Het is vandaag wasdag, dus gaan we naar een camping. Ali kiest voor Hannoversch-Munden, waar we al eerder zijn geweest, maar mij lijkt het leuker om een andere plaats te kiezen, daar waar we nog niet zijn geweest. Dus kiezen we voor Rotenburg an der Fulda, een 100 km verderop. Als we dan verzuimen om ‘vermijd snelwegen’ te kiezen, worden we daar direct voor gestraft. Omleiding na omleiding krijgen we voor onze kiezen, dus wordt snel weer gekozen voor ‘vermijd snelwegen’.
Hier kruisen we de Werra voor de zoveelste keer, maar ons doel is de Fulda.
In Hannoversch-Munden komen de Werra en de Fulda samen en na een nacht vol met liefde komt daar de Weser uit voort, dus eigenlijk zijn we onderweg naar de oorsprong van de, door ons zo geprezen Weser.
Op de camping aangekomen komt onmiddellijk een klein, driftig, mannetje op ons aflopen. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat er een aantal borden staan die ons sommeren ons ‘eerst’ te melden alvorens de camping op te rijden. Hij begint gelijk te roepen dat we ‘dichter’ bij onze buren moeten gaan staan. Als Ali vraagt of er andere plaatsen zijn, zwaait hij wat met z’n armen, waaruit Ali begrijpt dat we ook aan het water mogen staan. Nadat we helemaal geïnstalleerd zijn komt het baasje weer naar ons toe, met een houding die alle haren bij mij overeind laat staan. “Ich habe doch…..” en er komt een verhaal van komende gasten etc. Voor mij is het “klaar”. Ik ontkoppel de stroom en rijd de camper weer van de ‘egalisatie wiggen’. “Weg hier!” Ik kan nauwelijks, door de natte ondergrond weer van de plek afkomen en ploeg een enorm spoor over de camping. Het kan ook dat ik ‘ietsje’ teveel gas geef bij het wegrijden, maar dat is te wijten aan mijn onervarenheid met het rijden met zo’n grote camper!
We staan nu op een mooie camperplek aan de Fulda, waar je weliswaar de was niet kan doen, maar toch.
Als het morgen niet teveel regent, gaan de fietsen eraf en wordt de Fulda aan een verkenning onderworpen.
