Eerst maar even terug naar gisteravond, waar we een déjà vu hebben. In onze prille huwelijksjaren schafte Hoofd-voeding een kookboek aan, met daarin 365 menu's. U leest het goed 365, voor iedere dag van het komende jaar een ander menu. Met als gevolg dat er ingrediënten gekocht moesten worden, die we nog nooit eerder aangeschaft hadden. Zo werd ik eens voor "aal" op pad gestuurd, waarbij de visboer vroeg, "Hoeveel meneer?" Nu leek mij een pond wel een aardige hoeveelheid, waarbij de visboer mij al een beetje vreemd aan keek. De rekening was navenant, namelijk 25 gulden. Ja, inderdaad, zo lang is dit al geleden. Op een deftige dag was de "Artisjok" aan de beurt. Het ding ging in z'n geheel in een grote pan, maar na een uur op hoog vuur, was de artisjok nog niet gaar en na nog een uur nog steeds niet. Veel later leerden we, dat de blaadjes eraf moesten en dan kon je het puntje opeten.
Gistermiddag werden er "boontjes" gekocht, want dat is lekker in de rijst met verse garnalen, nietwaar. Maar nadat de boontjes een kleine twintig minuten hebben opgestaan, zijn die krengen nog niet gaar. Natuurlijk, in het Spaans, staat er dat je met 3-7 minuten koken, het beste resultaat hebt. Ja, dat geldt natuurlijk voor boontjes, maar niet voor de door ons gekochte "peultjes". Dus zit er niets anders op dan de peultjes van hun jasje te ontdoen! Ze smaken heerlijk en deze Provinciaaltjes hebben weer een verhaal te vertellen.
Vanmorgen wandelen we na het ontbijt richting de bakker. Uiteraard voor de koffie, want je weet maar nooit of er niet een heerlijk gebakje bij de bakker op ons ligt te wachten. Een heerlijk uitziend brood en 2 gloeiend hete stokbroden, worden aangevuld met twee gebakjes. De gebakjes bewaren we voor morgenochtend en het stokbrood versieren we met zoetigheid, zodat die niet onderdoen voor gebak, zalig.
Zeker niet modern, maar minstens zo mooi, is deze toegangspoort van een reeds in verval geraakt huis. Eigenlijk is het donders jammer dat dergelijke kunstwerken zo weinig aandacht krijgen, als ze wel verdienen.
