Benidorm 1

Om 8 uur gaat de wekker, want het is vandaag een reisdag. Nu is het niet een verschrikkelijk eind, want binnen 58 kilometers zijn we in Benidorm. De buren, waar we de afgelopen weken mee zijn opgetrokken, zijn kennelijk iets vroeger opgestaan dan normaal, dus kunnen we een volledig afscheidsrondje maken. Zelfs Folkert, die normaal niet voor tienen zijn neus laat zien, zien we in een handdoekje al over de camping rennen. Als we bij zijn caravan aankomen, om afscheid te nemen, schreeuwt hij dat we even niet verder mogen komen want kennelijk staat hij nog in zijn onderbroek en interlockje.

Even over negenen rijden we Rio Mar af. Als ik een blik op het dashboard werp, zie ik dat het lampje van de accu blijft branden.

  

Dat zijn nooit goeie berichten, maar zolang de camper rijdt is er nog niet veel aan de hand.

Het blijft een beetje bewolkt, maar als we de laatste bult in Calpe over zijn zien we de contouren van Benidorm alweer verschijnen. De onmiskenbare hoge hotel gebouwen zijn al van verre te zien.

In Benidorm stuurt onze onvolprezen TomTom navigatie ons een weggetje door, waar niet meer te draaien valt, zo nauw is het daar. We kennen deze val, maar tuinen er weer met open ogen in en komen uit pal naast de plek waar zondags en woensdags de markt is.

De camping is werkelijk afgeladen vol. De campers staan tot aan de grote weg en dat hebben we nog nooit meegemaakt. We melden ons en Hoofd-plaatsbespreking onderhandelt over een mooie plek. Maar daar staan nog Spanjaarden en die mogen daar tot 5 uur vanmiddag staan. Aangezien het vandaag “Dia del Padre” oftewel Spaanse Vaderdag is, hebben die vandaag een extra vrije dag en daar wil je optimaal van profiteren.

Fietsen van de camper en op naar TorreLevante, ons vaste koffie adres.

Het waait hard en het is frisjes, maar het is alsof we niet weggeweest zijn. Een hele club bekenden zit er koffie te drinken. Riet, Ria en Pieter en natuurlijk Anny en Gerard. Die laatste blijkt zijn verjaardag te vieren, maar wij komen net te laat voor het gebak. Eigenlijk vind ik dat er wel even gezongen moet worden en na de “hiep, hiep, hiep, hoera (3x)” krijgen we vanaf de rest van het terras een hartelijk applaus.

Nu even iets opmerkelijks. Vorig jaar kocht ik een Airbox 2 plus bij Andy, een Engelse knaap, die voor iedereen mobiel WiFi verzorgt.

We krijgen daarbij een Orange sim card, maar zegt hij, ik activeer die volgend jaar wel voor jullie, dan heb je er meer aan.

Tot onze verbazing, als we ons melden, activeert hij, In No Time, de Sim card zonder ook maar een vraag te stellen en hebben we een extra 6 Gigabyte. 

In de middag drinken we nog een kopje thee bij Riky en maken een afspraak, dat ik morgenvroeg met haar naar de garage ga, voor een mondeling consult voor ons acculampje probleem.

Rond 5 uur vertrekken de Spanjaarden en om twintig over 5 staan we op onze plek.

Rio Mar 21

De laatste blog vanaf deze locatie. De rekening voor het verblijf van 21 nachten is betaald.

Terwijl de wasbloem zijn mooiste kleuren prijsgeeft tijdens de bloei, nemen wij nog een kijkje op het strand.

Het is zondag en het waait, dus een uitgelezen mogelijkheid om te gaan vliegeren. Terwijl mamma nog een laatste zonnestraaltje wil vangen, is zoonlief geconcentreerd bezig zijn vlieger hoog te houden. Een meneer is, op het strand, zijn hond aan het uitlaten en staat tijdenlang onhandig tegen de kraan aangeleund. Het lijkt alsof hij het moeilijk heef, terwijl zijn hondje onbekommerd tussen de zee en zijn baasje heen een weer rent.

