Benicassim 15

Tijdens het koffiezetten, na onze zwemsessie, verschijnt er op televisie de zoveelste reclame voor een nieuw spelletjesprogramma. Tijdens het opgieten, jawel zo doen wij dat nog, komt Hoofd-koffiezetter met de opmerking: "Tjonge, hoeveel van die quizen en spelletjes zijn er eigenlijk op t.v.?" Ze vervolgt in alle ernst, "dat is toch eigenlijk iets voor in de winter?" ........... Euh.... soms is teveel zon ook niet goed, lijkt mij.

De koffie laten we ons heerlijk smaken. De fietsen komen onder het kleed vandaan, want het gaat vandaag naar Oropesa een kleine 8 km naar het Noorden.

Het mooie van deze fietstocht is het constante uitzicht op de Middellandse zee.

Het is de oude treinrails, die ze nu tot fietspad hebben omgetoverd. Hier en daar zijn tunnels in de berg doorgehakt en dat geeft een prachtig effect, als je weer uit de tunnel komt en de weidse zee weer voor je hebt.

Na een aantal kilometers passeren we  de Torre de la Corda een uitkijktoren: Dit wordt ook wel de "touwtoren" genoemd omdat de toegangsdeur met een touw moet worden neergelaten. Dat touw wordt dan van boven neergegooid.

In Oropesa ploffen we op een bankje langs het strand. Er staat een pittig windje uit zee, zodat we regelmatig worden getrakteerd op een zanddouche.

Het is hier verboden om met honden op het strand te komen. Het is hier al precies als in Friesland, want mocht je geen Spaans begrijpen, doen ze het ook nog eens dunnetjes over in het Catalaans.

In opdracht van Hoofd-Botanicus, moet ik deze twee planten  fotograferen. Ik denk dat ik later wel verneem wat voor bijzondere planten dit zijn.

Benicassim 14

Google maakt ons om 8.15 u zachtjes wakker met een lieflijk muziekje. Waarom staat een mens op zondag op zo'n "on-Christelijke" tijd naast zijn bed? Wel, we gaan vandaag op bedevaart. Als we nog rillerig van de kou aan het ontbijt zitten, komen de eerste vuurwerk knallen al uit het stadje.

Op de fiets gaat het naar de Iglesia Parroquial de Santo Tomas de Villanueva, oftewel de kerk in het stadje, waar de bedevaart zal starten. Het wordt steeds drukker, rond de kerk.
We worden nog even kort geïnterviewd door de plaatselijke pers, dus de komende dagen zullen we wel in het "suffertje" van Benicassim prijken.

Rond kwart voor tien komt de patroon heilige, van Benicassim, Agathe (Agueda) uit de kerk en kunnen we met z'n allen richting Carrer Santa Agueda, om zo de bedevaart van 3 km aan te vangen.

Iedereen is voorzien van een "Bandana", die aan het begin van de bedevaart aan ons is uitgereikt. Die van 2015 prijken nog steeds op de voorstoelen van de camper.

Vlak voordat we het stadje verlaten worden we getrakteerd op een stuk heerlijke cake en een drankje, wat lijkt op Calvados. We krijgen het er warm van.

Als we de bergen intrekken wordt er halt gehouden bij een monumentje, waarvan ik de herkomst niet kan achterhalen. Vorige keer hielden we het hier voor gezien.

Dit jaar gaat het verder de bergen in en dat gaat steeds meer moeite kosten. Totdat Hoofd-gezondheidsbewaking besluit dat het genoeg is voor vandaag en we het "Cementeria" bezoeken.

Het valt op dat de graven bijna allemaal "boven" de grond geplaatst zijn, wat hoogstwaarschijnlijk te wijten is aan de rotsachtige bodem wat graven lastig maakt.

Wij hopen ook nog even “boven” de grond te blijven en gaan genieten van het mooie weer, dat ons voor vandaag beloofd is.

