Vandaag gaat het naar “La Cueva San Jose” of “Cove de Sant Josep” oftewel de “Grotten van de Heilige Jozef”. Om 10.00 uur vertrekt de bus naar San Jose, maar Ali wil al om kwart voor tien bij de bus zijn. Inderdaad een deel van de meute staat te wachten, terwijl de bus er al staat, dus lopen wij gelijk door. Ik ben getuige van een “op voorhand” hilarische voorstelling. Enkele Engelse dames hebben enorme moeite de twee treetjes van de bus op te komen. Ik stel mezelf dit tafereel al voor bij de wankele bootjes. Als de bus bijna vol zit komt er nog een Engels stel binnen stuiven, wild om zich heen kijkend om vooral de bestemming van “deze bus” van de gezichten af te lezen. Ook mij kijkt ze vragend aan en bereidwillig als ik ben antwoord ik haar “Valencia”. Daarop wil ze de bus onmiddellijk verlaten en begint haar man van het trappetje te duwen, onderwijl roepend “ Wrong coach, wrong coach”. Ik tik haar op de schouder en meld haar dat het een “Joke” is. Kennelijk is ze het vertrouwen in mij helemaal kwijt en verifieeerd nog even de bestemming bij een andere reiziger. De echtgenoot van de dame kan kennelijk de grap wel waarderen en tikt me vriendschappelijk op de schouder om daarna zijn duim op te steken, “Good Joke” meldt hij mij.
Na 45 minuten komen we bij de “Höhlen” aan, zoals ze in het Duits genoemd worden en zullen we hier ons eerst nog een klein uur dienen te vermaken. Waarmee wordt niet gezegd, want alle winkeltjes en restaurants zijn dicht, werkelijk alles is gesloten. Dus rennen we een onmogelijk klein hokje binnen waar ze koffie verkopen. We bestellen capuccino, maar krijgen koffie met melk, want het opschuimen van de melk mislukt.
Dan eindelijk mogen we naar de ingang, alwaar de audio begeleiding wordt uitgereikt. Een ieder krijgt persoonlijke uitleg hoe je dit apparaat op de juiste taal instelt. Want onze begeleidster spreekt geen woord Engels en dat is reuze handig bij deze, vooral uit Engelsen, bestaande groep.
Het instappen gaat, ondanks de handicaps, gesmeerd en even later glijden we door de spelonken van de grotten.
Foto’s maken is ten strengste verboden. Als ik een foto van de boot en haar inzittenden wil maken, krijg ik bijkans een tik met de stok van de gondelier, die het ranke bootje met souplesse door de lage grotten manoeuvreert. Het is zo laag dat je regelmatig diep moet bukken om een aanvaring, met je hoofd tegen de rotsen, te voorkomen. Opeens worden we geacht uit te stappen om een stuk van 250 meter te voet af te leggen. Deze 250 meter moet je gebukt afleggen, wat mij bijkans rugletsel op laat lopen. Voor wat betreft de foto’s , ik geloof dat alleen de Nederlanders die nemen.
Aan het eind van de trip is er gelegenheid om een foto te kopen, die gemaakt is bij het vertrek met de bootjes. Als ik een foto wil maken van het verkooppunt, zet de verkoper dit scherm voor. De beide mensen op de linker foto hebben we leren kennen in het koffie stalletje en zij kopen wel de foto voor 6 euro.
Op deze manier is dat dan weer snel verdiend, want wij “Friezen bint sunig”.
De grotten van St. Jozef werden ontdekt in 1902. De onderaardse rivier, die de grotten vormde, stroomt er nog steeds doorheen. De rivier is over een lengte van 2,5 km in kaart gebracht.
De grotten dateren van 15.000 jaar geleden en zijn bewoond geweest. Dit is te zien aan de tekeningen, die nog in de grotten te vinden zijn. Het schijnt de langste ondergrondse rivier in Europa te zijn, die nog te bevaren is.
