Soms overvallen sombere gedachten je op de meest onverwachte momenten. Neem mij nu. Zit ik hier aan een Spaanse Costa, heerlijk in de zon met mijn lieve ega en een prachtige camper te overwinteren. Naast mij staat een goudkleurige Hymer 680 Starline S van rond de 100.000 euro. Moet je niet menen dat ik zo’n ding kan kopen? Want als 66 jarige geeft de bank mij geen lening van een ton. Ik bedoel maar, het leven is een grote tegenvaller.
Daar loop je dan langs de MIddellandse zee, te dromen van een bootje dat eigenlijk al lang geleden is gestrand.
Bovendien is het uitzicht ook nog eens kak, want je kunt een mooie kont grondig verpesten door in een pot met verf te gaan zitten, of dit moet ook al mode zijn evenals die kapotte knieen in de dure broeken van tegenwoordig.
Zeg nou zelf, je zou toch onmiddellijk depressief raken van die wuivende palmbomen langs diezelfde MIddellandse Zee.
Of van die, in de bomen, spelende tienermeiden waar Ali pas een foto van wil nemen als ik keihard dreig met een echtscheiding.
Ja, ik mag ook niet meer vertellen dat deze “Torro de Sant Vicente” vroeger als verdedigingstoren diende en onderdeel was van de gehele verdedigingslinie, bestaande uit 18 torens. Hier bewaarden vissers hun tuig en visspullen in en dat alleen omdat ik er vorig jaar al iets over heb verteld.
Dan volhard ik in mijn mening die ik regelmatig ventileer, “Wat hebben we het toch zwaar, hier aan de Costa‘s”.