Benicassim 13

Na het zwemmen zitten we nog even na te genieten, bij een bakje koffie, als plotseling de stroom eruit klapt. In mijn ooghoeken zie ik een regenboog verschijnen. De achterbuurvrouw is kwistig met water aan het sproeien en dat vormt, tegen de zon in, het prachtige kleurenschouwspel. Even denk ik dat ze de gezamenlijke “aansluitkast” onder vuur heeft genomen waardoor de stoppen zijn doorgeslagen. In mijn badjas neem ik een kijkje. Ik zie, dat de hoofdzekering eruit is geklapt, dus druk ik die weer omhoog. Even zo snel knalt dat ding er weer uit. De Engelse buurman komt ook een kijkje nemen. Die heeft een briljant idee en trekt zijn stekker uit de kast. Probeert de automatische zekering opnieuw. “It was n’t me” roept hij triomfantelijk, nadat de zekering weer op “uit” knalt. Dan komt “de Duitse manlief” van mevrouw polshoogte nemen. Hij kijkt naar de stroomhaspel, die open en bloot “naast” de caravan ligt, waar mevrouw kwistig met water is wezen spoelen. “Die ist ja voll Wasser” roept hij vol ontzetting. “Auf welcher Nummer Stehn Sie?” vraag ik. Als hij het plaats nummer noemt, trek ik de betreffende stekker uit de stroomkast. De Engelsman zet de schakelaar weer terug en “Whalla”, er is weer stroom. De Duitse mevrouw begint te jeremiëren, dat zij nu geen stroom meer heeft. Ik verwijs haar naar de receptie en leg uit, dat ze eerst haar haspeltje zal moeten drogen en geniet verder van mijn bakje koffie.

Al diverse keren heb ik me laten bedotten, doordat een vlot en modern uitgedoste dame een leeftijd bleek te hebben die m.i. niets met haar uitdossing te maken heeft. Ik wil niet zeggen dat oudere dames zich niet modern en vlotjes mogen kleden, maar ik word wel steeds op het verkeerde been gezet. Want zeg nou zelf, dit ziet er van achteren, toch niet uit als een 65 jarige?

Er is een "nieuwe" bewoner in onze "Calle" gekomen. Laten we zeggen een fors uit de kluiten gewassen camper, die nauwelijks op de vrijgekomen plek past. Zijn vrouw geeft hem aanwijzingen hoe hij moet rijden. Mij valt de sticker op de achterkant van de camper op. De tekst is krap bemeten en ik maak een grap: "If you can read this, you are to close." Even later komt hij naar me toe en fluistert dat de sticker voor zijn vrouw is bedoeld, tijdens het achteruit manoeuvreren.

Je zou het van die "Brexeteers" niet verwachten, maar ze hebben humor.

Benicassim 12

Het wordt al gekker in het zwembad. Vanochtend komt er een grote stoere kerel het zwembad binnen. Als hij zich heeft omgekleed, begint hij uitgebreide oefeningen, op de kant, te doen. Hijgend, kreunend en puffend doet hij rek en strek oefeningen. Ik begin me zorgen te maken over het moment dat dit "geweld" het water in zal ploffen. Inwendig stikkend van het lachen zie ik even later deze stoere kerel door het bad huppelen met zijn handjes boven zijn hoofd zwaaiend. Onderwijl maakt hij geluiden die niet zouden misstaan als soundtrack van een heftige pornofilm. Ik denk dat we morgen maar een half uur "voor" opening gaan zwemmen.

Gisteren passeren we in  het Parque Ribalta in Castellon, deze prachtige muziekkoepel. Jammer dat het kunstwerk als onderdak wordt gebruikt door daklozen met honden, die zich er uitgebreid hebben geïnstalleerd.

Langs de promenade van dit mooie park staan aan weerszijden schitterende keramische banken, de een nog mooier dan de ander.

Dit is wel het mooiste exemplaar met de bijna Jugendstil achtige afbeeldingen.

Na uren rondgedwaald te hebben in het mooie Castellon, weet mijn reisleidster altijd perfect de weg terug weer te vinden. Alvorens we op de bus stappen genieten we nog even van het zonovergoten Plaza Mayor met de daaraan grenzende Kathedraal Santa Maria, die geduldig staat te wachten op haar bezoekers.

