Friesoythe 5

Het kan nooit kwaad om op goede voet te staan met je overburen. Het is grappig om te ontdekken dat wij twee jaar geleden achter hun stonden en nu pal tegenover hen. Mevrouw komt oorspronkelijk uit Oppenhuizen maar woont nu in Lemmer. Hoewel ze Fries spreken is de voertaal Sneekers, onze geboortestad, en dat voelt best lekker aan. “Of wij ook uit het zeilerswereldje komen” want zo meldt zij, “Wij gingen altijd met de Regenbogen mee” (Voor de niet zeilers, een Regenboog is een zeilklasse) .

“Nou, mien broer zeilde in de nr. 14 met Puck de Vries”, kan ik haar melden. “Ik ging altyd”vervolgt zij, “met Jackie de Wilde, naar de Kaag”. In gedachten zie ik nu het hart van mijn broer een sprongetje maken, als hij dit leest.

Kijk, zo dichtbij kan een camping overbuur, die in Duitsland met de caravan staat, komen.

Iets verder weg ontstaat, tijdens een enorme regenbui, deze andere soort regenboog. Ik herinner me nog dat mij vroeger werd verteld, dat aan het eind van de regenboog een pot goud zou staan. Nu heb ik eens, vanaf een berg, het eind van een regenboog gezien en ik kan melden, geen pot met goud.

Friesoythe 4

Zondag wasdag?! Het begint er vandaag op te lijken als Hoofd-was mij naar Frou Wilken laat bellen voor de sleutel en muntjes. Als Jikke dit ziet volgt die ook al snel richting washok.

Ik reken uit, iedere was duurt een uur, plus de droger, wordt het al snel twee uur. Dan te bedenken dat op Spa-Francorchamps de Formule 1 race om tien over drie begint, dus meld ik mij alvast af voor de fietstour.

Om jullie nu te gaan vervelen met het verloop van de race, in België, gaat mij wat te ver. Oké, kort dan, hij wordt derde terwijl hij als zevende is gestart.

De rest van de Possy stapt om twee uur op de fiets, met onbekende bestemming. Het blijkt Cloppenburg te worden, waar ze verrast worden door een enorme optocht.

Ze komen terecht in de “Tag des Ostfriesischen und Alt-Oldenburger Pferdes”. (Dag van het Oldenburgse- en OostFriese paard).

Maar ook de plaatselijke schutterij laat zich van hun beste kant zien.

Nadeel van deze drukte is wel dat er geen plaats meer is in de herberg en zelfs niet een vrij plekje op een terras te vinden is. Maar inventiviteit is de dames en heer niet vreemd en ze vinden een besloten tuin waar drankjes worden geserveerd.

Als de gemankeerde possy weer thuis (camper) komt, zetten we ons gezamenlijk achter het bier, respectievelijk witte wijn. Rond even over zessen verdwijnt de zon achter de horizon en begint het frisser te worden, dus wordt het tijd om ons klaar te maken voor de avond en nacht.

Friesoythe 3

Regen, regen en nog eens regen. We worden er wakker van. Gelukkig staan we vlak bij het toiletgebouw, dus als “Nature calls” worden we niet heel erg nat.

Gek eigenlijk, dat je zo snel weer went aan het huidige weerspatroon. Het wordt vandaag dus een “boekjes dag”, want het onbetrouwbare weer nodigt niet echt uit voor een fietstrip. Hoewel hier in de buurt, in Thüle, wel een dierentuin is, waar we een bezoek aan zouden kunnen brengen. Thüle is een stadswijk van de stad Friesoythe. Nu ligt die laatste stad nog steeds een kilometer of 12 hier vandaan en die stadswijk ligt nog steeds 7.5 km van Friesoythe. Ik blijf het gek vinden.

De Formule 1 pauze is weer achter de rug en ze gaan zondag in België de zaak uitvechten. Normaal kijk ik dan via de Ziggo Go app, maar het Internet is hier zo bedroevend slecht, dat dat niet doorgaat. Gelukkig heeft de VRT ervoor gekozen dit op Canvas uit te zenden. Zo ook de kwalificatie van vanmiddag. Aan het eind van de 3e sessie begint het te regenen, dus ontstaat de hoop dat Max een kans heeft op Pole. Jammer, de benzine is iets te vroeg op! Ongelooflijk maar werkelijk waar!

