Soms voelt het beginnen aan een nieuwe blog, zoals een schilder zich moet voelen als hij voor een leeg wit canvas aan een nieuw schilderij begint. Of zoals een beroemd schilder ooit eens zei, "schilderen is 10% inspiratie en de rest is transpiratie."
Laat ik beginnen met ons lieve kleine musje, wat nu al een paar dagen bij ons op bezoek komt. Ze verzamelt geduldig de gemorste broodkruimels, om zo tot een maaltje te komen. Maar let eens op de foto. Rechts boven op haar kop, zit een dikke puist, of een soort parasiet. Ze beweegt zo snel dat even goed bekijken heel veel moeite kost, evenals het maken van deze foto. Ook schijnt het rechteroog al een beetje aangetast te zijn, zielig.
Op onze fietstochten, zien we regelmatig deze dames door het veld lopen. De eerste keer besteden we daar niet zoveel aandacht aan. Maar de laatste keer stoppen we en vraag ik wat ze aan het doen zijn. Maar een antwoord blijft uit. Na herhaalde malen vragen komt er een soort van antwoord, maar het blijkt niet Duits te zijn, dus vermoeden wij dat het Poolse dames zijn. Uit de bewegingen, die ze maken, lijkt het alsof ze onkruid aan het wieden zijn. Nou, dan hebben ze nog wel even werk, want de velden bestrijken enkele honderden hectare.
Ali haar Ganzenpaar met de 9 jongen hebben het heel druk met een ander paar Ganzen, die geen jongen hebben. Het kinderloze stel hoeft maar in de buurt van het gezin te komen of papa Gans gaat over tot de aanval. Want als het stel de kans krijgt, vliegen ze op de jongen af om ze, zoals Ali dat formuleert, "onder water te drukken." Ik denk dat dit paar gedrag is! Volgen mijn Orni (Ornitholoog) zijn het onmiskenbaar Nijlganzen.
Het is vandaag niet echt zonnig, maar niet minder benauwd. Er is een dreiging van onweer en dat zou mij niet verbazen, dus direct maar de antenne uit de zender.
