Bork Havn 1

We hebben het op de Esbjerg camping niet naar onze zin en besluiten om een andere plek te zoeken. Nou mag dat zoeken geen naam hebben want Ali heeft al iets voorbereid. Het wordt een camping 40 km noordelijker aan het Ringkøbing Fjord.

Onderweg is het weer genieten van het lieflijk glooiende landschap met veel bloeiende brem. En nogmaals, de wegen zijn hier voortreffelijk. Zelfs op “gele en witte”weggetjes, waar je niet harder kan en mag zweef je door de wereld. Niks keiharde knallen van diepe kuilen van slecht aan elkaar gelaste stukken asfalt. Als er gerepareerd is, zijn het lange stroken waarbij je geen aanzetting voelt. Daarentegen hebben ze in de dorpen van die mooie bulten gemaakt en is het zaak daar heeeeeel rustig overheen te rijden, anders zitten de boeken en kaarten tegen het plafond geplakt. Maar deze bulten worden met grote borden aangegeven.

Bork Havn doet stukken vriendelijk aan dan Esbjerg, misschien mede doordat de wind is gaan liggen en het niet zo snijdend koud is.

Bork is een vissersdorp en nu een toeristische badplaats aan de zuidkant van het Ringkøbing Fjord.   Het ligt tussen Tarm en Noord Nebel in de Ringkøbing-Skjern gemeente. Bork werd in 1933 opgericht door Bork Vissers. De haven bestaat uit een jachthaven met ruimte voor ongeveer 290 jachten, een vissershaven en een haven voor woonboten. De haven is het best bekend door het sinds 1979 gehouden Bork muziekfestival, dat elk jaar wordt gehouden.  Er is een kostschool en er zijn lessen in wind- en kitesurfen. In de omgeving is ook Bork Viking Harbour, dat deel uitmaakt van Ringkøbing-Skjern Museum, maar daarover allemaal later.

Als we door het haventje wandelen ontdekken we allerlei winkeltjes, die vooral op het watergebeuren zijn gericht.

Als we even aan de waterkant in het gras gaan zitten ontspint zich een lieflijk tafereel voor onze ogen. Een jongeman probeert indruk te maken op zijn nieuwe verovering door allerlei stoere verhalen te vertellen over zijn plannen voor de toekomst. Ze slepen samen 2 kano’s naar het water, waar al een tijdje een hond geduldig ligt te wachten. Het meisje vindt het allemaal maar reuze spannend, het is voor haar duidelijk de eerste keer dat ze in een kano stapt. Hij ziet haar onzekerheid, loopt op haar af en begint haar voorzichtig te zoenen. Dan roept hij zijn hond en zet die achter op de kano, stapt er zelf in en peddelt voorzichtig weg. Zij volgt, nog wat onhandig, de twee anderen in de kano. De hond, achter op de kano, laat het allemaal gedwee over zich heenkomen. Wat is er mooier dan prille liefde.

In de haven liggen 9 drijvende woningen en ook daar ontluikt een, niet meer zo prille, liefde.

Esbjerg 1 (Denemarken)

Half negen zou de wekker gaan, maar de oudjes zijn weer wat vroeger wakker. Na het ontbijt wordt de boel reisklaar gemaakt, de rekening betaalt en racen we naar de eerste de beste Lidle om alle lege bierflesjes in te leveren, “want daar word ik gek van”, aldus Ali. Ik probeer nog wat whisky in te slaan maar dat komt niet door de ballotage commissie. Ook mag ik de “Hefe Weizen” weer terug in het schap zetten, want je moet het allemaal wel kunnen bergen, nietwaar
? Het lijkt wel of Duitsland langs alle grenzen windmolens heeft geplaatst, want ook hier kom je ze in grote getale tegen.

En ze zijn, zeker met deze wind, uiterst rendabel. Wel constateren we nieuwe types, die veel langzamer draaien.

En dan, onder veel vertoon van vlaggen en borden, rijden we Denemarken binnen. En het eerste Deens wat we leren is “Afstribning mangler” wat zoveel betekent als “belijning ontbreekt”.  Ali brengt mij ondertussen op de hoogte van de geldende regels in het Deense verkeer. Zo mag je andere weggebruikers “niet natspatten” als het regent. Nu is dit mijn vertaling van de regel, die geldt bij een nat wegdek.

De afbakening van de dorpen en stadjes doet ons sterk denken aan de manier die ze ook in Marokko gebruiken. Aan weerszijden van de weg een toren die de grens aangeeft. Het moet gezegd, in verhouding tot Duitsland zijn de wegen een verademing. Ze liggen niet zo extreem op “afschot” zoals in Duitsland, zodat ik niet de gehele weg aan het stuur moet hangen om te voorkomen dat ik van de weg raak. Hier kan ik met losse handen rijden, maar ja, als ik dat doe begint Ali te gillen. Er is ook altijd wat. En dan is daar Esbjerg.