We hebben hier regelmatig bezoek gehad van een aantal enorme krekels. Bijna beangstigend, want ze zijn groot. Steeds weer bekruipt je de angst dat het dier je zal bespringen.

De camper is inmiddels “ontmanteld”, de poten zijn opgedraaid, de wateropvang is verwijderd en de camper hebben we vertrek klaar neergezet. Dit heeft nog een extra voordeel, want op deze manier kan de schotel, op de camper, omhoog. Dat werd eerder belemmerd door de lage boomtakken. Toch laten we het kleine schoteltje nog even staan, want zoals gezegd, het waait pittig.

Hoofd-opruimen neemt het, op een geleende stoel van de camping, er nog even van.

Rio Mar 20

Je merkt dat het tegen de Paasdagen aan gaat lopen. Hoe we dat merken, wel, de camping begint langzaam leeg te lopen. De “echte” overwinteraars beginnen een veilig heenkomen te zoeken. Met “echte” overwinteraars bedoel ik de mensen die hier vanaf vorig jaar september/oktober zitten. Wat ze vrezen zijn de Spanjaarden die rond de Pasen de campings komen bezetten. Het grootste bezwaar schijnt dan de luidruchtigheid van de Spanjaarden te zijn. Ook wij beginnen voorzichtig onze zaakjes in de camper te stouwen, om maandag te vertrekken. Zo gaat ons nieuw aangeschaft tentje het ruim in en verdwijnt de ladder onder in de garage. Het is wonderlijk weer, de zon laat zich niet zien en zo nu en dan steekt er een pittige wind op, waar de buien verantwoordelijk voor zijn. Maar ons bereikt, op een enkele drup na, de regen niet.

De fotograaf maakt, op haar dagelijks rondje over het strand, nog een paar mooie plaatjes waarop schilderachtige wolken te zien zijn.

Een gedeelte van het strand is sinds een paar dagen afgezet in verband met het nestelen van vogels, oftewel  “Area de nidificacio d‘aus”, Catalaans voor broedende vogels.

Rio Mar 19

Vanmiddag gaat het naar El Verger om lekker te eten in het “Garten restaurant”, want ze hebben “Seelachs”. Het plan is om daarna nog een paar inkopen te doen bij de Lidl.

Het is nog rustig bij het restaurant, maar ondanks deze rust rennen een paar”belegen” dametjes het terras op en af. Nou ja, rennen, ik wil ze ook niet direct tekort doen en de half hoge hakjes helpen ook niet mee. Na een tijdje komt één van de diensters bij onze tafel “wat we willen drinken”. Ik bestel een Hefe Weitzen, maar op het moment dat de dame vraagt “groot of klein” gaan bij mezelf de alarmbellen al af. “Gewoon, een halve liter fles”. “Nou, ze hebben het “op tap!” vertelt ze met gepaste trots. Nu komen we hier al een aantal jaar en dit is de eerste keer dat ik dit hoor. Maar ik laat me graag verrassen. Even later komt ze met zo’n pul aanzetten.

Zodra ze de restaurantdeur uitkomt, zeg ik al tegen mijn disgenoot “Dat is geen Weitzen”, wat ik nog maar eens herhaal tegen de brengster van dit gerstenat. Nu wil ze mij ervan overtuigen dat dit Hefe is, maar als ik haar blijf aankijken, zonder iets te zeggen, probeert ze, “wilt U het eens proberen?”. Op mijn “nee” sloft ze weer weg, onderhand mompelend dat ze de chef gaat vragen.

Een kleine minuut later komt ze trots met een flesje en een half gevuld glas aanzetten. Dat het flesje ook vol schuim zit, zeg ik maar niks meer over. De bierpul neemt ze maar weer mee.

Het eten is overheerlijk, zoals je dat van de Duitse keuken mag verwachten. Na het toetje zitten we nog even uit te buiken, terwijl onze “Bedienung” driftig heen en weer rent. Half melig zeg ik, “wedden dat we voor een tweede keer een “Nachtisch” (toetje)  krijgen?” 

