Soms kom je niet betalende gasten op de camping tegen. Het is een Platpootrandwants. Het is niet erg als U daar nog nooit van hebt gehoord, want het is namelijk een zogenaamde exoot. Het dier is voor het eerst in 2007 in Nederland ontdekt en komt oorspronkelijk uit Amerika.
Gisteravond, nog net voor zonsondergang, stappen we op de fiets om nog even een rondje te rijden. Vorig jaar hebben we deze rondgang ook gemaakt, maar raakten wij de weg kwijt, simpel door het feit dat er een naamwegbordje ontbrak. Maar gelukkig werden we toen geholpen door een local. Trouwens het bordje ontbreekt nog steeds.
We zien een indrukwekkend tafereel, namelijk de witte wieven. Heel plaatselijk en plotseling ontstaat er grondmist. Wij kunnen ons allebeide voorstellen dat dit in vroeger jaren onheilspellend is geweest. "Witte Wieven" werd het genoemd en er zouden duistere krachten achter verscholen gaan.
Wij verbazen ons al een paar dagen over de uitbouw van een caravan, schuin tegenover ons, aan de overkant van het veld. Als U even meetelt, caravan met een voortent en daarvoor een tweede voortent, waar de voorkant is weggevouwen. Daar weer voor staat een driekantig tentdoek gespannen en een parasol. Het geheel reikt bijna tot aan de overkant van het veldje. O ja en het zijn geen Duitsers....
Over Duits gesproken, om ons heen breken de meeste Duitsers hun kamp op, of ze moeten maandag weer aan het werk, of de kinderen moeten naar school.
Voor de wat oudere Duitser geldt dat niet, want tegenover ons is een ouder stel aan het opbreken. Mevrouw, die een stuk jonger is dan meneer, vindt het noodzakelijk om "nog even" afscheid van de Nederlandse buren te nemen. Uitgebreid wordt daar gemeld naar welke camping ze nu gaan. De Nederlandse meneer doet erg zijn best haar te verstaan en roept steeds maar weer, ja, ja, ja, ja.
Ik vang een paar Barge Dutsj zinnen van hem op:
Ick hou van Naturr, niet van die ..... waarbij hij breed heen en weer zwaait met zijn armen...."Laden?" vraagt de Duitse dame.. Er komt geen antwoord.
Wie zijn dar ook geweze...
Op die weg was un aksidant
Al die Dútse hebbe geklaagt
Het vermakelijke is dat ze elkaar lijken te verstaan, want de Duitse dame blijft maar doorratelen, zeer tot ongenoegen van haar oudere man.
Later komt de Nederlandse meneer de Duitser nog behoeden voor een drama, want hij wijst hem erop dat hij zijn caravan nog niet "gelockt" heeft. Nein, zegt de Duitser om zijn gezicht te redden: Das mag Ich immer auf die Strasse!