Morgen, tijdens de race, maar op het beste hopen……

Aan het eind van de middag besluiten we een borrel bij de achterburen te halen. Hoofd-toast maakt alvast de bordjes toast met brie klaar. Maar dan breekt de hemel open en moeten we het bezoek uitstellen. De bui duurt langer dan gepland, dus mag Hoofd-brie een nieuw bord maken, omdat ze die van haar leeg heeft gegeten.

Onder de dreiging van een volgende stortbui verhuizen we, na een genoeglijk uurtje sterke verhalen, weer naar ons eigen campement. (Ja dit hoort met een K, maar het blijft een camper, nietwaar?).

Friesoythe 2

Het is, naar mijn gevoel, alweer heel lang geleden dat we gewekt worden door getik op ons camperdak. Zo lang, dat de eerste gedachte er eentje van verwarring is. “Wat is dat?”, maar direct daarna word je er, nog slaperig, van bewust dat het regen is. Oh, heerlijk, ik kan me nog een keer omdraaien. Dat doe ik dan ook en kruip diep weg, onder het warme dekbed.

Maar na een tijdje roept de natuur mij weer tot de orde en zal ik toch moeten opstaan. Ontbijt en daarna de koffie bij de buurtjes, want ook daar schijnt de zon, zo nu en dan.

De cumulus wolken vertonen zich steeds nadrukkelijker en dat belooft niks geen goeds, voor de rest van de dag.

Dat “niks goeds” manifesteert zich op een gegeven moment met een geluid alsof iemand een paar spijkers in ons camperdak probeert te slaan. Het is hagel. Oké, de foto is niet heel duidelijk, maar het geluid is indrukwekkend.

 

Hoofd-activiteiten vindt het, ondanks de dreigingen, een goed idee om de/het Thülsfelder-Stausee om te fietsen. Die twijfels over “de” en “het” ontstaan bij mij doordat in het Duits een Meer een See wordt genoemd en andersom. (Beste lezer en/of lezeres, “redt U zich er maar mee”).

De Thülsfelder-Stausee is ontstaan doordat ze een dam hebben opgeworpen. Deze Thülsfelder-Tallsperre dam vormt een reservoir tussen Cloppenburg en Friesoythe in het Oldenburger Münsterland. Het grenst aan de gemeenschappen Friesoythe, Garrel en Molbergen en werd gebouwd tussen 1924 en 1927 om de oevers van de rivier de Soeste te beschermen tegen overstromingen. Met een opslagcapaciteit van 10,8 miljoen kubieke meter is het een van de "grote dammen" en is na de dam Brohm het meest noordelijke reservoir in Duitsland. Hierdoor is de Thülsfelder-Stausee ontstaan. Dus, tussen de hevige buien door, fietsen we het meer om.

We zijn nog niet “thuis” of de hel breekt weer los. Nu, terwijl ik dit optik, breekt de zon weer door en zit de goegemeente alweer aan het bier en wijn.

Ik zeg het vaker, camperen is genieten, afzien en overleven.

Friesoythe 1

Probeer het maar niet uit te spreken, want je breekt onherroepelijk je tong erover. Maar toch, het wordt ons nieuwe doel. Maar eerst moet de huurauto weer terug naar Garage Plagge. Om 11.00 uur is het de hoogste tijd, want “Frou Wilke” wil om “punktlich” 12 uur eten. De rit is 50 kilometer, maar het voert ons door verschillende dorpjes, waar je maar 50 mag, dus duurt het allemaal wat langer.

Maar je hoort mij niet klagen, want de omgeving is prachtig en ik verheug me al op de fietstochtjes.

Frou Wilken is er even niet, maar met één telefoontje staat ze 5 minuten later voor ons klaar. De internet verbinding is zwaar “sch..sse….” meldt ze ons. We kunnen ook last krijgen van “Ameisen”,  dat ze onmiddellijk voor ons vertaalt naar mieren. Zeg nou zelf, een leuke camping toch?

