Is het vaak niet zo dat de ontbering de schoonheid van een beleving bepaalt?
Zo ook vandaag want met Jikke en Mink wordt de bizarste tocht naar de Marlijn ondernomen, met als tussenstop, de Wassermann. “De Wassermann” is een voormalige bunker uit de Tweede Wereldoorlog.
De bunker, gelegen oostelijk van de Prins Bernhardweg, is ingericht als uitkijkpost.
Maar voor dat we daar belanden moeten we over enorme ijsvlaktes ploegen.
Het wordt zelf dusdanig gevaarlijk, dat de beide dames besluiten “te voet” verder te trekken om zo de Wassermann te bereiken.
Vanaf de veerboot kun je hem al zien; een grote betonnen kolos op een hoog duin. Het is de Wassermann; de hoogste bunker van het eiland. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was er een Duitse bezettingsmacht op het eiland van ongeveer 700 soldaten. Om het eiland te verdedigen tegen de geallieerden werden er bunkers aangelegd als een onderdeel van de “Atlantikwal”. Deze liep van de Spaanse grens tot en met Noorwegen. Er was een speciale organisatie belast met de aanleg van de bunkers. In de duinen langs het strand werden hele bunkercomplexen aangelegd; er was zelfs een compleet dorp aan het eind van de Prins Bernhardweg. Het dorp bestond uit bunkers, radarinstallaties, luchtafweergeschut en gecamoufleerde barakken. Dit dorp kreeg de codenaam Schlei, wat de Duitse naam is voor de vissoort zeelt. Enkele bunkers zijn nog in gebruik als bergruimte en museum. Er waren 200 bouwvakkers aangetrokken van de vaste wal om de bunkers te bouwen, waaronder een bekende van ons, Dhr. Timmermans. Een groot deel daarvan verbleef in zomerhuizen en bij particulieren. Een klein deel verbleef in kindertehuis St. Egbert. In dit gebouw was ook de Kommandanthur ondergebracht. In het voormalig kindertehuis Elim, wat nu Vitamaris is, zaten soldaten van de Luftwaffe. Het bouwmateriaal werd met schepen aangevoerd en gelost op de oude veerdam. Van de veerdam was een smalspoor aangelegd naar het bunkerdorp.
Het uitzicht vanaf de bunker is adembenemend, zeker met de harde wind die wij ondervinden. Ondanks de serieuse reden van deze bunker vinden we nog overblijfselen van een jolig bezoek, namelijk champagne flessen en de kurken daarvan.
De schrik slaat ons om het hart als een nog actieve soldaat zich vanuit de buik van de bunker aan ons meldt.
Hoogste tijd om de inwendige mens te gaan versterken in de Marlijn in de vorm van een heerlijk aangekleed donker broodje met geitenkaas, vijgencompote, gezouten boter en een overheerlijke salade.
Zoals gezegd, de ontbering bepaald de schoonheid van een beleving. (mee)
