Rio-Mar 36

 

L'Albufera Parc, in de buurt van Valencia, dat is ons doel voor vandaag en het wordt een enerverende dag.

De puurste vorm van natuur, zonsondergangen waar je alleen van kan dromen, boottochten en loskomen van alles zoals nooit eerder. Een oase vlak bij de stad omringd door rijstvelden en bossen: dat is het natuurpark L'Albufera. Bezoek het als je de Valenciaanse gastronomie wil begrijpen. Is er een betere reden voor een bezoek dan te weten dat het precies daar is waar de paella is uitgevonden?  

Deze schreeuwende reclame trekt ons over de streep om de kleine 80 kilometer af te leggen. Wel in een heerlijke auto, dat wel.

Na zo'n 60 kilometer belanden we, dankzij de navigatie van de Peugeot, op dit weggetje. Een soort ruilverkaveling weg, maar dan met diepe kuilen en verraderlijke scherpe bochten. In de verste verte is niets en niemand te zien en de vrees slaat om ons hart.

Heel in de verte ontwaren we iets van een bebouwde kom, ver weg over de grote velden voor landbouw bestemd.

Eindelijk een huis, met daarachter palmbomen. Nou, dit huis is jaren onbewoond want de palmbomen groeien door het dak. We rijden al zo'n 5 kilometer door deze woestenij en zien nog geen begin van een Natuurpark. Ali vindt het maar wat avontuurlijk en calculeert al in dat we er nooit zullen komen.

Dan, eindelijk een soort van een dorpje, Solana, alleen ligt het aan de andere kant van dit drekkige water. Dus rijden we nog een stuk door, tot we het poeltje over kunnen steken. Het dorp is "eenrichtingsverkeer" in de waarste zin van het woord. Het kan ook niet anders want het is er verschrikkelijk smal.

We kunnen onze auto nog net kwijt en wandelen dan maar het dorpje in.

We belanden op een soort van terras, waar ook een groep wielrenners (lees kromme sturen) zich heeft opgehouden. Als ik deze foto neem, zijn ze al weer weg een enorme troep achterlatend.

De uitspanning is een huis breed, met daarnaast zijn concullega (collega en concurrent) ook zo smal. De pietepeuterigheid ten top. 

Binnen is het werkelijk beeldig en pittoresk en kennelijk komen hier in de zomer grote groepen eten, want boven zijn ook nog 2 zaaltjes.

Het eigenlijke meer is kennelijk niet ver weg, want de vissers hebben hun slag al geslagen en de vis komt zeker niet uit deze dreksloot.

Kennelijk zijn er meer vissers in dit dorp die hun negotie uit het meer halen, of dit is vergane glorie.

Ik vraag aan de uitbater van het restaurant waar de "ingang" van het park is, waarop hij zijn buurman moet raadplegen. Ik begrijp dat we dan een eindje moeten zwemmen, alvorens we daar kunnen komen.

Wij besluiten om, op onze terugreis met de camper, de camping bij Valencia aan te doen en met de fiets nog eens een poging te wagen. 

Rio-Mar 35

Het gaat vandaag naar Gandia, waarover we de afgelopen jaren hele goede berichten hebben gehoord. Nu we toch een auto tot onze beschikking hebben, dan ook nu maar.

Nadat we de auto in een parkeergarage hebben gezet en we naar boven lopen, is dit onze eerste blik op de toegang tot de binnenstad.

Gandia is een stad en tegelijk een gemeente in de provincie Valencia aan de Middellandse Zee. De gemeente is gelegen aan de Costa del Azahar. Het ligt ongeveer 65 kilometer ten zuiden van Valencia en 110 kilometer ten noorden van Alicante. De stad is over de weg bereikbaar via de N-332 en via de AP-7, maar wij, op aandringen van Ali, houden de N-332 aan, want dat is veel gezelliger en mooier in  plaats van de 4 baans weg AP-7.

Op het eerste plein nemen we ook ons eerste bakje koffie. Lekker in het zonnetje, genieten van de rust, die hier nog steeds heerst.

Gandia heeft een heel mooi oud centrum, wat nog niet is aangetast door het modernisme. Neem nu deze compleet in mozaïek gemaakte muur, is het geen plaatje? Dit soort kunstwerken kom je overal in het centrum tegen.

Als ik me omdraai om wat meer afstand te nemen om het mozaïek wat beter op de plaat te krijgen, stoot ik bijna mijn hoofd aan dit kunstwerk.