Esbjerg is een stad en gemeente in de Deense regio Zuid-Denemarken. De plaats telt ruim 71.129 inwoners. Esbjerg ligt aan de westkust van het schiereiland Jutland. Het is de op vier na grootste stad, maar wel de grootste havenstad van Denemarken. Tot de bouw van de havenstad werd in 1868 door de Deense regering besloten nadat Denemarken, door de Tweede Duits-Deense Oorlog (1864), de hertogdommen Sleeswijk en Holstein was kwijtgeraakt en daarmee ook Altona, zijn grootste Noordzeehaven. De Denen zijn nu nog steeds niet dol op Duitsers, in winkels prefereren  ze over het algemeen het Engels. Nadat Esbjerg een spoorwegaansluiting kreeg is het tot bloei gekomen. Visserij en zeevaart uit naburige plaatsen vestigden zich te Esbjerg, waardoor de plaats snel groeide. De laatste jaren neemt het belang van de visserij af. Esbjerg is nu een belangrijke haven voor offshore.

De fietsen gaan van de camper, de dikke truien gaan aan, want het is 13 graden en de wind maakt het nog frisser.

Onderweg naar Esbjerg rijden we langs het “Nationalpark Vadehavet” waar ook deze 4 heren over uitkijken. Ze zijn groot, heel groot, want let maar op het mannetje eronder!

Volgens de verhalen ligt de camping 4 kilometer van de stad, maar in het centrum aangekomen staat er 7.2 kilometer op de teller. Allereerst duiken we een Telia winkel binnen. Telia is een Internet Provider waar ik een prepaid kaartje koop voor 3 Gb internet voor 129 kronen, omgerekend is dat 17.40 euro.

Daarna duiken we het “Gerechtsgebouw” in en niet omdat we ons schuldig voelen, maar het Deense VVV is hier gevestigd. Terwijl ik comfortabel bij een haardvuur, op een beeldscherm, de telefoon van Ali voor de komende maand als constante WiFi-Hotspot configureer, plundert Ali de gehele VVV aan boeken vol fietspaden en bezienswaardigheden van Esbjerg.

Dat wordt morgen werken…..

Schobüll 5

Gisteravond, vlak nadat ik de Blog heb gepubliceerd, ontstaat er enorme commotie op de camping. Stromen mensen begeven zich op loopbrug, die de zee inloopt. Eerst zijn het diverse hulpdiensten die zich naar de ‘pier’ begeven,

even later volgen grote groepen mensen hun voorbeeld. Het is een vreemd gezicht, zoveel mensen op een smalle loopbrug. Ik pak mijn grote camera en begeef me eveneens de pier op. Al snel kom ik er achter dat het de start van een Triatlon betreft. Als eerste staat er 500 meter zwemmen, in de Nordsee, op het programma en daarna 30 kilometer fietsen richting Nordstrand, welke route wij gisteren ook hebben gefietst. Afsluitend worden er 3 ronden om het meertje gelopen. Ga er maar aan staan.

Al dagenlang komen we voorbij de kerk van Schobüll, iedere dag geopend en wij zijn nog niet binnen geweest. Het maakt het voor Ali alleen maar erger dat we de gehele dag het uitzicht op deze kerk hebben. Vandaag, zondag, houdt niemand haar meer tegen en gewapend met fototoestel wandelt ze richting Mariakerk. Het verbaast me dat ze nogal lang onderweg is, maar de reden wordt me duidelijk. Er zit een heel verhaal aan de kerk.

Voorheen was het een Katholieke kerk maar werd tijdens de reformatie geconfisqueerd door de protestanten, zoals het lot van  vele Katholieke kerken in die tijd. Van Mariakerk is de kerk omgedoopt naar Kirchlein am Meer. Het drieluik- of vleugelaltaar uit 1638 is in de stijl van de Hollandse school geschilderd. Boven het altaar hangt een vroeg gotisch kruis. Bijzonder is dat Jezus,  in plaats van een doornenkroon, een kroon van touwwerk draagt. Kennelijk is dit ingegeven door de plaatselijke vissers, want een natgemaakt touw trekt samen als het opdroogt. Toch wel gek dat een Bijbelse voorstelling naar de hier heersende praktijk wordt gebracht.

Zo wordt een lome zondag toch nog een leerzame dag. Morgen gaat het richting Esbjerg in Denemarken.

Schobüll 4

Het eindigen op -büll van vele plaatsnamen stamt uit de zogenaamde “Friesichen Sprache” het Ost-Fries dus. En eigenlijk betekent het niets anders dan Wonen of Gemeenschap. Er bestaan wel 150 plaatsen of dorpjes die op –büll eindigen en natuurlijk liggen die allemaal in “Nord-Friesland”. Op onze fietstocht van vandaag hebben we redelijk last van de harde frisse wind. Ik merk al vrij snel dat ik oorpijn ontwikkel, dus houdt Ali het voor vandaag bij een klein ritje door de pittoreske Büllen.

