Veel te vroeg wakker, het begint op een schoolreisje te lijken, wanneer je van de opwinding ook niet kan slapen.
Stress begint Nu ook zijn deuntje mee te spelen want het Internet is hier abominabel te noemen. Verschillende manieren geprobeerd, maar een simpele foto uploaden is al teveel....
Morgen gaat het naar Salses nog wat, vlak voor de Pyreneeën, daar het verhaal van vandaag maar...
Helemaal dol word ik van de slechte verbindingen bij de Wijnboer, want daar staan we nu.
Vroeg wakker, het zal te maken hebben met de zogenaamde “vertrekstress” zo Henk dat vroeger
noemde. Een uur te vroeg, met de boot, vertrekken om dan vervolgens een uur lang tegen het
opkomende water op te boksen. Sommige lezers herkennen dit wel. O ja, er was ook nog een
meningsverschilletje over de vertrektijd, ik wou een uurtje eerder, ha, ha, die zelfde vertrekstress….
Terug naar gisteren. Pont a Mousson was helemaal afgeladen met campers en de Nederlanders
waren ruim vertegenwoordigd. Het vroor vannacht 3 graden, maar gelukkig zitten de ramen niet
dicht gevroren.
Het blijft een rare gewaarwording, de ene chauffeur rijdt zonder lichten in de dichte mist, weer een ander heeft de
complete kerstverlichting aan. Dit is trouwens een beeld van de Daschcam.
Het miezert, oftewel motregent, dat zo traag valt dat de ruitenwisser soms piept, dan maar weer uit,
om heel even later geen enkel uitzicht meer te hebben.
Als we Nancy naderen, slaat het weer ineens om. De mist wordt sterker met als gevolg dat de
bomen en weilanden allemaal onder de rijp zitten. Omdat het nog heel rustig is, lijkt het soms alsof
we door een een sprookje rijden.
Dan volgt er een enorme opluchting als we bij de eerste "Gare de Peage" aankomen en ons
TelePeage Badge het nog steeds doet. Heerlijk om met 30 km/uur door de Tolpoortjes te kunnen
rijden, weer een zorg minder.
Bij Lyon word ik door 2 Navigatie apparaten gesommeerd om naar links voor te sorteren, om zo
door het centrum van Lyon te gaan. Maar Hoofd-navigatie overruled de beide apparaten en wijst
mij een andere route. Buitenom Lyon, niks centrum, niks drukte en we vermijden de voor ons verboden
milieuzone! Heb ik al eens gezegd dat Hoofd-everything goud waard is?
Vast nog niet, want waardering komt pas als iets er niet meer is.
Dan wil ik het nu even hebben over die spreekwoordelijke ezel, je weet wel, die van die steen.
Ik heb al eens uitgeweid over ons tankritme, de dochter van een automonteur verbiedt mij te enen malen ook maar in de buurt van een lege dieseltank te raken, dus op tijd tanken is het devies. Was het eerst bij de 400 km, nu krijg ik de opdracht om bij 300 km al te tanken. Ja, het is allemaal weer even wennen.
Terwijl ik het labyrint van het tankstation oprijd, zie ik het al, g....d. "de verkeerde"roep ik uit. Het is namelijk een Eni Tankstation, doorrijden is geen optie, dus ga ik tanken. Terwijl ik bezig ben, merk ik het al....
Bewijs? Krap 400 km later, bij een Shell station 390 km gereden en we tanken 36 liter! 332 km later, bij een Leclerc tank 332 km gereden 25.57 liter getankt.
Ergo, "Aire de Lorraine bij Sandacourt" het Eni tankstation mijden als de pest!! Want hun diesel is ook nog ruim duurden dan de Shell en de Leclerc. En ja, voor 2 jaar terug overkwam mij precies hetzelfde, vandaar die ezel!
Bij de "Wijnboer" zijn we de enigen en ons mannetje van de stroom merkt ons niet op. Tegen de schemering komt een Engels stel nog aan. Hier reageert "ons mannetje" wel op. Hoofd-cuisine eist ook stroom, want koken in het duister vindt ze maar niks. Ik denk altijd maar, wat voor verassingen zou daar uit komen, wie weet, is het nog lekkerder. De Engelsen vinden 5 euro te duur, terwijl ze hier verder gratis staan. Even overweeg ik hen een aftakje te geven, maar Hoofd-financien steekt daar een stokje voor.
Het wordt een heerlijk rustige nacht, hoewel de wind 's nachts iets aantrekt. Het geritsel van mijn plastic zak om de stroom brengt mij even op de gedachte dat de zuinige Engelsen, alsnog een aftak ritselen.
