Gisteravond overvalt mij een
plotselinge aanval van, “niets meer binnen kunnen houden”. Dus is
het maar de vraag of we vandaag wel kunnen vertrekken. Dat lost
zichzelf op, want de weersvooruitzichten van ons volgende doel,
Winterberg, zijn slecht, zeer slecht. Harde tot stormachtige wind,
onweer en veel regen, geeft onze weerapp aan. “Ik denk dat we beter
hier nog een paar dagen kunnen blijven”, is dan ook de conclusie
van Hoofd-meteorologie. “Dan is het in Winterberg ook iets
rustiger”, versterkt ze haar keuze. Dus wordt er tot maandag
verlengd. Hoofd-wellness neemt deze gelegenheid te baat om nog even
een uurtje te gaan badderen in Vitasol.
Ik pak mijn E-boek en geniet, voor de
camper zittend, van een heerlijk zonnetje. Tenminste als die zich
laat zien. Op een gegeven moment komt een gedrongen dikbuikige
Duitser, in een veel te groen T-shirt en gewapend met een
plattegrond, langs de laatste vrije plekken lopen. Want ook hier wordt
het in het weekeinde steeds drukker. Ik schenk er verder geen
aandacht aan, totdat hij na een kwartiertje alweer langs komt, maar
nu vergezeld van zijn vrouw. Mevrouw wijst een plek vlak voor onze
camper aan, maar meneer weigert dat resoluut. Ik verbaas me erover,
want zoveel plekken zijn er niet meer over. Hij wandelt, voor de
tweede keer, het gehele kampeerterrein rond, met zijn vrouw 5 meter
achter hem aan.
Na een tijdje komt de Pössl aanrijden. Ik herken onmiddellijk het lichtgevende shirt achter het stuur. Hij
parkeert midden op het terrein en komt de plekken nogmaals
inspecteren. Stel U voor, met de handen in de zakken staat hij voor
een lege plek. Mevrouw heeft er kennelijk genoeg van en blijft
binnen. Wijdbeens staat hij voor zo'n plek, wikt en weegt en doet 10
stappen opzij, naar een daarnaast gelegen lege plek. Na ampel overleg
met zichzelf stapt hij in een parkeert achterwaarts zijn campertje op
de plek.
De motor gaat uit en meneer staat!
Rust... totdat... 10 minuten later de motor weer wordt gestart en hij
het voertuig, strak tussen twee andere campers, aan de overkant
parkeert.
Deze hele exercitie heeft minstens een
half uur geduurd en ik vraag mij dan af of ze op die plek willen gaan
wonen, zo lang heeft hij werk om een plekje uit te kiezen.
Ik blijf mij sowieso verbazen over het
gedrag van sommige mede camperaars, die toch ook voor hun plezier
onderweg zijn.
Zo heeft mijn buurman een soort
schoonmaak tik. Zijn camper staat nog niet goed en wel op de plek, of
er komt al een doekje tevoorschijn. De plastic ramen worden gelapt en
de omliggende grijze randen worden met een poetsdoek onder handen
genomen.
Vandaag is hij onderweg, maar zodra hij
weer bij zijn camper aankomt is het eerste wat hij doet al zijn
luiken met een doekje te reinigen. Zou hij dit thuis ook doen?