Onderweg komen we langs een bos waar kennelijk een storm heeft huisgehouden, want op het bordje, links boven, staat “Am Walde”, maar dat ligt eigenlijk ter ziele, naast het bordje.

Ook even verderop, het paadje af, blijft er niet veel over van het eens zo majestueuze “Wald”. De eens zo grootse sparren staan nu, schouder aan schouder, uit te huilen over hun vergane glorie.

In Hattstedt stuiten we op een gesloten kerkdeur van de Maria Kirche. Dan “vernuveren” we ons wel met de grote aantallen graven, rondom de kerk.

Ali raakt geboeid door een grafsteen met een geschiedenis over een familie die bij de grote vloed in 1756 is verdronken. De afbeelding stelt de “Schimmelreiter” voor. Ik verdiep me in de verscheidenheid van de diverse grafstenen, die allemaal een andere betekenis schijnen te hebben.

Ik had een foto moeten maken van de uitleg, nu ben ik het kwijt en op Internet niks te vinden.

Tot morgen, ofzo…….

Schobull 3

De wind van vannacht heeft rondom de camper haar werk gedaan. Een ligstoel is tegen de camper gevallen en het complete windscherm is omgewaaid. Je zou zeggen dat zoiets op wind is berekend, maar als die een draai maakt van 180 graden staan de scheerlijntjes toch echt aan de verkeerde kant. Het gaat vandaag tropisch warm worden, dus wij stappen op de fiets! Husum is het doel van vandaag, want er moet voor het weekeinde vers brood komen.

Vanaf de weg leek dit zo’n mooi plaatje dus is de moeite van het maken het waard, stoppen, fiets neerzetten inclusief het opdiepen van het toestel, het afhalen van de voorzet zonnebril, want die is polaroid en dan zie je geen fl…r op het toestel. Dan zet je hem op de laptop, bekijkt het nog eens….. hmm.

In Husum aangekomen vragen we de weg naar het centrum aan een mevrouw die het onkruid van haar platje aan het verwijderen is. “Das Zentrum?” vraagt ze wel  drie keer. Op die momenten begin je jezelf af te vragen of je Duits nog wel op peil is. “Ja!” antwoord ik een beetje kriegel.  “Aber alles spielt sich am Hafen ab”. Het valt mij al op dat haar antwoorden in duidelijkheid afnemen omdat kennelijk haar kunstgebit enigszins los zit. Hierna volgt een uitgebreide uiteenzetting van de route, die we moeten volgen om in het centrum te komen. Onder een hartelijk ”Danke” fietsen we verder. “Weet jij het?” vraagt Ali. “Ach we zien wel” roep ik.

Husum is pittoresk en rustiek en ja ik weet dat deze twee beschrijvingen synoniem zijn, maar ik vind het leuk ze even te gebruiken. We wandelen langs het haventje, waar zich het inderdaad allemaal afspeelt en bezoeken de diverse boetiekjes.

Aan de overkant staat iemand te schreeuwen dat hij even wil varen en wie in “des godensnaam” het water heeft ingepikt.

Ali ontdekt een bordje “Schlossgarten” en ze besluit dit aan een onderzoek te onderwerpen, met als ondertitel “als het te ver is doen we het niet”. Deze zin wordt zo om de 10 minuten als een soort mantra herhaald.

Onderweg passeren we de Maria kerk en het verbaast mij dat we deze beker aan ons voorbij laten gaan, of het moet zo zijn dat Ali het niet als zodanig herkent.

“Als het te ver is doen we het niet”, meldt Ali, als ze het volgende bordje ontdekt. Een fluitspeler vermaakt mij ondertussen met een voor mij bekend stuk wat ik zo kan mee neuriën, maar ik kan met geen mogelijkheid op de naam komen.

Het “Schloss” en de “SchlossGarten”zijn een beetje een tegenvaller, want de tuin is een soort georganiseerde wildernis. Dus gaat het weer terug naar de haven en zoeken we ons een eetgelegenheid uit.

Restaurant Pizzeria Osteria bei Peci staat pal aan de haven en heeft ook een terras aan de waterkant. Het eten is er voortreffelijk en de “Bratkartoffelen mit Seelachs” is een aanrader. Ali neemt niet de Brattkartoffelen, omdat daar spek doorheen zit en neemt genoegen met “Pommes” (patat). Wat ook een aanrader is, is de bediening. De dame die ons helpt is van Italiaanse afkomt, schatten wij in, en staat ongegeneerd aan de tafel met mij te flirten. Ze doet dit op een dusdanige ontwapenende manier, dat ik er verlegen van word. Zelfs Ali is onder de indruk van deze charmante dame.

