(Na wat inlog perikelen met de Blogger, toch nog het verhaal van de derde dag
op de Beerze Bulten)
Vandaag gaat het weer richting zwembad, maar dit keer ga ik mee. Het is frisjes buiten en de wandeling naar het zwembad, vooraan in het park, is een aardige tippel. Je merkt dat het op deze Hemelvaartsdag veel drukker is geworden en iedereen wil profiteren van de aaneengesloten extra vrije dagen. Voor de ingang van het zwembad staat een rij en dat het nu opschiet, nou nee. Maar als we dichter bij het draaihek komen zie ik de oorzaak. Het is vakantie dus zullen de kinderen het naar hun zin hebben, kost wat kost, dus…. ze mogen “zelf” hun kaartje door de machine doen. Nu is het zo’n streepjescode geval en daarbij kun je verschillende dingen verkeerd doen en dat gebeurt prompt bij ieder kind. De onderdrukte tegenzin voor dit soort gebeuren begint alweer voorzichtig de kop op te steken. “Ik denk dat ie weer stuk is” oppert Ali, “dat was gister ook al zo”. “Nou ik denk meer dat iedereen zo achterlijk is om het zijn of haar kind ‘zelf’ te laten doen” probeer ik nog zonder hoorbare irritatie. Eindelijk zijn we aan de beurt en natuurlijk komt de tas met bad spullen van Ali klem te zitten in het draaipoortje. Voor het zwembad moeten we een lange trap omhoog en bij iedere stap stijgt de temperatuur, maar zeker ook het volume van het geluid wat ruim 150 kinderen kunnen maken in een zwembad hal. De temperatuur is bovengekomen werkelijk niet te harden en ik wil snel doorlopen. Dat laatste is niet de bedoeling, hier moeten de schoenen worden uitgetrokken dus, op de plaats rust. Nou, rust? Hier boven het zwem geweld wordt het geluid van beneden tegen het plafond weerkaatst, dus als je iets tegen elkaar wilt zeggen, zal je ook moeten schreeuwen, precies zoals de anderen ook al doen. Het omkleden gebeurt in zo’n klein hokje waarvan de deuren worden afgesloten door een lat, die op het veel te smalle bankje is gemonteerd, om voor de beide deurtjes te klappen. We staan samen in het hokje en het kind wil eruit. Lat omhoog, kind eruit laten, maar dan gaat ook het andere deurtje open en ik sta nog in mijn blote kont en achter mij lopen drommen mensen langs, tsja ik geloof dat gênant het juiste woord is. Eenmaal in de zwembroek valt de temperatuur heel erg mee, sterker, het is wel comfortabel. In het zwembad krioelt het van de schreeuwende kinderen. Er rest mij maar een ding, het ondergaan en mezelf er in onder dompelen en na een tijdje hoor je het kabaal niet meer, sterker nog, mijn favoriete plek is het zogenaamde ‘pierenbadje’ waar de allerkleinsten hun waterpret beleven. Waarschijnlijk is een meewerkend onderdeel daarvan de begeleidsters van deze dreumesen.
Na de patat, lolly en Mentos wordt In het “Konijnenhol” nog wat energie kwijtgespeeld in de ‘Ballorig’ een klim gedoe van overweldigende afmetingen. Als je de boys even uit het oog verliest ben je ze kwijt en wordt het zoeken. Terwijl Milan zich bij een voetbalclub aanmeldt om de finale van de Europa Leage te spelen, gaat Ali nog ‘even’ met de jongste naar een van de vele speeltuinen.
En dan is het hoogtijd voor een ‘spannende’ film. Doodmoe, bekaf en weinig meer van elkaar kunnen hebben komt er langzaam een einde aan deze ‘extra’ vakantie.
Vandaag gaat het weer richting zwembad, maar dit keer ga ik mee. Het is frisjes buiten en de wandeling naar het zwembad, vooraan in het park, is een aardige tippel. Je merkt dat het op deze Hemelvaartsdag veel drukker is geworden en iedereen wil profiteren van de aaneengesloten extra vrije dagen. Voor de ingang van het zwembad staat een rij en dat het nu opschiet, nou nee. Maar als we dichter bij het draaihek komen zie ik de oorzaak. Het is vakantie dus zullen de kinderen het naar hun zin hebben, kost wat kost, dus…. ze mogen “zelf” hun kaartje door de machine doen. Nu is het zo’n streepjescode geval en daarbij kun je verschillende dingen verkeerd doen en dat gebeurt prompt bij ieder kind. De onderdrukte tegenzin voor dit soort gebeuren begint alweer voorzichtig de kop op te steken. “Ik denk dat ie weer stuk is” oppert Ali, “dat was gister ook al zo”. “Nou ik denk meer dat iedereen zo achterlijk is om het zijn of haar kind ‘zelf’ te laten doen” probeer ik nog zonder hoorbare irritatie. Eindelijk zijn we aan de beurt en natuurlijk komt de tas met bad spullen van Ali klem te zitten in het draaipoortje. Voor het zwembad moeten we een lange trap omhoog en bij iedere stap stijgt de temperatuur, maar zeker ook het volume van het geluid wat ruim 150 kinderen kunnen maken in een zwembad hal. De temperatuur is bovengekomen werkelijk niet te harden en ik wil snel doorlopen. Dat laatste is niet de bedoeling, hier moeten de schoenen worden uitgetrokken dus, op de plaats rust. Nou, rust? Hier boven het zwem geweld wordt het geluid van beneden tegen het plafond weerkaatst, dus als je iets tegen elkaar wilt zeggen, zal je ook moeten schreeuwen, precies zoals de anderen ook al doen. Het omkleden gebeurt in zo’n klein hokje waarvan de deuren worden afgesloten door een lat, die op het veel te smalle bankje is gemonteerd, om voor de beide deurtjes te klappen. We staan samen in het hokje en het kind wil eruit. Lat omhoog, kind eruit laten, maar dan gaat ook het andere deurtje open en ik sta nog in mijn blote kont en achter mij lopen drommen mensen langs, tsja ik geloof dat gênant het juiste woord is. Eenmaal in de zwembroek valt de temperatuur heel erg mee, sterker, het is wel comfortabel. In het zwembad krioelt het van de schreeuwende kinderen. Er rest mij maar een ding, het ondergaan en mezelf er in onder dompelen en na een tijdje hoor je het kabaal niet meer, sterker nog, mijn favoriete plek is het zogenaamde ‘pierenbadje’ waar de allerkleinsten hun waterpret beleven. Waarschijnlijk is een meewerkend onderdeel daarvan de begeleidsters van deze dreumesen.
Na de patat, lolly en Mentos wordt In het “Konijnenhol” nog wat energie kwijtgespeeld in de ‘Ballorig’ een klim gedoe van overweldigende afmetingen. Als je de boys even uit het oog verliest ben je ze kwijt en wordt het zoeken. Terwijl Milan zich bij een voetbalclub aanmeldt om de finale van de Europa Leage te spelen, gaat Ali nog ‘even’ met de jongste naar een van de vele speeltuinen.
En dan is het hoogtijd voor een ‘spannende’ film. Doodmoe, bekaf en weinig meer van elkaar kunnen hebben komt er langzaam een einde aan deze ‘extra’ vakantie.
