Tja, de kop van deze blog komt natuurlijk wat verwarrend over, maar dat is het voor ons ook (geweest).
We hadden de "Kleine Wohnung" voor een weekje geboekt en hadden er heel veel zin in. Misschien liet ik het maandag al een beetje doorschemeren, maar dat "Kleine" was wel heel petit. Ook maar 1 luie stoel is lastig. Desalniettemin zijn we met volle en goede moed eraan begonnen. Tot, dinsdag ochtend, de schrik ons om het hart slaat als ik de auto start om inkopen te doen in de Eweka in Holzminden. Ik vertelde al dat we op een heuvel staan en dat de auto ook dusdanig en schuin naar boven staat geparkeerd. Bij het starten komt er onder de motorkap een raspend geluid. Dat zijn van die geluiden waar je niet echt gelukkig van wordt als die uit je auto opstijgen. We verman(vrouw)nen ons en gaan desondanks op weg naar Holzminden. Onderweg, geen centje pijn en we doen ons ding, zoals ik gister heb beschreven.
In de nacht, waarom is dat toch altijd in de nacht, beginnen de demonen aan mij te vreten. De meest verschrikkelijke doom scenario's komen langs. Vastlopende motoren, geblokkeerde remmen, ik maak het allemaal mee. Vanmorgen om half zeven, merk ik naast mij ook geestelijke activiteit. "Ben je ook al wakker?" Het bevestigende antwoord komt resoluut. "Maar waar ben jij dan mee bezig?" is de wedervraag! "Ik ben een garage aan het zoeken, want ik wil weten wat er aan de hand is." Kennelijk zijn de demonen ook bij mijn bedgenoot op bezoek geweest. "Nou, weet je wat? We gaan naar huis" is de resolute beslissing, die kennelijk al door mijn doortastende gade genomen is.
Half acht is het en de tering is geworpen. Let wel, alles moet nog bij elkaar gezocht, een douche genomen, een ontbijt genuttigd en een auto ingepakt. Iets langer dan 2 uur later zitten we in de auto!
Wederom krijg ik een onuitsprekelijke bewondering voor mijn gemaal. De doortastendheid, waarmee ze de zaken op een rij zet, valt niet te overtreffen. Ik zal nog een voorbeeld geven. Gisteravond gaat ze koken op een elektrische kookplaat, misschien ken je ze wel, zo'n ouderwetse.
Ik moet op Internet uitzoeken hoe je een dergelijk, vooroorlogs apparaat, op heet krijgt. Ik zal een lang(durig) verhaal kort houden. Het kookproces en het gaar krijgen van de spijzen neemt letterlijk anderhalf uur in beslag. Om zeven uur begonnen en om half negen was het overgrote deel beetgaar, oftewel al dente. Maar het smaakt voortreffelijk.
De windmolens staan nog met hun kop in de mist, maar allengs klaart dat ook op en wordt het een aangename tocht richting thuis.
