We zijn in Spanje en wel in twee en een halve dag, ik vind het knap. Vannacht op een camperplek, vlak naast een rotonde overnacht en ik moet zeggen, ik heb heerlijk geslapen. Wel komt er rond negen uur ‘s avonds een enorme vrachtwagen pal naast ons staan. Ik vermoed dat deze weer rond 6 uur gaat rijden, maar niks is minder waar. Precies om acht uur start hij de motor, staat nog even 10 minuten te draaien en vertrekt. Voor ons het ideale moment om op te staan en aan het ontbijt te beginnen. Terwijl het een deel van de nacht heeft geregend en we angst hebben voor sneeuw, is er niets aan de hand. Om even voor negenen, rijden ook wij en verheugen we ons op Espagne …
Zodra we de Peage opdraaien dreigen we in een dikke mist terrecht te komen, echter hoe verder we naar het zuiden rijden, stijgt de temperatuur en bij Montpelier laat zelfs de zon zich even zien. Na een krappe twee uur krijg ik enorm last van een “Blikken kont” en wordt het erg lawaaiig in de camper. Als Ali zich afvraagt waar dat geluid vandaan komt, kan ik haar duidelijk maken dat dit mijn achterwerk is dat schreeuwt om een massage.
De Pyreneeen blijven altijd weer enerverend, maar vooral ook mooi om doorheen te rijden, zeker als er geen sneeuw te bekennen is. Onze timing is weer perfect gebleken.
En echt, dit is een foto van dit jaar, want wie de blog van vorig jaar terugleest, komt dezelfde foto tegen.
Wat we ook weer tegen komen zijn dit soort campementen, waar hoogstwaarschijnlijk Reizigers oftewel Roma’s een leven trachten op te bouwen. Als we Spanje binnenrijden stuiten we wederom op een Peago, trekken een biljetta om vervolgens af te slaan en om de hoek 85 cent te moeten betalen. Die Euro kan ik niet kwijt en komt er een vriendelijke Spanjaard die vraagt om een Visa Card.
85 cent betalen met een CreditCard, het kan verkeren, maar die 13 graden en een heerlijke zonnetje nemen ze ons niet af. Benicasim kan, wat ons betreft, nog wel een extra dagje wachten.
