Het waait hard, alsof een mistral over het dak van de camper raast. De satellietschotel staat gevaarlijk heen en weer te zwiepen en als Ali voor de zoveelste keer zegt dat ze het het ’eng’ vindt laat ik hem zakken. Gisteravond zagen we tijdens de weersverwachting, dat het in Zuid-Frankrijk hard zou gaan waaien, maar ik kan mij nauwelijks voorstellen dat die wind tot hier kan reiken. De kussenslopen vullen zich met de harde wind en hangen als ballonnen vrolijk aan de waslijn heen en weer te swingen. De zon schijnt en het is warm in de camper, maar zodra je een raam of deur open doet is het alsof een onzichtbare hand in één haal alle warmte eruit haalt. Hier op de kleine camping aan de Oostkust van Spanje, even ten zuiden van Valencia heerst een ware odyssee. Allerlei mensen om ons heen vertrekken, het wordt leger en leger om ons heen.
We trotseren de mistral en fietsen langs het strand richting Valencia.
Nu denk ik niet dat dit jacht ook, ondanks de mistral, is uitgevaren en hier haar Waterloo heeft gevonden, maar een sneu gezicht blijft het. Jaren geleden waren we, in Frankrijk, getuige van een dergelijke stranding, nu moeten we maar gissen naar de oorzaak. Van het bootje op de rechter foto vermoeden we dat deze tijdens de overstroming van de Rio Tuira midden op deze rotonde terecht is gekomen. Maar misschien gaat nu mijn fantasie met me op de loop.
Het is een prachtige fietstocht langs allerlei uitspanningen aan de zee. Ook de Spanjaarden genieten van deze winderige, maar prachtige zondag. Plotseling worden we geconfronteerd met het ‘ophouden’ van de weg. Een betonmuur verhindert ons door te rijden, dus omkeren is de enige optie.
We fietsen hier door de eens zo mooie buitenwijken van Valencia, de vervlogen grandeur spat van deze alleenstaande villa's, maar ook de verf spat van deze villa’s, die er nu vervallen en troosteloos bijstaan.
Ook op zondag moeten hier de tuinders aan het werk om hun artisjokken tot volledige wasdom te laten komen.
Wij allebeide denken terug aan de tijd, dat Ali dagelijks een kookboek van 365 recepten volgde, iedere dag weer en er een keer Artisjokken op het menu stonden. De volle 20 minuten hadden ze staan koken voor ze op het bord kwamen. Maar gaar waren ze nog steeds niet, de volgende 20 minuten koken volgden en dit ritueel werd verschillende keren herhaald…..Na uren gaven we het op en werden de Artisjokken terzijde geschoven.
De volgende ochtend hoorde ik van de kok, op de kazerne in Zuidlaren, dat we alleen het hart hadden kunnen eten en niet de gehele Artisjok.