Terwijl ik dit optik, betrekt de lucht boven ons en koelt het langzaam af. Het einde van een warme en mooie dag.

Schobull 2

De verwarring is compleet en wel hierom. In het Duits is  “Das Meer” de zee en “ Der See” is het  meer. t ’Is even wennen maar dan weet je het ook, nietwaar? Nu zitten we op de camping “NordSee Blick” en je voelt hem al aankomen, daar bedoelen ze de Noordzee mee. Oké, het is even wennen, maar dan weet je het ook, nietwaar. Maar wat blijkt? We zitten aan de Halligen, een onderdeel van het Duitse Wattenmeer, jawel, Waddenzee. Bent U er nog?

Maar dat het hier mooi is kunnen we het wel over eens worden, al heeft een onverlaat vannacht al het water meegenomen. (oké, flauw grapje). Doet me denken aan een knaap die s ’morgens met z’n rubberbootje in de haven aan het crossen was, maar met zijn ouders boodschappen moest doen. Als hij terugkomt, springt hij in zijn rubberboot die compleet droog ligt,  geen druppel water meer in de gehele haven. Die blik in zijn ogen zal ik nooit weer vergeten.

We springen op de fiets en gaan het schiereiland Nordstrand verkennen. Het wordt een tocht van ruim 30 kilometer. Met een E-bike natuurlijk niet een hele toer, maar ik krijg na een uurtje of anderhalf last van een ‘blikken kont’. Gelukkig stoppen we op iedere kruising om naar de juiste weg te zoeken, dus dat geeft enige ontspanning van de derriere. Al te vaak moet ik er ook geen opmerking over maken, want steevast krijg ik de reply, “je hebt hem ook te dik”, doelend op mijn zitvlak. Dus ik verbijt het oncomfortabele gevoel en alleen in de buurt van een uitspanning wil ik nog wel eens het voorstel doen, “even een kopje koffie te drinken”.

Mij lievelings kostje, in Duitsland,  is steevast “Kasekuchen” want dat kunnen ze hier heerlijk maken. Deze keer zit er een laagje maanzaad pitten onder de Kuchen en dat smaakt heerlijk, goddelijk bijna, alsof er een engeltje…….

Kennelijk heeft dit meesje diezelfde ervaring met deze lekkernij, want binnen de kortste keren stelt hij voor om het gebakje te delen.

Onderweg komen we dit koppeltje schapen tegen, waarvan er eentje blauw is. Ik heb geprobeerd de betekenis van een blauw schaap te achterhalen, maar kan dat niet vinden, terwijl de halve wereld dit beeld gebruikt. In Azië schijnt een “blauwschaap” voor te komen, maar dat is een bok en geen familie van het schaap.

Uit de wind is  het warm, maar de frisse wind doet ons besluiten het windscherm op te zetten en dat scheelt een slok op een borrel. Morgen schijnt het het 26 graden te worden, dus dat wordt puffen.

Schobull (Noord Duitsland)

Het is door de zon al warm in de camper, als ik wakker word. Ook naast mij begint het al een beetje tot leven te komen. Toch is het nog maar kwart over zeven. Ik heb altijd het idee gehad dat ‘oude mensen’ vroeg wakker worden en ik begin te vermoeden dat ik mezelf daar nu ook onder kan scharen. Op het toilet, in de camper, lees ik weer een stuk over de Bouw-Fraude. Werkelijk intrigerend te lezen over ‘nette heren’ die kans zien, met list en bedrog, vele miljoenen los te weken bij diverse bouw ondernemingen en geldschieters. Om acht uur zitten we al aan het ontbijt, als de eerste reislustige camperaars alweer vertrekken. Eerlijkheidshalve, wat een vreemd woord, moet ik bekennen dat ook ik niet vreemd ben met de “vertrekstress”. Zo van, “als we nu toch wakker zijn, dan gaan wil ik ook zo snel mogelijk op weg.” De vreemdste gedachten spoken dan door mijn hoofd, in de trend van: “We gaan naar een camping aan de Noordzee, dus zal het er wel druk zijn vanwege het mooie weer wat op komst is”. Tja, met als resultaat dat we om half negen al de camperplek afrijden,

uitgezwaaid door onze Duitse achterburen…….. Nou, om heel eerlijk te zijn, dit is een foto die op de achterkant van hun camper is geplakt. Je moet, ten eerste, maar op het idee komen en ten tweede de durf hebben om als een malloot door de wereld te trekken.