Nadat we ons geïnstalleerd hebben en Frou Wilken ons nog wel even komt controleren, stappen we op de fiets om het meer rond te fietsen.

Maar als we de dijk opfietsen veranderen de plannen omdat er nog inkopen gedaan moeten worden. Tja, de dichtstbijzijnde Lidl of Aldi is in Garrel, want dat had Hoofd inkopen in haar schriftje genoteerd en dat is nog 8 km verderop. Dus het meer laten we even links liggen en we buigen af naar Garrel.

Wat is er nu fijner dan, na een fietstocht voor de inkopen, een pilsje te drinken bij de ….

Lathen 6

De dagen en activiteiten in een camper kunnen heel verschillend van karakter zijn. De ene dag staat het bol van de “doe dingen”, de andere dag kan een heel relaxte vorm aannemen. Vandaag staat in het teken van de huurauto van Jikke en Mink, waarmee ze naar hun nieuwe kleinzoon, in Groningen, op bezoek gaan. Om 12.00 uur kunnen ze gebeld worden. Wij doen intussen inkopen in de plaatselijke Lidl. Bij terugkomst is er nog steeds geen belletje geweest. Dus krijg ik het verzoek maar eens te bellen.

  

Ik scheur mij los van mijn eerste streekroman ooit en bel garage Plagge. Nee, de te repareren auto is klaar, maar de klant heeft zich nog niet gemeld. Sterker nog, de dame aan de telefoon heeft hem diverse keren proberen te bellen, maar de “Kunde” blijft onbereikbaar, dus dreigt de mogelijkheid van een huurauto niet door te gaan.

Mijn uitzicht, achter de camper in de schaduw, blijkt ideaal om mijn streekroman, die zich afspeelt op het “Hogeland” in Groningen, uit te lezen. Want wat prikkelt de fantasie nu meer dan het uitzicht op een maisveld, wat zo in het “Grunniger laand” had kunnen liggen.

Om 5 uur vindt de familie Seffinga het welletjes. Ze stappen op de fiets en melden zich bij de garage. Een kwartier later melden ze via WhatsApp dat ze in de huurauto rijden.

Terwijl de ondergaande zon het meertje in feeërieke sferen brengt, verheug ik mij op de voetbalwedstrijd van vanavond.

Soms is een kinderhand snel gevuld.

Lathen 5

Het zijn onrustige tijden, hier op de camperplaats in Lathen, omdat een deel van onze possy, Jikke en Mink, Pake en Beppe kunnen worden. Vandaag is het zover en krijgen ze bericht dat Stijn Seffinga het levenslicht heeft gezien.

Zoals Vitus bleef geloven, zo ook Tjerk en Siety in de goede afloop. Pake en Beppe willen graag op bezoek, dus gaan ze op zoek naar een autoverhuur, maar die zijn hier dun gezaaid. Dus gaan we, op de fiets, op zoek naar een garage.

Terwijl wij op een kruispunt staan te wachten, omdat Jikke een garage bezoekt, knallen, vlak voor onze neus, twee auto’s op elkaar. (Deze foto is seconden na de aanrijding genomen) Mevrouw (links) is nog helemaal beduusd.

Jikke heeft een auto voor morgen besproken en wij vervolgen onze fietstocht.

Nu is dat fietsen niet onmiddellijk een onverdeeld genoegen, want op iedere verdere kruising slaat de onzekerheid, over de te volgen route, weer toe en wordt er druk overleg gepleegd.

Haren am Ems ons doel, wordt ondanks alles bereikt en kan het verpozen beginnen. Deze winkel, naast de C&A heet CARO, waarbij iemand op het idee komt dat dit C en A Ruimt Op betekent. Je moet er maar op komen. Ons verpozen in Haren wordt iets verlengd doordat het geboorte cadeau nog even op zich laat wachten.

Vanavond wordt deze dag nog eens extra opgeleukt, door uit eten te gaan in de Restaurant Lathener Marsch. Het is even schrikken als een ballonvaarder, zo laag over komt vliegen, dat het lijkt alsof hij ook een vorkje wil mee pikken. 

