Benicassim 1

Gisteravond maken we een prachtige zonsondergang mee. Letterlijk de "son in de see sien sakken" is adembenemend. Dat belooft ook nog eens mooi weer voor de komende dagen.

Om 7 uur komen de eerste vliegtuigen ons alweer wekken en dat is op een rij(s)dag geen enkel probleem. Maar het is vannacht helder geweest en dat betekent dat het frisjes is. Dus gaat eerst maar even de kachel aan. Want 5 graden is iets aan de chillie kant. Om even voor negenen rijden we de camping af.

Eerst een stukje "de verkeerde kant" op, want anders komen we niet op de goede weghelft. Gelijk maar even tanken, waar we een aantal jaren terug met "panne" kwamen te staan.

Zoals de zonsondergang ons al heeft beloofd, is het prachtig weer. Het waait op de borden harder dan in werkelijkheid. Het wordt zelfs warm in de camper, zo met de zon op de zijramen.

  Even voor Tarragona ontdekken we de eerste sinaasappel boomgaarden, hoewel we de geur nog even moeten missen.

  Hier en daar staat de mei bloesem ook in bloei. Dit doet mij denken aan een paar jaar terug, toen we met een aantal mensen, hoog in de bergen, naar de kersenbloesem gingen kijken. Alleen waren we toen een paar weken te laat.

Dan komen de eerste tekenen van Benicassim in beeld en dat geeft altijd weer een gevoel van spanning. Is er nog een plaats vrij, is het een beetje leuke plek, kunnen we direct terecht et cetera, enzovoort.

  Hoofd-route weet een "shortcut", zodat we van een andere kant Benicassim binnenrijden. Je mist dan alle smalle straatjes in het stadje en het levert je ook nog eens dit vergezicht op. Benicassim, in volle glorie.

We krijgen een mooie plek Calle 5 plce 7. Echter, er staat nog een camper op die plek. We kloppen aan en ja, ze vertrekken vandaag. "Hoe laat", vraag ik nog, maar dat levert alleen maar een discussie in de camper op. We doen ons best, zegt de mevrouw. Maar na een uur is er nog geen spat veranderd. Vorig jaar hebben we 4 weken moeten wachten totdat plce 6 vrij kwam. Overigens, die favoriete plek, pal tegenover het zwembad, van Hoofd-plasering, is nu een speeltuin geworden.
Soms is geduld geen mooie zaak.

Een paar uur later. Regelmatig nemen we een kijkje op de ons toegewezen plaats, maar er gebeurt bar en bar weinig. Haast schijnen ze niet te hebben. Het zal toch niet.....

Bij de zoveelste keer kijken, krijg ik telefoon. "Ze zijn bezig te vertrekken", luidt het verdict van Hoofd-wegjagen. Maar de plek is nog steeds bezet, want meneer krijgt zijn hele grote camper er niet meer weg. Auto's in het straatje moeten allemaal ruimte maken........ Dan, eindelijk we staan op onze plek en kunnen inrichten. Even later komt mevrouw terug om haar 6 knijpers op te halen, die ze nog in de heg heeft zitten. Ze is "verbrand" omdat ze nu op een veel te kleine plek staan en "wij" nu op "hun" grote plek, "en jullie zijn maar 6 meter en wij wel 9 meter"
"Life is'nt always fair" kan ik nog juist inslikken! Vanavond gaan we uit eten.

Nog even voor de mensen die van statistieken houden, bovenstaande verwachtingen liggen hier voor de komende 10 dagen in het verschiet.