Het is mooi onderweg en het doet ons denken aan het Friese landschap of het Groninger Hoogeland. Dan doemt “Die Elbfähre Wischhafen-Glückstadt auf. Dit veer zal ons van Niedersachsen naar Schleswig Holstein overzetten. Voor een paar jaar terug hebben we dit veer ook genomen, maar toen stonden we anderhalf uur in de ‘wacht’, zo druk was het toen. Ali doet nog haar stinkende best om de camper 10 cm kleiner te doen zijn, scheelt weer in de prijs, maar daar trapt deze ervaren “Fähre Chef” niet in. “Mit, oder ohne fahrader?” “Dan is ie 6.25 meter” bekent Ali, Katsjing, weer 2 euro erbij.

Het is laag water en zo dicht aan de Noordzee kust merk je het hoogte verschil best wel.

Ook zijn ze bezig de route van het veer te verleggen. Toch knap om zo midden op de rivier je schip zo rustig op de stroom te manoeuvreren.

Als we de brug over de Eider naderen ontdekken we ons tweede obstakel, de brug staat open voor passerend bootverkeer. Een traag voortbewegende rondvaart boot is de oorzaak van het oponthoud.

Camping SeeBlick, pal aan de Nordsee met het volgende uitzicht.

Er volgen ongetwijfeld meer en betere foto’s.

Stade (Noord Duitsland)

Allereerst maar even over de Blog perikelen. Zaterdag avond wou ik een klein verhaaltje publiceren, maar stuitte ik op een vreemd probleem. Eerst komt er een melding “NotFound: Not Found” en als ik verder zoek naar de oorzaak stuit ik op een password fout. Ik schrijf, met alle opmaak,  de Blog in “Live Writer” van Microsoft en publiceer het dan vervolgens naar “Blogger” van Google, die er een mooie Layout van maakt. Ik hoor mensen al zuchten, “wat moet IK daarmee?” Nou niks, dus sla je dit maar over. Zaterdag nacht, tot 3 uur, ben ik bezig  de fout te zoeken. Als me dat niet lukt, zoek ik naar alternatieve programma’s, maar ook die stuiten op dezelfde problemen. Uiteraard drink ik hier bij een borreltje, maar of dat helpt? De volgende zondag zit ik al weer vroeg achter het orgel en begint de zoektocht opnieuw. Horendol wordt ik ervan en nog steeds zoek ik de fout bij mezelf. Totdat ik toch maar eens op Internet ga kijken, wie weet heeft iemand een oplossing. Nou, de oplossing hebben ze nog niet, maar de hele wereld komt langs met de meest verschrikkelijke verwensingen naar eerst Microsoft en later naar Google. Want wat blijkt, Google heeft maanden geleden aan de gehele “developper” wereld een waarschuwing laten uitgaan over hun inlog procedure, die ze gaan veranderen. En ja, als dan een andere partij daar niet in mee gaat…… Zo kan ik ook al niet meer met met Emailclient de Gmail ophalen. We wachten geduldig op een oplossing.
Tot zover de Blogger perikelen, viel nog mee… toch???

Het schilderwerk, waarvoor wij thuis moeten blijven, is gereed en houdt niets ons meer tegen om weer op weg te gaan. Engeland is voor dit jaar van de baan, dus wordt het Denemarken. Als eerste stopplaats wordt Stade aangeven door de reisleiding. Het waait een halve storm en als we op pad zijn zit Ali met toegeknepen bilnaad naast me. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze voorstelt om “maar bij Johan te gaan staan”, die woont in Bad Nieuwe Schans en dus op de route. Maar de meeste wind komt uit het Westen en wij rijden naar het Oosten, dat betekent dus voor de wind en dan hoef je amper de motor te gebruiken nietwaar? Ach, dat geldt voor zeilen, met een camper is dat anders. Maar, “Zeil op de wind van vandaag” doet nog steeds opgeld. Onderweg komen we een Rododendron kweker tegen. Nou, die heeft het goed bekeken. Hij heeft een Rododendron park aangelegd dus doet goede zaken. Want geloof het of niet, bussen vol komen naar dit ‘fenomeen’ kijken. Ook in de omgeving laten de rondodenderons een onuitwisbare indruk achter, want waar je ook kijkt, kilometers verderop staan enorme perken vol met deze plant. Natuurlijk valt het nu extra op omdat alles prachtig in bloei staat.

 Stade is mogelijkerwijs de oudste stad van Noord-Duitsland. De eerste personen die zich hier vestigden stammen uit 1000 v.Chr. in de omgeving van Stade. In de 8e eeuw v.Chr. ontstond een permanente nederzetting met een haven. In 994 werd de nederzetting door Vikingen geplunderd, tevens werd de stad in dat jaar voor de eerste maal schriftelijk vermeld als Stethu. In het NederDuits wordt Stade uitgesproken als “Stood”.