Twee minuten later komt de dame, met 2 toetjes op haar dienblad, aantippelen!

Rio Mar 18

Betrokken! Dat is het enige woord wat van toepassing is op het weer. Ondanks dat wordt de was gedaan, want het waait een halve storm, dus droogt het lekker. Tja.

Nu hebben we al een aantal weken verhalen over Pego gehoord, een klein dorpje 8 kilometer aan de andere kant van de AP7. Je hebt daar een Mercadona en een Aldi.

Het stadje stelt verder niet veel voor. Dat we daar nog nooit zijn geweest, komt omdat je de hele weg langs de CV-678 moet fietsen en dat vinden we beide verschrikkelijk. De Spanjaarden rijden met een ruime boog om je heen, maar de “overwinteraars” stuiven met hoge snelheid pal langs je, om het in je broek te doen.

Je rijdt dwars door de sinaasappelvelden en dat ruikt op dit moment heerlijk. Maar tegen de wind en steeds omhoog, vergalt de lol een beetje.

Via de navigatie komen we bij een niet meer bestaande Aldi aan. Dat begint al weer goed. In het dorp vraag ik een aardige Spaanse de weg. Op haar mobiel wijst ze met Google Maps mij de weg.

Nu is het zo dat onze “Nachbar” (buurman) aan Hoofd inkoop heeft gevraagd om een pakje “Markenbutter” mee te nemen. Bij het boterschap zoeken we naar Markenbutter, maar dat is niet te vinden. Ik struin inmiddels de winkel af om een Duitser te vinden. Normaal struikel je erover, nu is er geen Duitser te zien. Als ik het hulpje in de winkel vraag, zie ik zijn hoofd in een vraagteken schieten. Overleg en nog eens overleg. “Waar gebruikt hij het voor”,  et cetera. Uiteindelijk kiezen we, uit de vele merken, voor een kuipje “echte” boter. Want zelfs met Google translate kom ik niet verder dan

Markenbutter
beste boter ; zeer goede boter

Terug op de camping tref ik hem bij een paar buren aan en vraag aan het gezelschap wat in Godesnaam, Markenbutter is. Nu komt de mevrouw uit Polen, maar ze tovert een pakje boter tevoorschijn. Nergens is het woord “Marken” te vinden.

Wat blijkt, na een hoop Babylonische verwarringen “Het maakt niet uit welk merk het is”.

Eén ding is zeker,

“Nie wieder mach Ich einkaufen für einen Deutser”

Rio Mar 17

Vandaag gaat het per bus naar Dénia. Dénia is één van de oudste dorpen aan de Costa Blanca. Al enkele eeuwen voor Christus was er sprake van een Griekse kolonie op de plek waar nu Dénia staat. Lange tijd heeft Dénia  een sluimerend bestaan gekend. Tegenwoordig is Dénia een populaire vakantiebestemming. De haven van Dénia heeft een drievoudige functie. Allereerst is hier de visafslag. De vers binnengebrachte vis wordt hier ‘s morgens aan de man gebracht.

Deze mannen hebben kennelijk de buit binnen, want de netten worden op een grote haspel binnengehaald. De tweede functie is die van jachthaven. Dénia heeft één van de populairste jachthavens van de Costa Blanca.

Ik denk trouwens dat de eigenaar van dit bootje de buit ook binnen heeft. Ongelooflijk wat een enorme zeilboot van, naar schatting, 40 meter lang.

Het bootje vaart onder de vlag van Saint Vincent. Deze eilandenstaat wordt ook wel de “Diamanten van de Antillen” genoemd, de drie ruiten symboliseren dit.

Ten derde is de haven van Dénia dé plek om per veerboot naar de Balearen te vertrekken. Wil je vanaf het vasteland naar Mallorca, Ibiza of Formentera varen dan is Dénia de vertrekhaven.