Midden op straat staat deze monnik en schuin daar tegenover staat een deur open, waar Ali even een kijkje neemt. Ineens ben ik haar kwijt, want wat blijkt, om het hoekje beland je in een adembenemende mooie kerk. 

Je komt eigenlijk voorin de kerk uit, of is het een kathedraal, waar Andrés Hibernón ligt opgebaard, tenminste zijn gelijkenis. Andres is een van de vele katholieke heiligen.

Het plafond is rijkelijk bezaaid met ornamenten, maar dit is zeer smaakvol gedaan. Als je te lang naar boven blijft kijken word je duizelig.

In een heel klein hoekje ontdek ik een plek waar je een kaarsje kan opsteken. Weliswaar is dit elektronisch. Je kunt ergens €0,20 in gooien waarna er een kaarsje gaat gloeien. 

Op het Placa de l'Escola Pia, komen we deze beeldenrij tegen. Het eert de familie Borgia, tenminste, als je de geschiedenis een beetje geweld aan doet, want....

De leden van deze familie Borgia waren onder anderen Lucrezia Borgia, 2e van links en Cesare Borgia 3e van links, respectievelijk dochter en zoon van Rodrigo Borgia. De vele beschuldigingen aan het adres van deze familie Borgia zijn: incest, overspel en moord.

Geheel links staat Rodrigo in zijn functie van paus. Zo benoemde onze Rodrigo tien familieleden tot kardinaal, waaronder vier neven en gaf ook zijn kinderen belangrijke functies:

Cesare werd op 15-jarige leeftijd bisschop van Pamplona en in 1492 aartsbisschop van Valencia. In 1493 werd hij kardinaal.

Giovanni werd hertog van Gandía.

Gioffre werd prins van Squillace.

Zijn dochter Lucrezia werd o.a. gouverneur van Spoleto.

De familie wordt vandaag de dag nog herinnerd vanwege haar corrupte manier van heersen over het pausdom tijdens de renaissance. Er wordt zelfs geopperd dat zij de eerste criminele familie was en de voorloper van de Italiaanse maffia.

 Kijk, dan is ons koningshuis toch aardig braaf, nietwaar?

Gandia, een prachtige stad en zeker een bezoek waard.

Rio-Mar 34

Laat ik beginnen met te melden, dat vanmorgen de koolmeesjes zijn uitgekomen, dus dat is al het eerste heugelijke nieuws. 9 stuks liggen er te krioelen in het kleine nestje.

Wow, wat een dag is dit geweest. Het lijkt slecht weer te blijven, dus kiezen we ervoor om lekker naar het winkelcentrum in Ondara te gaan. Dit ligt op een kleine 11 kilometer verderop en nu we toch een auto hebben. Zaterdag waren we daar ook, maar toen was het zo verschrikkelijk druk, ook met auto, dus is dit een goede herhaling.

Nou, we zijn het enorme winkelcentrum nog niet binnen of we lopen Lefties binnen. Het zijn geen overblijfselen, zoals de naam doet vermoeden, maar allemaal producten gemaakt van linnen, viscose en katoen. Helemaal een kolfje naar de hand van Ali. Laat ik een lang verhaal kort houden, 2 jassen, 2 broeken en een blouse is de score. Om een goede maat te krijgen ren ik de winkel op en neer, tot vermaak van de verkoopsters.

Voor de afwisseling hoef je het absoluut niet te doen, want qua aanbod van een deel van de winkels zou je ook de Heerestraat helemaal kunnen doen. Zelfs een C&A (zie foto.)

Het duurt dan ook niet lang of we stuiten op een Yves Rogier winkel, die in Nederland opgeheven zijn. Dus Ali bestelt nu, in Nederland, alles online. Maar als je dan zo'n winkel binnenstapt en je kunt alles aanraken noopt natuurlijk tot kopen. Het duurt even, maar dan heb je ook wat, zelfs mijn favoriete handzeep en dus ben ik ook weer tevreden. Het duurt allemaal wat langer want de verkoopster wil een Spaanse Yves Rogier kaart voor Ali aanmaken, maar dan stuit ze op een onwillige computer, want je dient een Spaans adres in te voeren. Ach, het wachten is zoet, want ze is aardig.

Hoogste tijd voor een heerlijke kop koffie, want die hebben we nog niet gehad. 

Nu de buit binnen is, kunnen we in alle rust de diverse overdekte winkelstraatjes door kuieren.

