Nadat we zijn ingescheept (och wat een heerlijke nautische kreet) in de Westerschelde Ferry, laten we Vlissingen achter ons en zet de kapitein de steven richting Breskens. De fietsen gaan mee, want we gaan een rondje om Zeeuws Vlaanderen te verkennen. We zijn niet de enigen, want we komen in een grote rij terecht, die ook op een overtocht staan te wachten. Even tussen ons: Het lijkt wel of de Duitsers andermaal ons land aan het bezetten zijn, tenminste als ik om me heen kijk en luister wordt er "nur Deutsch gesprochen."
Aan boord gaat een jonge dame voor ons zitten en zoals vooroordelen ons aansturen, verwacht ik dat haar telefoon de tas uitkomt. Maar wat schetst mijn verbazing, het is een bol wol, of liever gezegd een bol garen waarmee ze driftig gaat zitten haken. Natuurlijk kan ik het, na een poosje, niet laten: "Wat gaat het worden?" Er volgt een geanimeerd gesprek tussen ons drieën. Wie verwacht nu in deze tijd dat je een onderhoudend gesprek met een jongere kan hebben over "handwerken"?
Kijk, zo ziet Vlissingen eruit vanaf de andere kant, ook mooi. Trouwens, het gras is aan de andere kant niet altijd groener, want het valt ons op dat veel graslanden er maar geel en verdord bij liggen.
Eigenlijk realiseer ik mij nu pas dat we een heel eind in Waterloo (wie vond hier ook weer zijn Waterloo) hebben rondgereden. Er was een rondje uitgestippeld, waarbij we het dorpje Groede zouden missen. Met dat gegeven kan Ali niet leven, dus als we 2 km van Groede zijn, verlaten we de voorgenomen route en gaat het naar Groede. Na een rondje om de kerk, waarbij zelfs mijn vaste tanden de neiging hebben eruit te rammelen, komen we bij een pittoreske uitspanning. Koffie/Espresso met een (mierzoete) wortelcake. De uitbater vertrouwt ons toe dat hij dit werk lange tijd niet meer zelf heeft gedaan, maar vanwege 2 ziekgemelde medewerkers moet hijzelf aan de bak.
If two people are like ships that pass in the night, they meet once or twice by chance for a short time then do not see each other again.