 We wandelen het stadje even in, nadat we de camper een leuk plekje hebben gegeven in de luwte van een bomenrij. De Altstadt is indrukwekkend mooi en uiteindelijk belanden we, gestuurd door de reisleiding, in een prachtige kerk waarvan de naam ik echt toch even van de briefje moet aflezen namelijk, Kirche St. Cosmae et Damiani.

 Dit zullen ongetwijfeld Katholieke heiligen zijn geweest, maar zal later geconfisqueerd zijn door de Protestanten.

Morgen gaat het richting het veer over de Elbe en naargelang het veer duurt gaat het naar Gluckstadt of Schobull.

Best een Blog puinhoop

"Dou bist ok een mooie sloeboks" kreeg ik van mijn meest trouwe lezer te horen . Enigszins verbaast probeerde ik te achterhalen wat ik de afgelopen periode verkeerd had gedaan, of had nagelaten. "Skriefst un verhaal en dan maakst het niet af" Bij mij ging het licht al aan omdat ik al een lange periode niet meer op mijn blog actief was geweest. Niet omdat ik er geen zin in zou hebben, maar het lukte gewoon niet meer. Van een Writersblock is geen sprake, nee, de techniek laat mij in de steek.

Sinds we een paar dagen op de Beerze Bulten hadden doorgebracht, was het mis, en echt goed mis.
Op geen enkele manier was het mogelijk een nieuwe Blog te publiceren, constant kreeg ik een foutmelding. En nu, na een complete nacht te hebben "doorgehaald" om en en ander voorelkaar te boksen, sta ik met de spreekwoordelijke rug tegen de muur.De aantallen"Offline" Blog programma's die ik heb geprobeerd zijn niet te tellen. Ik weet het gewoon niet meer.

 Het plaatje hierboven illustreert wel het beste hoe ik mij op dit moment voel. Maar ook het leven van een Blogger gaat door.......

Beerze Bulten 3

(Na wat inlog perikelen met de Blogger, toch nog het verhaal van de derde dag op de  Beerze Bulten)

Vandaag gaat het weer richting zwembad, maar dit keer ga ik mee. Het is frisjes buiten en de wandeling naar het zwembad, vooraan in het park, is een aardige tippel. Je merkt dat het op deze Hemelvaartsdag veel drukker is geworden en iedereen wil profiteren van de aaneengesloten extra vrije dagen. Voor de ingang van het zwembad staat een rij en dat het nu opschiet, nou nee. Maar als we dichter bij het draaihek komen zie ik de oorzaak. Het is vakantie dus zullen de kinderen het naar hun zin hebben, kost wat kost, dus…. ze mogen “zelf” hun kaartje door de machine doen. Nu is het zo’n streepjescode geval en daarbij kun je verschillende dingen verkeerd doen en dat gebeurt prompt bij ieder kind. De onderdrukte tegenzin voor dit soort gebeuren begint alweer voorzichtig de kop op te steken. “Ik denk dat ie weer stuk is” oppert Ali, “dat was gister ook al zo”. “Nou ik denk meer dat iedereen zo achterlijk is om het  zijn of haar kind  ‘zelf’  te laten doen” probeer ik nog  zonder hoorbare irritatie. Eindelijk zijn we aan de beurt en natuurlijk komt de tas met bad spullen van Ali klem te zitten in het draaipoortje. Voor het zwembad moeten we een lange trap omhoog en bij iedere stap stijgt de temperatuur, maar zeker ook het volume van het geluid wat ruim 150 kinderen kunnen maken in een zwembad hal. De temperatuur is bovengekomen werkelijk niet te harden en ik wil snel doorlopen. Dat laatste is niet de bedoeling, hier moeten de schoenen worden uitgetrokken dus, op de plaats rust. Nou, rust? Hier boven het zwem geweld wordt het geluid van beneden tegen het plafond weerkaatst, dus als je iets tegen elkaar wilt zeggen, zal je ook moeten schreeuwen, precies zoals de anderen ook al  doen. Het omkleden gebeurt in zo’n klein hokje waarvan de deuren worden afgesloten door een lat, die op het veel te smalle bankje is gemonteerd, om voor de beide deurtjes te klappen. We staan samen in het hokje en het kind wil eruit. Lat omhoog, kind eruit laten, maar dan gaat ook het andere deurtje open en ik sta nog in mijn blote kont en achter mij lopen drommen mensen langs, tsja ik geloof dat gênant het juiste woord is. Eenmaal in de zwembroek valt de temperatuur heel erg mee, sterker, het is wel comfortabel. In het zwembad krioelt het van de schreeuwende kinderen. Er rest mij maar een ding, het ondergaan en mezelf er in onder dompelen en na een tijdje hoor je het kabaal niet meer, sterker nog, mijn favoriete plek is het zogenaamde ‘pierenbadje’ waar de allerkleinsten hun waterpret beleven. Waarschijnlijk is een meewerkend onderdeel daarvan de begeleidsters van deze dreumesen.

