Het is, naar mijn gevoel, alweer heel lang geleden dat we gewekt worden door getik op ons camperdak. Zo lang, dat de eerste gedachte er eentje van verwarring is. “Wat is dat?”, maar direct daarna word je er, nog slaperig, van bewust dat het regen is. Oh, heerlijk, ik kan me nog een keer omdraaien. Dat doe ik dan ook en kruip diep weg, onder het warme dekbed.
Maar na een tijdje roept de natuur mij weer tot de orde en zal ik toch moeten opstaan. Ontbijt en daarna de koffie bij de buurtjes, want ook daar schijnt de zon, zo nu en dan.
De cumulus wolken vertonen zich steeds nadrukkelijker en dat belooft niks geen goeds, voor de rest van de dag.
Dat “niks goeds” manifesteert zich op een gegeven moment met een geluid alsof iemand een paar spijkers in ons camperdak probeert te slaan. Het is hagel. Oké, de foto is niet heel duidelijk, maar het geluid is indrukwekkend.
Hoofd-activiteiten vindt het, ondanks de dreigingen, een goed idee om de/het Thülsfelder-Stausee om te fietsen. Die twijfels over “de” en “het” ontstaan bij mij doordat in het Duits een Meer een See wordt genoemd en andersom. (Beste lezer en/of lezeres, “redt U zich er maar mee”).
De Thülsfelder-Stausee is ontstaan doordat ze een dam hebben opgeworpen. Deze Thülsfelder-Tallsperre dam vormt een reservoir tussen Cloppenburg en Friesoythe in het Oldenburger Münsterland. Het grenst aan de gemeenschappen Friesoythe, Garrel en Molbergen en werd gebouwd tussen 1924 en 1927 om de oevers van de rivier de Soeste te beschermen tegen overstromingen. Met een opslagcapaciteit van 10,8 miljoen kubieke meter is het een van de "grote dammen" en is na de dam Brohm het meest noordelijke reservoir in Duitsland. Hierdoor is de Thülsfelder-Stausee ontstaan. Dus, tussen de hevige buien door, fietsen we het meer om.
We zijn nog niet “thuis” of de hel breekt weer los. Nu, terwijl ik dit optik, breekt de zon weer door en zit de goegemeente alweer aan het bier en wijn.
Ik zeg het vaker, camperen is genieten, afzien en overleven.