Benicassim 11

"Veertien minuten na acht uur" meldt de Google Assistent, wanneer ik haar vraag hoe laat het is. Dat is precies een kwartiertje eerder dan dat ik haar heb gevraagd om ons te wekken. Voor mijn bedgenoot voldoende tijd om nog snel even onder de douche te springen. Inderdaad, vandaag wordt er niet gezwommen, maar heeft Hoofd-activiteiten in al haar wijsheid besloten dat we naar Castellon gaan. Ontbijten en naar de bus.

Het is een waarlijk genoegen, om met de bus naar Castellon te reizen, want het uitzicht langs de Middellandse zee is prachtig. (Hier vanuit de rijdende bus genomen.) Het is nog wat nevelig en in de verte ontwaren we een mistbank, zo eentje die ons vorig jaar heeft overvallen.

We stappen een halte te laat uit en passeren "ons" koffietentje. Dus wordt het een eindje teruglopen, maar als we aankomen zijn alle tafeltjes bezet. Ik ontdek een dame die van plan is te gaan betalen, maar zodra haar gezelschap in de gaten heeft dat ik op hun tafeltje wacht, gaat de portemonnee weer in de tas. Tja, Spanjaarden laten zich niet opdrijven. Dan maar naar Corte Ingels voor koffie, maar dat halen we niet doordat we een heel klein koffietentje tegenkomen. We belanden in een heel ander deel van Castellon en ontdekken dit prachtige postkantoor.

"He, even postzegels halen, want ik moet nog een paar kaartjes versturen", meldt Hoofd-contacten. Van binnen ziet het postkantoor er al even indrukwekkend uit als van buiten. We staan wat om ons heen te kijken, als we ontdekken dat we een kaartje moeten trekken. Uit 8 mogelijke acties kunnen we kiezen, maar ja, het is in het Spaans hé. Op goed geluk pakken we nummer 1.

Inmiddels heb ik, dankzij Google Translate, uitgezocht wat Postzegels (Sellos) in het Spaans is. Maar de juffrouw aan het loket is maar wat trots dat ze haar Engels even kan gebruiken.

  

   Na de postzegels komen we bij het Plaça de l'Independencia. De naam van het plein is opgedragen aan de Oorlog van de Spaanse onafhankelijkheid in 1800 nog wat. Op de huidige plaats van de Plaza was  een toegangsdeur naar de stad. Het monument, wat Farrola heet,  is zonder twijfel het meest originele monument van Castellón. De lamp is gebouwd op de exacte plaats waar de maagd Magdalena werd gekroond. Ondanks dat het een religieus monument is, is dat nergens aan te zien.

Van een heel ander kaliber is dit vreemdsoortig aandoend "ding" op Plaza Huerto Sogueros. Het stelt een fontein voor. Het wordt geflankeerd door evenzeer vreemd uitziende figuren.

Na een paar uur heerlijk te hebben rondgedoold, koffie gedronken en een broodje gegeten geven mijn knieën aan, dat het de hoogste tijd is om de bus weer op te zoeken. Even over het broodje, ondanks dat het een vegetarisch broodje is, krijgen we er een plakje ham bij. Ook de jus d’orange is zo zuur dat het glazuur spontaan van je tanden springt. We moeten even wachten tot de bus komt. Dan valt mijn oog op een openstaande deur van een vervallen gebouw, tegenover de bushalte. Die stond vorig jaar ook al open en de duiven vliegen vrolijk in en uit. Ik word nieuwsgierig hoe het er daar binnen uit zal zien.

Morgen meer van Castellon, nu eerst een paar afleveringen van "The Good Wife" op Netflix.

Benicassim 10

Dit plaatje, in de avond gemaakt, is vaak een goede voorbode van de komende dag. Negen van de tien keer is het de volgende dag stralend mooi weer. En dat  klopt vandaag ook weer. 18 graden, hoewel de wind nog frisjes is.