Na de patat, lolly en Mentos wordt In het “Konijnenhol”  nog wat energie kwijtgespeeld  in de ‘Ballorig’ een klim gedoe van overweldigende afmetingen. Als je de boys even uit het oog verliest ben je ze kwijt en wordt het zoeken. Terwijl Milan zich bij een voetbalclub aanmeldt om de finale van de Europa Leage te spelen, gaat Ali nog ‘even’ met de jongste naar een van de vele speeltuinen.

En dan is het hoogtijd voor een ‘spannende’ film. Doodmoe, bekaf en weinig meer van elkaar kunnen hebben komt er langzaam een einde aan deze ‘extra’ vakantie.

Beerze Bulten 2

Om half drie, vannacht, meldt de jongste kleinzoon zich. Hij mocht gisteravond kiezen of hij achter- of vooraan wou liggen en hij koos voor vooraan. Maar vannacht hebben we ze over geheveld naar het hefbed, voor in de camper en daar moet hij in verband met de hoogte achteraan liggen. Als hij midden in de nacht, slaapdronken, wakker wordt waant hij zich op het andere bed en ligt de oudste nu verkeerd. Dat staat meneer niet aan en hij begint stampij te maken. Gelukkig vallen we met z’n allen weer in slaap tot zeven uur.  Ja, het is soms gelijk als werken, met de kleinkinderen onderweg te zijn.

Na het ontbijt gaat het op naar het zwembad, terwijl Opa de camper weer een beetje toonbaar maakt. Onderwijl wordt het echt druk op de camping, caravans rijden in colonne het terrein op om vervolgens, met veel moeite hun sleurhut op de juiste plek te manoeuvreren. Op het veld waar wij staan, ontspint zich het volgende tafereel. Terwijl meneer de auto  en caravan uitpakt en inpakt, gaat mevrouw nog even, met de kaart in de hand het terrein over. Als meneer bijna klaar is, komt mevrouw met de mededeling dat ze een “veel betere plek” heeft gevonden en dat ze wil verhuizen.  

De Kids  bezoeken ondertussen het immens grote “Konijnenhol”.

Terwijl  diverse kinderen pogingen doen zichzelf te verdrinken in het meertje tegenover ons,

vermaakt de jongste zich op de veilige schommel.

En terwijl ik dit aan het opschrijven ben, arriveert een Duits echtpaar met twee jonge kinderen met een caravan en toebehoren. “Mama will etwas anderes dan Vati” om een lang verhaal kort te houden.

Iedere keer als ik dit soort “Strapatzen”  aanschouw prijs ik mij weer gelukkig dat wij een camper hebben.

Beerze Bulten 1

De schoolvakanties zijn begonnen, waardoor bij Ali een oude trigger ontstaat. In vroeger dagen ging ze namelijk in de vakanties uit logeren en dat heeft bij haar een dusdanige ervaring achter gelaten, dat ze het bijna als vanzelfsprekend vindt dat de kleinkinderen, waar mogelijk, komen logeren. De kleindochters zijn een weekje weg, dus is er ruimte de kleinzonen te laten komen in huize HermanAli. Nu vind ik het zelf nogal een omissie om de beide knapen tegelijk te vermaken, wat eerlijk gezegd meestal op Ali neerkomt. “Waarom gaan we niet met ze naar een leuke camping?” opper ik waardoor Ali in het ACSI boek gaat zitten pluizen. ACSI campings geven, voor kaarthouders, een forse korting van soms meer dan 50% . “Het is ‘schoolvakantietijd’ dus is er geen korting mogelijk, meldt Ali. Maar na nog een half uurtje studeren wordt er toch een camping met korting gevonden. “De Beerze Bulten vlakbij Ommen in Overijsel, het is wel een 5 sterren camping”. Dat laatste betekent vaak dat de camping, druk en “massaal” is, maar voor de boys fantastisch vanwege de vele kinderen. Dat de “korting” niet voor deze periode geldt, wordt later pas duidelijk en zal de geschiedenis ingaan als de duurste camping “ever” waar we ooit met de camper hebben gestaan.

Ze staan al in de tuin op ons te wachten en ze willen het liefst onmiddellijk onderweg, maar eerst moeten de nieuwe knuffelbiggetjes worden bekeken.

 

En dan eindelijk gaat het naar Beerze en het moet gezegd, wat een prachtige camping en wat een fantastische plek hebben we. Uitzicht op een soort zandvlakte waar allerlei speel attributen staan en…. heel spannend een grote plas waar je jezelf met een vlot overheen kan trekken.

En vlak naast de “Panna-kooi” waar de hele dag gevoetbald kan worden.

Dit gaat, qua omstandigheden, een leuke week worden.