Het was een enerverende dag.

Lathen 4

De hele ochtend dreigt er een regenbui te vallen, wat ook wordt bevestigd door de verschillende weer Apps. Maar gek genoeg blijft de “zegen van boven” uit. Rond 1 uur hebben we genoeg van het wachten en gaat het, op de fiets, “entlang” de Eems. Ieder keer weer, want we komen hier vaker, brengt het bord bij de sluis van Hilter enige verwarring.

Want vanuit de verte, en met enige aanleg voor dyslexie, lees je hier toch echt een andere naam. Ook U, beste lezer, zal 2x moeten lezen, zeker nu ik U er attent op heb gemaakt. Kennelijk is onze generatie hier mee behept.

Het leuke van deze rit is de oversteek dwars door de “Ferienhof Junkern-Beel”. Minstens 100 meisjes staan verlangend over het hek te turen om “hun” paardje voor de komende week uit te zoeken. Het is een indrukwekkend gezicht. Zo’n weekje paardrijden mag ook iets kosten, want, buiten de outfit om, hebben sommige meiden, op hun helm, een Gopro of ander type actie-camera. Dit om maar niks van de komende actie te moeten missen en op social-media te kunnen delen. Natuurlijk ook met de minder fortuinlijke vriendjes en vriendinnetjes.

Ik weet even niet waar ze die vele paardjes laten afwateren, maar het schuim op de zijtak van de Eems doet mij het ergste vermoeden.

Even verderop worden we, middels een verkeersbord, gewaarschuwd voor de gevaren van de Eikenprocessierups. Dit diertje kan zomers in eikenbomen voorkomen. Contact met de brandharen kan de huid, ogen en luchtwegen irriteren.

Nu denk ik dat het grootste gevaar hier wel geweken is, want ik heb geen enkele “Eichenprozessionsspinner” kunnen ontdekken.

Steeds vaker krijg ik het idee dat een beroemde dichter als Heinrich Heine geen toevalstreffer is geweest, want op campers kom je vaak een proza vorm tegen.

Zo ook onze achterbuurman, die hiermee meent zijn camper te verfraaien.

Is vrij vertaald;

Wij reizen op onze assen

Om ons geld te verbrassen

Wat te zoeken in huis voor ouderenschap

En het eten van kwark en havermoutpap 

Lathen 3

Gisteren, in de namiddag, ontspint zich pal voor mijn camper het volgende. De paal, waar alle elektra uit moet komen, staat namelijk op “ons” perceel en dan krijg je veel mee.

Er arriveert een ouder echtpaar met hun even oude camper. Zoals Duitsers betaamt, heeft meneer zich er eerst van vergewist of er nog een elektrisch “gaatje” voor hun stroomdraad over is. Dat is het geval, maar…. hun camper staat een eindje weg. Meneer komt met de kabel aan. Ik zie mevrouw met twijfels in haar ogen staan met het andere eind van de kabel in de hand. Terwijl meneer, steeds aan de kabel trekkend, bezig is de stekker in de paal te steken is mevrouw al meer dan een meter verwijderd van hun camper, met een blik in haar ogen van “dit gaat nooit passen”. Meneer lost het op door de camper twee meter achteruit te rijden.

Vandaag loopt de camperplaats, rond het meertje, langzaam leeg en wordt het rustig om ons heen.

Totdat deze meneer met zijn voertuig(en) zich komt melden. Nu verwachten wij bezoek, dus ben ik beducht dat meneer op “onze lip” gaat zitten.

Nu had ik al een aantal voorbereidingen getroffen, om zodoende enige afstand tot ons te bewaren en  na enige aanwijzingen mijnerzijds houdt meneer afstand. Maar als hij ook zijn 2e auto heeft afgeladen, neemt hij toch nog 2 plekken in!

Vanavond gaan we uit eten in het restaurant Lathener Marsch, waarover later meer.

Oh ja, wat ik nog even moet laten zien zijn de buurtjes even verderop.

Kijk, je bent trots op je afkomst, of je bent het niet.

