campingbeheerder belooft niks geen goeds. Regen, wind, onweer en dergelijke stelt hij ons in het vooruitzicht. Had ik al eens verteld dat als mijn reisgenoot iets in haar hoofd heeft……. enz. Wel, deze keer heeft ze in haar hoofd langs het riviertje de “Ouche” te fietsen. Ondanks alle berichten gaan de fietsen weer van ons campertje, want die hadden we er gisteren weer opgezet.
Aan het begin van de route worden we gewezen op ons einddoel, namelijk de “Source” van de rivier, wat zoveel inhoudt als dat we naar de bron van het riviertje gaan fietsen.
Op het “Lac Kir” krijgen kanoërs onderricht in het starten, waaronder ook van die Canadese kanoërs, die op een been en een knie peddelen.
Na het dorpje “Fleurey sur Ouche”, waar je als enige geluid het fluiten van de vogeltjes hoort en het ruisen van het water bij de stuw, draaien we een zandpad op.
Wat we tegenkomen is adembenemend mooi en je zou wensen dat je een ezel, palet en verf bij je zou hebben, er vanuit gaande dat ik kan schilderen (tik op een foto om hem iets groter te maken).
Natuurlijk gaat deze lyrische bui met je aan de loop en zie je zelfs in een oud krot, onder een boom, de schoonheid of in een in bloei staande appelboom. Onze oudste kleinzoon zou wel zeggen “Duh, boeie”, of nog liever “saai”.
Gelukkig wordt het weggetje allengs slechter, want anders waren we pardoes de “source” ingereden. Op deze plek is het ook dat Ali zich opeens realiseert dat ze zonder haar onafscheidelijke “zakje” is vertrokken. Dat betekent geen identiteitspapieren, geen reservesleutels van de camper en en dit is voor haar het ergste, geen geld. Dit betekent namelijk geen kopje koffie drinken met het uitzicht op het “Lac Kir” .
O ja, onderweg alleen maar zon, zon, zon en geen druppel, in de verste verte niet.