Shoppen

“Nee, ik kan niet omdat ik met Janny ga wandelen”, hoorde ik Ali over de telefoon zeggen. De zwager van onze zoon ging trouwen en er zou een enorm ‘vrijgezellenfeest’ plaats vinden, waarvan zoonlief en schoondochter in de organisatie zaten.  ‘Andere’ oma zou op een aantal kinderen passen, maar met de oudste kleindochter er ook nog bij, zou er een te grote wissel op haar worden getrokken. Bijna twaalf, dan begint het puberen al aardig de kop op te steken. Het zou een lange oppas dag worden en om heel eerlijk te zijn was het Ali die de dames gedurende de oppas altijd ‘vermaakte’. Wel speelde in mijn achterhoofd dat er een kermis  op zaterdag zou zijn, dus een escape lag voor het oprapen. “Hoe laat komt ze” WhattsAppte ik naar mijn zoon. Het antwoord was overweldigend, bijna het gehele scherm werd benut voor het antwoord van kleindochter. Ik denk dat er niet een emoticon ongebruikt werd.

Op de donderdag was er een verjaardag waar de gehele familie bijeen kwam, maar ruimte om over de oppas dag te spreken was er niet want de ‘vrijgezellenfeest’ slachtoffers waren er ook. “Ik haat de kermis” was het antwoord, toen ik haar vertelde dat we ook wel even over de kermis konden lopen. Mijn plan stortte als een kaartenhuis, maar geruisloos in elkaar. Geruststellend was de gedachte aan de woorden van ‘andere’ opa, die vertelde dat ze bijna vergroeid was met haar telefoontje, “Ze gaat in een hoekje zitten met haar telefoon en je hoort haar niet meer” was zijn commentaar. “Maar we kunnen wel gaan shoppen?” opperde kleindochter enthousiast. Mijn hemel, stel je even voor, eindeloos door de zaterdag drukke stad sjokken, winkel in en winkel uit. En dan was kleindochterlief ook nog eens behept met een eindeloze besluiteloosheid als het op kiezen aankwam. In gedachten zag ik haar al met twee blouses voor de spiegel staan. Minutenlang, dan de een en dan weer de andere proberend. Want dat er kleding gekocht zou moeten worden stond buiten kijf. Ik was in mijn eigen val gelopen, door de kermis aan te grijpen om de stad in te gaan.

Om half tien staat kleindochter voor de deur en haar rode koontjes onderstrepen haar opwinding. Eigenlijk wil ze niet eens meer naar boven, want opa wil eerst nog een kop koffie. “Ik zoek opa’s kleren wel even klaar” roept ze,  als ze mij nog in mijn “Roy Donders” pak ziet rondlopen. Eindelijk stappen we op de bus met de opdracht in ieder geval een ‘lang vest’ te scoren op onze strooptocht. Als we in de stad uitstappen is ons een dame voor die een prachtig zalmkleurig en vooral lang vest draagt. “Dat vind ik nu een mooi vest, wil je zo iets?” vraag ik kleindochter, maar de dame draait zich om en neemt het compliment met een “dankjewel” in graagte aan. Deze vrijpostigheid is kennelijk niet de bedoeling van mijn shop Princes, “Opa” sist ze me toe en haar kleur wordt een tintje roder. Ik weet weer mijn plek voor vanmiddag, dienstig, maar vooral bescheiden.

Als we de C & A binnenstappen en op de juiste verdieping bij de juiste kledingrekken aankomen, veranderd mijn klein verlegen meisje in een zelfverzekerde puber. Geroutineerd en zelfverzekerd wandelt ze langs de rekken met veelkleurige kleding. Als een volleerd shopper grijpt ze naar de merkjes waar ook de maat vermeld staat. Voorzichtig probeer ook ik een kledingstuk uit het rek te halen. “Hoe vind je deze?” probeer ik. Een blik opzij en de opmerking, “Die is te klein”. Maar kennelijk staat de kleur de dame wel aan, want ze begint direct de juiste maat in het rek te zoeken.  Met een arm vol gaat het richting de kleedkamer, waar ik mijzelf geduldig op een bank neervlij. Snel vallen er al een aantal kledingstukken af, te groot, zit niet goed, geen mooie kleur, het gaat crescendo. Drie blijven er over en er kan worden afgerekend. We gaan de rest van de Heerestraat onveilig maken.

   

H  & M, CoolCat en alles wat er tussen ligt wordt aangedaan.

Tot aan de V & D en bij die laatste raakt de spirit er een beetje uit. Tijd om naar huis te gaan, maar niet voordat we “nog even” bij C&A naar binnen te glippen. Toch nog twee kledingstukken worden als trofee trots naar buiten mee gebracht.

Verbeeld ik het mij nu of bespeur ik, op de weg naar de bus, enige trots op de manier waarop ze haar tas met de nieuwe aanwinsten draagt?