Maar eerst maar eens een kleine 60 baantjes zwemmen. Tenminste, Hoofd-zwemmen maakt die 60 baantjes, ik houd het bij 50. Dan kan zij direct aansluiten met het douchen, want daar is maar een van.
Vanmorgen ben ik getuige van het volgende tafereel. We zijn, uitzonderlijk genoeg, met z'n vieren aan het zwemmen. Nu is dat ook weer teveel gezegd, want een Duitse dame zwemt niet het bad op en neer, nee, zij huppelt het bad heen en weer. Ikzelf denk dat ze dit heeft overgenomen tijdens het Aqua Joggen. Word je ook niet zo moe van. Verder is er Engelse heer. Als die uit het water komt, ben ik onder de douche vandaan en mijn zwemmaatje staat in een kleedhokje. De Duitse dame staat te douchen. Meneer pakt zijn bundeltje kleren en loopt naar een kleedhokje. Halverwege staat hij stil, bedenkt  kennelijk dat hij eerst wil douchen. Kijkt een poosje wezenloos om zich heen en keert weer terug, naar waar hij stond, pal naast mij. Hij legt zijn bundeltje kleren weer neer en staat met zijn armen lang het corpulente lijf voor zich uit te staren. De Duitse dame komt onder de douche vandaan. De Engelse heer pakt zijn bundeltje kleren weer op en stapt het douche hokje binnen. Nu is dit een klein vierkant hokje en geen ruimte voor kleding, tenminste als je die droog wilt houden. Na 30 seconden komt hij weer terug, met zijn bundeltje kleding onder de arm staat hij een tijdje in het water te staren. Inmiddels is Hoofd-boodschappen klaar en wij vertrekken. Als ik omkijk, staat hij daar nog steeds....

Wij fietsen, vooraf aan de Lidl, even langs Tauro om te informeren naar een pees-profiel. De jongeman spreekt Engels, maar ik weet niet wat peesprofiel in het Engels is. Na wat handen- en voetenwerk komen we eruit en komt hij met het volgende profiel op de proppen.

Het is een wat fors uitgevallen profiel en de maten, waar de pees in moet, lijken mij wat groot en de kleine zit verkeerd om. Als ik vraag of ze het profiel ook kunnen monteren, springt het gezicht van de jongeman in vraagteken. Nee, DAT doen ze niet.

Achteraf blijkt de firma alleen maar een caravanstalling te zijn, dus ik kan me de gelaatsuitdrukking nu wel voorstellen.

Maar goed, niet geschoten is altijd mis.

Benicassim 9

Natuurlijk starten we de dag met een frisse duik in het zwembad en een lekkere, warme, douche. Ga je niet onder die douche, heb je de hele dag een "zwemgeur" om je heen hangen. Niet dat het helemaal verdwijnt, want ook het douchewater is iets "gegloord". Daarna aan de koffie met "Jodekoek". Deze koeken zullen ongetwijfeld nu een naamsverandering hebben ondergaan, maar voor mij blijven het Jodekoeken en Negerzoenen.

Het begint er nu echt op te lijken, de temperatuur bedoel ik daar natuurlijk mee.

Ikzelf ben de zon al uit gevlucht, want daar is het, na een tijdje, niet te "harden". Die 19 graden is namelijk de temperatuur in de schaduw, dus tel daar rustig een kleine 5 graden bij op als je in de zon gaat zitten.

Hier de eindredactie in nog frissere omstandigheden, te zien aan de sjaal om haar nek. Dat laatste is nu echt niet nodig, tenzij je maden wilt kweken.

Oh ja, we hebben besloten om een extra rail aan de camper te zetten, of te laten zetten. Ik heb het gevoel dat de opblaastent toch iets teveel vraagt van de Fiamma luifel en problemen willen we voor zijn.

Morgen ons licht maar eens opsteken bij de Firma Tauro, hier in Benicassim.

Benicassim 8

"Vrijheid, blijheid, gaan en staan waar U wilt en met een panoramisch zicht op geheel Europa". Dit zijn zo'n beetje de verkoop slogans van de Camper verkopers, waar de meest exclusieve exemplaren in hun showrooms staan. Natuurlijk kun je "gaan" waar je wilt, maar "staan" waar je wilt, is toch een ander verhaal.