Lathen 2

Vandaag gaan de fietsen van de camper, want er moet gewerkt worden. Het is prachtig weer, weliswaar wat winderig, maar dat wordt weer teniet gedaan door de elektrische ondersteuning.

Gedeeltelijk langs de Eems, komen we in Fresenburg. Een typisch Noord Duits dorpje, waar je een kanon kan afschieten, zo rustig is het hier. Hier stuiten we op een minuscuul kerkje met daarnaast een zogenaamde Klokkenstoel, die je vandaag de dag niet vaak meer tegenkomt. Vrijstaande klokkenstoelen werden vaak gebouwd omdat armere dorpen zich wel een eenvoudig kerkgebouwtje konden veroorloven, maar geen toren waarin de luidklok zou moeten hangen.

Kennelijk zijn de winters hier lang, want hier een prachtig voorbeeld van iemand die zich heeft uitgeleefd op een bos Wilgentenen..

Dat de zomer lang is geweest getuigen pijnlijk duidelijk de enorme velden met mais. Tenminste, dat had het moeten worden. Nu is alles wat er over gebleven is, kale dorre vlaktes met maisplanten zonder kolven. Daar waar het er nog wel groen uitziet draagt de plant geen vrucht in de vorm van een maiskolf. Het is triest om te zien.

Hoe is het mogelijk, zo dicht bij deze grote rivier de Eems en dan nog zonder water komen te zitten. Deze foto neem ik vanaf een bankje aan de Eems, waar we de meegebrachte lunch nuttigen. In gewone mensentaal, “een stukje brood eten”. Mijn  nautisch onderlegde mede reizigster vraagt zich af waarom hier zo weinig borden en bakens langs de rivier staan. Terwijl ik haar omstandig uitleg dat dit gedeelte een soort zijtak van de Eems is en dus niet bevaren wordt, komt een enorm binnenvaartschip de hoek om, dit alles ter “ondersteuning” van mijn (onzin) verhaal.

Dat het land dor is, bewijst dit stuk grond, waar een aantal paardjes de laatste grassprieten proberen bij elkaar te sprokkelen. De hele tijd vraag ik mij af waarom dat paard in zo’n vreemde houding staat, “t’ zal wel kreupel zijn”, veronderstel ik. Ook hier gaan mijn hersenspinsels weer verder dan de werkelijkheid. Het beest heeft jeuk en staat zich, met behulp van een overhangende dennentak, te krabben.

Lathen 1

Na een oorverdovende stilte, zoals een trouwe lezer mij bijna kwalijk nam, zijn we weer terug op dit medium. Want ja, ik schrijf alleen als wij op weg zijn! Natuurlijk hebben we de afgelopen maanden niet stil -, of zelfs thuis gezeten, maar diverse vormen van censuur zijn ook Uw scribent niet helemaal vreemd. Want vanuit verschillende hoeken is mij te verstaan gegeven dat ik mijn toetsenbord maar even op slot moest doen.

De camper is, de afgelopen dagen weer ingepakt en klaar gemaakt voor een reis van 1 1/2 maand door Duitsland en dus mag ik me weer gaan uitleven op mijn toetsenbord.

Maar eerst maar even over het Skûtsjesilen, dat de afgelopen weken in Friesland is verzeild. Dat het Skûtsje van Grouw, op de voorgrond, heeft gewonnen zal nu al wel bekend zijn, maar de manier waarop……

Ik ga niet eens proberen uit te leggen hoe het laatste “rak” is verzeild, maar een dergelijke ontknoping kun je niet bedenken. Het is de meest briljante finish van een zeilwedstrijd, die ik ooit heb meegemaakt. De meest ingenieuze schaakzet, bij het toch redelijk ingewikkelde schaakspel, verbleekt bij de tactische manoeuvre, die schipper Douwe Visser Azn in de laatste 100 meter heeft bedacht en uitgevoerd. Onze Duitse mede camperaars, hier in Lathen, zullen wel gek hebben opgekeken, toe die rare Nederlander zo begon te schreeuwen. O, ja, ik heb, dit keer, de hele wedstrijd met de neus vooraan kunnen zitten want via een Livestream was ik er iedere dag bij. “Danke Wol Omrop Fryslan.”