Nu staan ze al een tijdje op mijn verlanglijstje, Skechers en nu zie ik mijn kans schoon, omdat bij dit type ook de zolen verwijderd kunnen worden, dus kunnen de steunzolen erin. Dit gaat natuurlijk wel ten koste van de heerlijk verende zool, maar bij de camper kan het prima zonder. Heerlijk. Oh, ja, het zijn die waar je zo in kan glippen.

Nog even een vervelend dingetje. Zaterdag heeft Ali een dekbedovertrek gekocht, maar nu is dat 2 x van de rekening afgetrokken, dus mogen we morgen nog een kijkje nemen bij de Carrefour, omdat zelfs Spaans sprekende mensen op de camping niet door de telefoonbrij heen kunnen komen.

Rio-Mar 33

Harde wind, geen zon, verwachtingen van regen, nog geen 15 graden. Je hoeft voor het weer op dit moment niet naar Spanje te komen. De neiging om de verwarming aan te zetten kunnen we nog net onderdrukken, maar het is bar en boos. Nl-Ziet brengt, zeker voor vandaag, uitkomst. Eerst een ander halfuur durende aflevering van Vera en nu 2 afleveringen van Silent Witness.  Ali is helemaal in haar element. Ik heb de studie, dus "vermaak" me ook.

Gisteren was het een stuk beter....

Op de camping is een Tiroler echtpaar aangekomen, die samen met een Duitser, maar die oorspronkelijk uit Polen komt, muziek maken. De Tiroler accordeonist met zijn vrouw, die gitaar speelt, maken van die overbekende Tirool klanken. Het verbazingwekkende is, dat de Pool dit allemaal meespeelt, terwijl hij het voor het eerst hoort, knap.

In de voormiddag worden we getrakteerd op een bezoekje van de firma Elimsal. Deze firma komt de beerputten en septic tanks leegzuigen. Dit gaat gepaard met een oorverdovende stank, die de hele camping voor momenten plat legt. Maar de mannen zijn snel, dus het is maar even een stinkboel.

Rio-Mar 32

 

Sommige mensen raken er al aan gewend. Ik vind het nog steeds heel bijzonder, maar Max Verstappen wint de GP van China in Shanghai, nadat hij ook de sprintrace heeft gewonnen. Hulde.

Onze achterbuurtjes beginnen hun zaakjes weer langzamerhand op de rit te krijgen. Daarom is er ook weer tijd voor een "haaggesprek" om alle belevenissen van de afgelopen nacht nog eens door te nemen.

Wij wandelen vanmiddag, langs het strand, richting camping Pepe.

De kindertjes vermaken zich in de zee en proberen de hoogste golven te vermijden door omhoog te springen. Wie kan het zich niet uit zijn of haar jeugd herinneren?

Bij Pepe aangekomen besluiten we gelijk maar even hier ook een hapje te eten. Het verhoogde terras, met een prachtig uitzicht op de Middellandse zee, gegrilde zalm, met heerlijke frietjes en voor Ali een salade. Waar hebben we deze luxe toch aan te danken, vraag ik mij af. Ali heeft daar een nuchtere verklaring voor. "We hebben er lang en hard genoeg voor gewerkt!"

Terwijl Tadej Pogacar het hele wielerpeloton fietsles geeft in Liege-Bastogne-Liege, (Luik Bastenaken-Luik) zitten wij heerlijk uit te buiken van onze copieuze maaltijd.

Rio-Mar 31

 Laat ik eerst maar beginnen met onze "nieuwe" achterbuurtjes Ellen en Cor. Ze stonden een paar weken geleden ook al, voor een half jaar, hier op de camping, maar besloten om terug te keren naar Nederland. Kennelijk is het weer in Nederland hun zo slecht bevallen, dat ze besluiten weer naar Rio-Mar te komen. Gistermorgen wordt hun caravan, via El Verger Parking, op de camping  gezet. Eigenlijk is die plek iets te krap, maar hun "eigen pitch" is bezet door Nederlanders. Tegen de avond komen ze aan, weliswaar bekaf, maar toch, ze zijn er. Dus snel de caravan inruimen en slapen, want het was een lange en vermoeiende reis.

Wat dan wel handig is dat je de sleutels van de caravan ook hebt meegenomen. Er ontstaat een enorme paniek, maar gelukkig zijn er altijd van die behulpzame mannen! Het duurt dan ook niet niet lang of er staan 6 man naar één en hetzelfde caravanslotje te kijken, wat maar niet vanzelf open wil gaan. Gelukkig is daar Louis, die met een enorme boormachine het slot vakkundig molt en zie daar de deur is open. Gelukkig is de voorklep nooit op slot gekomen en het slot van het toilet was al stuk. Dus eind goed al goed, ofzo.