In de meeste Spaanse kuststreken is het al niet meer toegestaan om op een "vrije" plek te staan, omdat daar een wildgroei dreigde met de vele camperaars. Nu zijn wij zelf niet van die types die "vrijstaan" prefereren. Dus ben je aangewezen op een camping of camperplaats, zoals je dat noemt. Maar ook die worden, in Spanje, steeds drukker. Zo hebben wij dit jaar hier een plaats "besproken", om de simpele reden dat het vorig jaar op dit park maanden lang "Complet" (vol) was.

En dan kom je dit niet veel meer tegen, een lege plek!

Daar sta je dan op een heerlijk rustige plekje tussen de Engelsen, Fransen, Duitsers en Nederlanders. De Nederlandse overbuurvrouw is zojuist luidruchtig bezig haar kleinkind te feliciteren met de zoveelste verjaardag. "En hoe oud ben je nu geworden?" schalt het over de camping. Oudere mensen zijn nog niet zo gewend aan de mobiele kwaliteiten. Ze denken dat, als je maar hard genoeg schreeuwt, de andere kant je beter verstaat. "Dat je maar een grote kerel mag worden", is de volgende gemeenplaats die over de camping schalt. Kennelijk is het kleinkind nog niet zo heel oud. Daarna komt de gehele familie "ook nog even aan de telefoon", waarbij de populariteit is af te meten aan de duur van het gesprek. Aan de andere kant, van de heg, heeft een Duitser een slokje bier genomen en tegelijkertijd een trekje van zijn sigaret. Het is het herkenbare gevoel van vocht in je longen. Hij begint dan ook onbedaarlijk te hoesten. Het helpt allemaal niet zo bijster, want het hoesten wordt heviger en de tussenpozen langer, waarbij je de behoefte nog nauwelijks kan onderdrukken om even over de heg te gluren om te kijken of de man inmiddels gestrekt ligt. Vlak naast ons is een Engelsman zijn camper aan het verbouwen, tenminste, dat gevoel krijg je als hij met het meubilair aan het schuiven gaat.

Och, was ik bijna vergeten te vertellen. Vorig jaar ontmoeten we hier een leuk stel mensen uit Lemmer. Alletha zwemt iedere ochtend een half uurtje met ons mee, terwijl Andries zijn krantje aan het lezen is. Die laatste heeft niet zo'n behoefte aan "al dat gedoe" en kiest voor de rust. Dit jaar waren er plannen om hier weer een huisje huren, dus mailt Hoofd-contacten hen, om te vragen hoe het ervoor staat.
We krijgen een heel verdrietig bericht terug. Op 20 januari is Andries overleden.

Zo zie je maar, Horatio had gelijk, "Carpe Diem" (pluk de dag).

Benicassim 7

Tjonge, wat een onstuimige nacht, hebben wij beleefd. Maar voordat Uw fantasie op de loop gaat Nee, mijn bedgenoot kwam niet in haar tweede jeugd. Het was Helena die ons, bijna, de gehele nacht wakker heeft gehouden. Helena is de benaming van de huidige heersende storm, die over de Costa raast. Stormachtige rukwinden, welteverstaan. Je hoorde het geraas al van verre uit de bergen komen, een angstaanjagend geluid. Wat daar op volgt is het bijna opstijgen van de tent met aanhang, de camper. Tot 3 uur zit ik in de tent, maar je kunt niks doen.
Vandaag nog een "beetje" wind trotseren en dan .....

Dan stijgt de temperatuur en nemen de zonuren in rap tempo toe, aldus de verwachtingen. Vanavond/vannacht nog even stoeien met de wind.

Vanmiddag wandelen we nog even naar de boulevard en het moet gezegd, het is frisjes. Hooguit 13 graden en de wind maakt het dus fris.

Er zal niet direct een causaal verband zijn met de harde wind van vannacht, maar de palmbomen worden aan drie kanten gestut.

Dik ingepakt keurt Hoofd-zonnebaden het strandweer en of het mogelijk is even op het strand te gaan liggen.

