Ik heb al eens een keer moeten bekennen dat, als ik niet op reis ben, bij mij een gemoedstoestand optreedt die met het woord luiheid het dichtst wordt benaderd. Zo ontloopt deze blog haar lot ook niet en is de discipline van het schrijven daarvan vaak ver te zoeken.
We staan ruim 3 weken, met een kleine pauze, op de camping, ‘de Lente van Drenthe’ in Gasselte, vlakbij het meertje ‘Het Nije Hemelriek’ en om de beurt mogen de kleinkinderen een weekje langskomen. Ieder jaar weer is het een feest, ook voor ons.
De eerste week komen de kleinzonen en wel samen, wat een experiment is omdat ze gezamenlijk op 1 bed moeten slapen. Maar het is, zoals gezegd, een waar feest, hoewel wij, als grootouders een opdracht mee hebben gekregen. We mogen de jongste leren fietsen. Nu is dat niet het probleem, maar meer dat meneer op jonge leeftijd een elektrische Quad tot zijn beschikking heeft en dat je daar niet voor hoeft te trappen.
Met als gevolg dat de diverse pogingen hem het ‘trappen’ bij te brengen gedoemd zijn te mislukken en dit ondanks de meerdere pogingen van Oma.
En dan………., Drouwenerzand.
Ieder jaar weer een spektakel en niet alleen voor de kinderen, ook voor Opa is het iedere keer weer, een belevenis. Het fotograferen zou zich niet moeten beperken tot de kleinkinderen, ook plaatjes van onze mede bezoekers leveren een beschouwend mens bredere en grotere kennis omtrent de samenstelling van onze Nederlandse bevolking op. En neem van mij aan, het is een zeer diverse schakering. Ook leer ik, iedere keer weer, om mijn idee van de normale omgangsvormen bij te stellen. Het meest komt dit tot uitdrukking bij de verstrekking en nuttigen van de gratis patat, frikadellen, hamburgers en dergelijke. Want waarom zou je niet een dienblad afladen met eten als het toch gratis is? Oké, je kunt het niet allemaal op, tenminste nu niet, maar dan gooi je dit gewoon even weg en haal je even later toch nog even een dienblad vol? En het gekke is dat je, als aan(be)schouwer, begint te wennen aan dit gedrag.
En na een bezoek aan een TrekkerTrek festival komt onherroepelijk de ‘wisseldag’ en komt Kyra.
Al snel wisselen de diverse camping-vriendinnen zich in een snel tempo af, en als het weer niet helemaal mee werkt, of liever gezegd de regen met bakken uit de hemel valt, heeft Opa altijd nog Netflix achter de hand, waar zelfs Oma nog van kan genieten.
En anders is je trouwe ‘SmartPhone’ altijd nog beschikbaar om te checken of je alweer een nieuw berichtje, van 1 van je vriendinnetjes, hebt ontvangen en het liefst doe je dat in het donker, zonder dat opa ‘roet in het eten’ kan gooien.
En dan is de wissel dag van de dames daar, Romy komt Kyra aflossen.
s ’Avonds is er theater en de dame word door Elle, in de golfkar, opgehaald. Later zal Romy hier van zeggen, “het was stom, ik moest steeds zwaaien”. Dat opa zijn jaloezie, Elle is zonder (verkleed) kleren een zeer aantrekkelijk meisje, maar nauwelijks kan verbergen, heeft ze geen boodschap aan.
Bij het zingen in de kring, als het 14 jarig meisje ook meedoet, doet Romy volop mee, want het moet wel cool zijn.
Maar denk niet dat we ook niet gewoon lol kunnen hebben op het ‘zeepkleed’ of heerlijk met oma naar het “Hemelriekje en spelen in en rond het water, cool of niet cool.
Met 1 dag ‘thuis’ zijn we weer onderweg, nu is Duitsland het doel en met een tussenstop in Boonenschans (Bad Nieuwe Schans), achter de glasblazerij van Johan en Tanja, staan we nu op ons vertrouwde plekje in Dotlingen.