Goed, Lathen!

Een paar jaar geleden zijn we hier al eens neergestreken, maar vandaag maken we ons een beetje zorgen. Niet of er genoeg plaats is, maar door de regenval van de afgelopen nacht kon het terrein wel eens wat sompig zijn. Het valt reuze mee en we zoeken een “droog” plekje, richten de zaak in en klaar is ”ons stee” voor de komende dagen. Totdat we de schotel het televisie signaal laten oppikken. Nou, een lang verhaal kort, dat gaat niet. Dus verkassen we naar een “iets” natter stukje. Dat een Duitse buurman mij even later doodleuk komt melden dat “hij mij dit wel had kunnen voorspellen” mag de pret niet drukken. Kijk, 3 nachten voor € 21,-, wie doet ons wat.

Fiets gelegenheid genoeg, hier in de omgeving, want we kunnen heerlijk “entlang” de Ems fietsen. Ja, de foto is wat donker, daar kan ik wat aan doen, maar de Hoofdredactie heeft anders beslist.

Onze fietstochten gaan niet op dit, of gelijksoortig, fietstuig. Nee, we hebben spiksplinternieuwe Flyer fietsen aangeschaft, waarvan eentje zelfs met navigatie. Aan jullie de taak uit te vinden aan wie die nieuwe fiets met navigatie is toegevallen.

Weer even thuis 1

Gistermiddag, terwijl we nog aan de IJssel staan, bekijk ik de fantastische race van Max Verstappen vanuit bed.

Na deze prachtige overwinning, wil Chris de BHVer van de camping mij nog een keer zien. We hebben besloten om daarna naar huis te rijden. Hij verbindt de wonden, zo goed en zo kwaad als het wil, daarna kunnen we op weg naar Groningen. De elleboog begint onderweg hevig te bloeden en Hoofd-verpleging bindt er een theedoek omheen, om het bloeden een beetje te stelpen. Thuisgekomen ga ik onmiddellijk plat, want de pijn wordt erger en de stijheid ook. Blij dat we thuis zijn.

 

Vandaag maak ik om 8 uur een afspraak met de huisarts en die constateert geen gebreken of andere bijzonderheden. Van de pijn in mijn borst, door een gekneusde rib,  zal ik nog wel een tijdje last houden, zo voorspelt hij mij. Ook mag ik bij de assistente even een tetanisprik ophalen. Dat laatste is mijn grote hobby, prikken. De camper wordt leeggehaald door Hoofd-waszaken en ze doet een aantal wassen en is daar de hele dag druk mee.

Oh, ja, het veranderde lettertype komt, omdat ik wederom moet overstappen op de tablet, want ook de laptop moet naar de dokter.

Ziet U typefouten of een rare zinsbuiging, bedenk dan dat Uw scribent een beetje zielig is.

Olst 3

Het is midden op de dag en ik lig op bed.

Het waait een halve storm hier aan de boorden van de IJssel. Wij besluiten nog even een rondje te fietsen. Het is een korte route van 14 km, dus dan zijn we weer mooi op tijd terug. Als we een paar kilometer weg zijn, wordt mijn hoed gegrepen door een hoop wind. Het ding zit met touwtjes om mijn kin, maar in een reflex grijp ik de hoed vast. Door de windvlaag raak ik van de weg en als ik terug op de weg wil blijkt de rand te hoog en stuiter ik over het asfalt. Schaafwonden alom, dus rijden we maar weer terug naar de camper. Ik ontdek een enorme bult op mijn elle boog en als ik wil kijken, spuit het bloed eruit. Hoofd-verpleging zit van onder tot boven onder een bloedspoor, terwijl ze van een meter afstand staat te kijken.

De buurman haalt de BHVer van de camping, die mij keurig verzorgt en het bloed stelpt. Vanavond om 7 uur moet ik me weer bij hem melden.

Soms voel je jezelf nog dommer dan de spreekwoordelijke ganzen.

Oh ja, mijn nieuwe horloge heeft, door de schuiver op het asfalt, een kleine onderhoudsbeurt nodig.