Er staat en straffe wind vanuit zee, wat de temperatuur nog maar nauwelijks boven de 20 graden laat komen. Maar wij staan beschut achter een hoge oleanderhaag.

De golven komen dan ook redelijk ver het strand op, dus blijven de meeste mensen maar lekker in de luwte en ver van het winderige strand.

Ali heeft zin om "even" bij de Carrefour te kijken, als we gisteren er langs rijden. Wel heeft ze zo haar bedenkingen om dit op zaterdag te doen. Ach, dat zal toch wel mee vallen, denk ik bij mezelf, dus gaat het naar het grote winkelcentrum, 10 kilometer verderop. Nou, zodra we van de weg, richting de rotonde naar het winkelcentrum komen, staan we al in de file. Tjonge, wat een gekkenboel is het hier.

We prakken de auto ergens "in de buurt" van de Carrefour, maar ontdekken dan dat dit alleen maar de Parking is. Dus wordt het nog een hele tippel naar een immens groot overdekt winkelcentrum.

We belanden, "uiteindelijk" in de Carrefour en de trip is bedoeld om een nieuwe dekbedhoes aan te schaffen.

Het lijkt wat overdreven om jullie de etiketten, zowel voor als achterop te tonen, maar het is het bewijs dat wij niet helemaal gek zijn....."" 

"Cama" betekent bed, dus.... bij het bovenste etiket staat  het er nog eens bij, dus "VOOR EEN BED VAN 130/140 CM"

Ali heeft al zo haar bedenkingen en haalt het uit de verpakking, maar het blijkt echt een hoes te zijn, wat ook de aardige vakkenvuller, na navraag, bevestigt, dus, Claro!

Het is 100% katoen met 180 draad per inch, "what ever that may be" maar bij thuiskomst, is het echt 225x225, dus ietsie pietsie te groot, voor ons camperbedje. Hoe Spanjaarden dat doen, een 225 cm dekbedhoes op een 140 cm dekbed, is ons nog steeds een raadsel.

Oh, ja, gisteren heb ik met 3 nieuwe landen contact gehad, dat is werkelijk heel uitzonderlijk en ik zit nu op 120 verschillende landen en alle continenten. (Voor wat het waard is.)

Morgen start Max vanaf polepositie in de Chinese Grandprix in Shanghai

Rio-Mar 30

We zijn vroeg op vandaag en nu zou ik een flauwe grap kunnen maken door te zeggen "dat wij in bed hebben gepoept", maar dat zou inderdaad flauw zijn. Het is gewoon mooi weer en we gaan naar Oliva..... per fiets.

Maar eerst nog even dit: Dit openstaande luik herbergt een verhaal. Vlak voordat wij gisteren op de bus gaan, zien we de Engelse overburen paniekerig rond hun camper rennen. Als ik vraag wat er aan de hand is, roept de buurvrouw dat de hond binnen zit! "Dan haal je die er toch uit!" is mijn simpele gedachte, maar het zit dieper! Alle, maar dan ook alle deuren zitten op slot en de sleutel ligt binnen. Meneer heeft een oplossing, hij wil het luik forceren en dan via het omhoog getilde bed naar binnen. Zelfs Louis moet er aan te pas komen om de zaak vakkundig te mollen, maar het lukt. Gelukkig heeft ook de Engelsman een vrouw die hij de schuld kan geven. Ik weet uit ervaring dat dit een hele opluchting kan zijn. Inmiddels heeft hij het kapotte slot vervangen door die van de gas-kast, die hij toch niet gebruikt. Iedere keer dat ik hen nu tegenkom vraag ik "Do you got the keys."

Het voordeel van vroeg opstaan is dat je dan een prachtige zonsopkomst kan fotograferen.

Ten opzichte van die donkere luchten en het mooie strijklicht van de opkomende zon wordt zelfs het half verlaten dorp Devesses nog mooi. Links is nog net het restaurant van Rio-Mar te zien.

Ondanks de dreiging van regen stappen we toch op de fiets om bij de Mercadona inkopen te gaan doen. We zijn wat later vertrokken omdat ik nog even de quali van de F1 sprintrace in China wil zien, dus hebben we al koffie gedronken. Dit betekent geen El Loc voor de koffie en dus ook geen markt.

Deze, wat slordig geparkeerde, caravan is van onze "nieuwe" buren, maar daarover later meer.