In Denia overleed trouwens in 1986, op 41 jarige leeftijd, de beroemde televisie presentator Willem Ruis.

Eén van de vele bezienswaardigheden van Denia is de Moorse burcht uit de 12e eeuw.

Natuurlijk moeten we ook nog even een kijkje nemen in de, hou je vast, “Iglesia de Nuestra Señora de la Asunción”. Dit is Catalaans en betekent zoveel als “Parochie van Onze-Lieve-Vrouw van de Aanname”. Bij de vertaling verdrink ik een beetje in het woord “Asunción”, wat een groot aantal synoniemen heeft.

Nog even iets over onze buschauffeur op de heenreis. Bij binnenkomst in de bus moet je een kaartje kopen. Onbekenden, of buitenlanders krijgen het kaartje uitgereikt, maar het kaartje van de locals verdwijnt “naar buiten”. Nonchalant gooit hij het verfrommelde propje, of door de nog openstaande deur, of het verdwijnt via het raam op de straat. Op z’n minst een wonderlijke actie.

Rio Mar 16

Je kunt niet altijd je vertrouwen schenken aan de weersverwachting apps. Vanmorgen worden we wakker door het tikken van de regen op ons dak. Verontwaardiging bij mijn bijslaap: “Dit is niet voorspeld”, roept ze geërgerd uit. Ikzelf draai me nog eens lekker om!

Het is inkoop dag, dus komen de fietsen onder het kleed vandaan. In Pego schijnt een Nederlandse winkel te zijn, maar de weg ernaar toe heeft geen fietspaden, dus wordt dat afgekeurd door hoofdinkoop. Op naar El Verger, denk ik, maar de rit gaat eerst naar de Duitse winkel. Die blijkt tegenover een Nederlands restaurant Hero te liggen en volgens de overlevering is er van alles te koop. Nou, dat valt een beetje tegen. Weliswaar kun je daar elk roddelblad uit Duitsland kopen, maar de etenswaren stellen niet veel voor. Behalve….. ze maakt bijna een sprongetje van vreugde, ontdekt ze Bolletje beschuit, je weet wel, met zo’n kleine uitholling in de beschuit.

Dus snel naar de Lidl in El Verger, waar je werkelijk alles kunt kopen wat je hartje begeert. Ook hebben ze van die overheerlijke “bolussen”, maar die worden mij maar 1x in de week gegund!

Na de Lidl gaat het naar de camping benodigdheden, even verderop. Want zoals ik gister al meldde is er een zonbeschermer van één van de wielen verdwenen, dus moet er een nieuwe komen. Gelukkig zijn ze hier per stuk te koop, hoewel de prijs daar dan ook weer naar is…

Nu moet ik even iets uitleggen, over mijn…… hoe zal ik haar noemen? Euh, medereiziger. Ze is van het type waarbij alles keurig en netjes dient te zijn. Vooropgesteld, daar is niets vervelends aan, zeker niet voor een latent lui figuur als ik. Nu heeft ze een broertje dood aan rommel op het dak van de camper, maar zeker aan de Hazelaar vruchten.

Als die op het dak van de camper komen laten ze, na verloop van tijd, een heel vervelend geel poeder achter wat je er slecht weer af kan krijgen. Dus wil ze dat regelmatig schoonmaken. Maar, hoe kom je erbij. Wel…..

Er wordt overgegaan tot de aanschaf van een zogenaamde telescoop ladder. Een lichtgewicht dingetje van 80 cm, die je kunt uitschuiven tot 3.20 m. Supergelukkig is ze ermee.

Een wijs filosoof zei eens: “Keep your girl happy, you wil have a joy  for life”

Rio Mar 15

Het is een onstuimige dag en dat begint al in de nacht. De wind huilt om de camper en als je bijna in slaap valt, omdat het even rustig is, steekt de wind weer op en staat de camper te trillen. Allerlei geluiden, waar je niet aan gewend bent, helpen je wakker te blijven. Vanmorgen word ik wakker van een kraaiende haan, van de buren en een roekoekende duif, die boven mij in de boom zit. Beide lawaaimakers strijden om voorrang, als ik mij ineens realiseer dat een haan het toch wel gemakkelijker heeft in zijn lage hok, terwijl die arme duif hoog in de boom zit en de harde wind moet trotseren.

