Zaterdag 23 aug.
Het bloed kruipt... want ik was helemaal niet van plan iets te schrijven.
Tja, nu we de Camper aan een ander hebben overgedragen, is er een last van ons beider schouders afgevallen. Maarrr.. Hoe vul je nu je dagen met zinvolle zaken. Natuurlijk, Ali kan dagenlang in de tuin gaan zitten wroeten en ik, ik kan de meest exotische verbindingen gaan maken op de HF banden. Ik bedoel: Hoe brengen we de dagen "samen" door.
De eerste optie bleek in Hoxter te liggen. Een plaatsje vlakbij Holzminden, waar we jaren met de camper aan de Weser hebben gestaan. Dat gaan we over 2 weken doen.
Deze week zitten we aan de Boulevard De Ruyter in Vlissingen.
Voor het beeld, dit is ons uitzicht. Werkelijk, de schepen varen op 200 meter voor ons raam voorbij, met als extraatje dat de Loodsen, voor ons raam, aan/of van boord gaan. Ja, natuurlijk kan ik de communicatie van het hele gebeuren op de portofoon volgen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Gisteren had ik werkelijk de puf niet om ook maar iets aan het toetsenbord toe te vertrouwen. We waren, allebeide, leeg en op! De kleine 400 kilometer, gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Oh ja, de net nieuwe Cruise Control werkt nu, na menige kalibratie ritjes, geweldig. Dat is alleen nog maar rijden, Ali is al dagen bezig de spullen te organiseren, want al is het maar voor een week, je zult op alles voorbereid moeten zijn. Warm/koud weer regen/zon... Wat wel mee en wat niet, eten, beddengoed... et cetera.
Met alle egard worden we welkom geheten door Aagje en Bert. Ze staan ons al op te wachten bij hun garage, waar de fietsen voor deze week veilig kunnen worden gestald. Natuurlijk krijgen we een sleutel van de garage. Koffie en een heerlijk Zeeuwse Bolus in hun appartement ook aan de boulevard. En ja, het lijkt er inderdaad op, het is niet zomaar een naam.
Na aankomst in het appartement, sta je de eerste uren met een glas wijn in de hand, want dat is hier in Huize Verkerk traditie. Voor 19 jaar terug, 28 mei 2006 is die traditie, bij mij ietsje uit de hand gelopen. Ali moest mij in de nacht, rond half vier, naar bed manen en de whisky fles was half leeg. Aagje vertelt dit verhaal met smaak aan wie het, in Vlissingen, maar wil horen.
In februari 2008 is Kyra nog een keer mee geweest. Ze was 4 jaar en voor het eerst met de trein naar Vlissingen. 4 1/2 uur, maar ze heeft zich geen moment verveeld. De volgende ochtend vond ze het maar heel raar dat "de zee het strand had opgegeten" zo ze dat toen noemde. Als 's middags de palen van een weggeslagen steiger weer op het droge staan, maakt dat zoveel indruk op haar dat ze er later een tekening van heeft gemaakt, voor in het logboek van het appartement.
