Even na achten lichten we het anker om de eerste etappe naar Les Granges Gontardes te gaan rijden. Krap 600 km ligt er voor de wielen en dat betekent voor mij 7 uur rijden. Terwijl het nog donker is, vergeet ik mijn licht aan te steken en dat is toch echt een verkeerde bezuiniging.
Het is bewolkt en het lijkt een beetje triest, maar het landschap ziet er nog steeds lieflijk uit. Complete colonnes aan Nederlanders passeren ons met hoge snelheden, waarvan de meesten hun schoonmoeder op het dak hebben liggen. Hoofd-fotografie weet te vertellen, dat hierin de ski's zitten in plaats van hun schoonmoeder. Kennelijk op weg naar de sneeuw, die wij trachten te ontkomen.
Op 1 va de stops komt dit karretje naast ons staan en de eerste gedachte is "postduiven".
Totdat er een poes met haar kopje in het voorste bakje tevoorschijn komt.... het zal toch niet zo zijn dat.....
Eerst komt er een lief klein hondje uit het mobiele hondenhok, maar daar blijft het niet bij. Een tweede en een derde hond klimmen uit het iele bakje en geen kleintjes.
Hier is meneer ook het kalf aan het uitlaten, die tot onze verbazing als laatste uit het hokje komt.
Wij vervolgen, uitgerust onze weg en gaan richting Lyon. Dit is altijd wel een "dingetje" omdat het hier 3 rijen dik door de stad gaat.
Hier duiken we de tunnel in en het moet gezegd, met waarlijk een doodsverachting. Lyonners, die hier vaker rijden, hebben de gewoonte om bij het minste geringste van rij te verwisselen en dat vergt opperste concentratie van de figuur aan het stuurwiel.
Als we de stad uitrijden vertelt Hoofd-bijrijder mij fijntjes, dat ze vlak voordat we het centrum induiken had gezien, dat we helemaal niet door de stad hadden gemogen in verband met onze rode milieu-sticker.
Plotseling duiken de Alpen aan onze linkerzijde op. Ziedaar, sneeuw, daarmee ook het doel van de horde Nederlanders.
Na een lange rit, met de nodige rustpauzes, komen we bij onze camperplek aan. "Tied fur un pafke", maar daar ben ik jaren geleden mee gestopt, dus wordt het een wijntje.
Wij vervolgen, uitgerust onze weg en gaan richting Lyon. Dit is altijd wel een "dingetje" omdat het hier 3 rijen dik door de stad gaat.
Als we de stad uitrijden vertelt Hoofd-bijrijder mij fijntjes, dat ze vlak voordat we het centrum induiken had gezien, dat we helemaal niet door de stad hadden gemogen in verband met onze rode milieu-sticker.
Na een lange rit, met de nodige rustpauzes, komen we bij onze camperplek aan. "Tied fur un pafke", maar daar ben ik jaren geleden mee gestopt, dus wordt het een wijntje.