Na 2 jaar intensieve renovatie is huize Maria nu eindelijk aan haar voltooiing gekomen. Het is schitterend gedaan en zeker een aanwinst aan deze bijzondere boulevard.

Nu maar hopen dat we vannacht niet al te harde windstoten te verwerken krijgen.

Benicassim 6

Het ziet er allervriendelijkst uit, zo op de camping, maar het is schone schijn. De temperatuur zakt naar een 15 graden, wat in de wind een gevoelstemperatuur van 10 graden oplevert.

Zo langzamerhand moeten wij toch maar eens aan een wat grotere camper gaan denken. Iets in de geest van het bovenstaande plaatje. Deze camper, die vanochtend de camping op komt rijden, is rond de 11 meter en de kar daarachter ruim 4 meter. Kijk dan heb je leefruimte. Gelukkig helpt Hoofd-financiën mij uit deze droom.

Na het boodschappen wandelen we even naar het strand, want daar zijn we nog niet geweest. Aangenaam verrast zijn we als het nieuw aangelegde voetpad ons tegemoet straalt. Langs de hele weg ligt nu dit voetpad en is de overkant als parkeerplaats omgedoopt. Die twee poppetjes zijn speciaal voor de Engelsen aangebracht, tenminste, als ik Hoofd-wandelingen mag geloven. “Dan weten ze aan welke kant ze moeten lopen”, zo verduidelijkt ze, misschien ten overvloede.

Op de boulevard aangekomen plaatsen wij onze derrières op een bankje, om zo te genieten van het passerende publiek. Nou, dan kunnen we lang wachten, want de boulevard is uitgestorven leeg “vacio”. “No Pollo” (geen kip) is er te zien.

Nog even een voorbeeld van een onderkoelde Engelse reactie. Vanochtend worden wij op norse wijze uit het zwembad verwijderd, want de aquajogging dame wil beginnen.Terwijl op het bord de wekelijkse aquajogging een uur later staat aangekondigd. Als ik vraag om hoe laat ze wil starten volgt een streng “Nu”. De toon ergert mij en ik doe even later mijn beklag bij de receptie, “Of het ook iets vriendelijker kan”. Op dat moment komt een medezwemmer de receptie binnen en ik vraag om zijn bijval. “Indeed, she was een bit …. (hij denkt even na).. euh.. abruptly.”

Benicassim 5

Het wordt warm vandaag. Als we de berichten mogen geloven wordt het 20 graden. Als de wind nu ook nog een beetje gaat liggen, kon het vandaag wel eens heet worden.

Wij pakken ons ritueel weer op en nemen een dagelijkse frisse duik in het zwembad. Want fris is het zeker. Rond 10.00 uur wandelen we in onze ochtendjas richting het zwembad. Trouwens wat ook wel grappig is om te zien, zijn de Engelsen, die op de dag van onze aankomst zouden vertrekken, maar er nog steeds staan. Kennelijk werkt het precies zoals bij hun Brexit: “Ze gaan wel, maar dan weer niet, of gaan ze toch?”  Ik ben blij dat wij er ons niet meer druk om maken en in alle rust van ons plekje genieten.

Vanmiddag, voor het boodschappen doen, rijden we nog “even” naar een andere camping. Hoofd-financiën had deze in het ASCI boek ontdekt en uitgerekend dat dit €160,- in de maand zou schelen. Nu is dit “even” toch nog ruim 3 km van de Lidl en 3.5 km van de Mercadona, dus echt handig ligt de camping niet. Zeker als je er voor een langere periode gaat staan. Oké, de Lidl heeft mijn Hefe Weitzen nog steeds niet, maar toch. Gelukkig hebben ze wel alle overige levensbehoeften.

Hé, hoor ik mezelf nu zeggen dat Hefe Weitzen een levensbehoefte is? Ach, waarom ook niet.

O ja, de wind is toch een beetje een spelbreker geworden, want ondanks de 19 graden, zijn we toch maar lekker in onze tent gaan zitten. Dus dat bruin worden moet maar even wachten.