Onze buurman rijdt met zijn camper naar de “Wasserslaugh”, want hij heeft al dagen problemen met zijn afvoer. Hij wil de leiding met kracht doorspoelen.

Als we naast de waterkraan staan, verbaas ik mij over de “aanloop” van behulpzame Duitsers. Op een gegeven moment staan we met 4 mannen het probleem aan te vallen.

Hier proberen we, met z’n drieën, in een veel te kleine garage te kruipen om de juiste afdichtingschroef te zoeken.

Als we het water bijvullen, loopt het uit 4 verschillende plaatsen er weer uit. Dus gaat het weer terug naar zijn eigen plek. Daar is echter het circus nog niet helemaal “Zu Ende”. Met pluggen en slangen wordt geprobeerd de lekken te dichten. Totdat iemand ontdekt dat het water tussen de tank en het isolatiemateriaal loopt.

De rust is, min of meer, weer teruggekeerd, behalve de wind want die heeft een zonnebescherming voor de banden meegenomen.

Kijk, daar hebben onze mede camperaars wel belang bij……. dus terugvinden zal wel niet meer gaan….

Rio Mar 14

Warm en winderig en dan doel ik op het weer. Als de zon er doorkomt is het warm, bijna broeierig. Steekt de wind op en verdwijnt, tegelijkertijd, de zon dat wordt het frisjes.

We maken een prachtige wandeling langs de zee.

De hoed moet stevig vastgemaakt, want de wind rukt soms vervaarlijk aan mijn hoofddeksel, maar gelukkig is het ding daar helemaal op toegerust. Er schijnen zelfs schippers, van een zekere verdrinkingsdood, gered te zijn omdat de hoed bleef drijven.

Na een anderhalve kilometer duiken we weer de bebouwde kom in. Het bord heeft de duiding Platja (strand) “de l’aigua morta”, wat in het Catalaans zoveel betekent als “strand van dood water”. Het illustrerende tekeningetje maakt het er niet vrolijker op.

Eigenlijk worden we allebeide een beetje verliefd op de doorkijkjes en schattige huisjes in het dorpje, waar we doorheen wandelen.

Maar hoe mooi de bloemetjes ook mogen bloeien, een aantal straatjes zijn compleet verlaten. 

Ook zijn sommige tuintjes nodig aan een “beetje” onderhoud toe.

Ik bedenk me dan ook om één van de vele te koop staande huisjes te kopen…….., want om nu mijn tuinierster 2 tuinen te laten onderhouden……

Rio Mar 13

De dag begint met een straffe bewolking, dus het plan om buiten te ontbijten gaat niet door. Nog geen uur later breekt de zon door, dus hoogste tijd om de was te gaan doen. Het wordt drukkend warm en ik zoek de schaduw op. Het gaat zo ver dat de luifel uitgaat en de “zonblocker” uit het ruim wordt gevist. Als, ter aankondiging van een regenbui, de wind begint op te steken lijkt het ons verstandig de boel weer in te draaien en op te ruimen. De temperatuur stijgt tot 25 graden in de schaduw. In de camper wordt het rond de 34 graden. Een lekker koel biertje brengt enige verfrissing. Maar als ik even later naar het schaatsen ga zitten kijken, dommel ik in een diepe slaap.

Tegen de avond wordt het erg donker en is er onweer op komst. Maar zover komt het niet, ondanks dat het lijkt of de hemel in brand staat.

De fotografe wil nog een paar opnames aan het strand maken en ze blijkt niet de enige te zijn.

In de verte en midden op zee ontwaart ze een regenboog. Het ontneemt haar de kans om te onderzoeken of aan het eind van die regenboog werkelijk een pot met goud staat.

Rio Mar 12

Ja mensen, dit is zo’n dag waarvoor je de hele reis naar Spanje onderneemt. Het is nu warm, te warm en ik zoek dan ook, onder de uitgedraaide luifel met de memories van Gordon Heuckeroth, de schaduw op.

Gernod komt, met zijn volgende probleem. Hij heeft een stoelovertrek bij de Aldi gekocht en die moet er “even” opgezet worden. Maar zoiets past nooit, dus komt de schaar er aan te pas en Ali naait het zoompje erin. Het houdt je van de straat, zullen we maar zeggen. Ook moet de “Kühlschrank” (koelkast) aangezet worden want zijn “Streichwurst” (vrij vertaalt strijkworst) moet gekoeld. Bij dat laatste woord krijg ik heel vreemde associaties. Er ontstaat een, door mij opgezette, Babylonische spraakverwarring, door te zeggen dat onze Streichwurst juist niet koel mag worden. Als onze Berliner de dubbele betekenis in de gaten krijgt, slaat hij bijkans dubbel. De Germanismen vliegen, sowieso, hier door de wereld, doordat we de hele dag “Deutsch reden” (Duits kletsen).

Vanmiddag gaan we eten in het “Gartenrestaurant” in El Verger.

Een Duits restaurant met een typisch “bürgerliche Küche”, oftewel een keuken naar Duitse aard. Hoewel, aan de petjes te zien, heeft de kok zijn muts aan de wilgen gehangen. (Het is trouwens een cactus, waar die petjes aan hangen). Aansluitend doen we inkopen bij de Lidl, ook al een Duitse winkel. Als ik vanmiddag ook nog in een Promobil (Duits blad over campers) ga zitten lezen is de maat vol.

Vandaar dat ik nu verlang naar puur Nederlandse roddel en achterklap en het laatste boek van Gordon ter hand neem.

Rio Mar 11

Naar mijn idee veranderen de plannen voor vandaag een aantal keer, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik niet altijd even goed oplet, of luister. Uiteindelijk gaan we op de fiets naar Oliva en dit in plaats van morgen met het busje. Maar het is frisjes dus kleden we ons goed aan. We zijn halverwege als de zon doorbreekt en het gewoon warm wordt. Zwetend vervolgen we onze weg, zeker als we ook nog een aantal keren misrijden. We willen nog bij de Repsol kijken of er weer gas te krijgen is, want dat was vorige week op.

Op  “deze” kant is geen LPG te krijgen, maar als ik oversteek hoor ik dat er weer volop LPG voorhanden is. In Oliva eten we eerst maar eens een heerlijke salade en inktvisringen voor “die mama”. Daarna doen we inkopen bij de Mercadona en pakken de fiets voor de terugtocht.

We passeren een veld vol met prachtige, ja, wat eigenlijk?

Met aan de andere kant een ware woestenij met wuivende pluimen.

Als we terug zijn bij de camper begint het oppakken van allerlei zaken, waar je niet mee kan rijden. De satellietschotel ontkoppeld, de poten worden er onderweg gedraaid enzovoort, als de buurman in paniek aankomt. “Of we weggaan”, vraagt hij met spijt in z’n stem. “Nee, we gaan alleen even Autogas en Diesel tanken”. Opgelucht haalt hij weer adem, want hij vindt het maar wat gezellig, zo naast ons. Heeft ie tenminste wat te “Plaudern, (Sich angenehm und zwanglos mit Jemandem unterhalten)” zegt ie. Vrij vertaald, een beetje slap ouwehoeren gedurende de dag.

Het is maar een klein stukje naar het tankstation en we worden ook nog eens vriendelijk toegezwaaid door verschillende, schaars geklede, dames aan de kant van de weg. De pompbeheerder is uiterst behulpzaam en als hoofd financiën heeft betaald geef ik hem € 2,- voor de bewezen diensten. “Ha, kan ik weer een kop koffie drinken” roept hij als dank.

Ik rij terug met een gelukkige en tevreden vrouw aan mijn zijde.