Prora, Prora, ik hoor de hersenen van de geschiedkundigen onder ons kraken. “Waar ken ik dat ook alweer van?” Het is ook de naam van een omstreden nazi-bouwproject uit de jaren 1930-1945 en dat sinds 1994 beschermd wordt als herdenkingsmonument, een zogenaamd “Denkmal” (vrij vertaald gedenkteken). Prora is een plaatsje op het Duitse eiland Rügen aan de baai Prorer Wiek, tussen Sassnitz en Binz.
Maar laat ik bij het begin van de dag beginnen. Vannacht dus op de parkeerplaats van de Netto geslapen. Nou ja, geslapen? Je bent toch meer op je qui-vive en slaapt heel licht. Ieder geluidje werkt als een alarm… en dat merken we ook aan onze buurtjes. Om 10 minuten voor negen wordt er op de deur geklopt. “We willen even afscheid nemen, want we gaan richting Nederland!” We wisten het al wel dat ze weggingen, maar als ze wegrijden komt het toch nog even “rauw” op ons dak.
Zo sta je nog saampjes, zo sta je alleen. Het kan verkeren!
Nadat de boodschappen zijn gedaan vertrekken ook wij, maar dan richting Prora. Wohnmobil Oase blijkt een grote maar toch intieme camperplek. Als we staan moet het afval nog weg, de plee geleegd en een bakje koffie gedronken. Nadat ik 2 uur met Support@Goose.nl in conclaaf ben en nog geen stap verder ben gekomen, geef ik er de brui aan. We stappen op de bus.
Tenminste, nadat de eerste, pal voor onze neus, is doorgereden en we een half uurtje moeten wachten. “We pakken de fiets!” opper ik, “Nee, dat is levensgevaarlijk”, meent mijn reisleidster. Als ik even later een foto van de situatie neem, blijkt wel waarom. Auto’s scheren vlak langs de fietser! Ik neem nog een tweede foto, maar daar is de dame in kwestie het niet mee eens. Die foto moet eraf!
Als we uitstappen valt het geoefende oog van mijn hoofd inkopen onmiddellijk op dit kleding-, annex schoenenwinkeltje. Ik settel mezelf in een stoel en wacht het passen en wisselen van diverse kledingstukken lijdzaam af. De mevrouw, die advies geeft, verstaat haar vak. Maar weinigen lopen de winkel uit zonder iets aan te schaffen.
Binz is mooi en gezellig druk, zoals we dat nog in onze herinnering hadden. Eigenlijk kun je hier uren rond drentelen, ware het niet dat je voeten beginnen te protesteren.
We zoeken de bushalte weer op, maar niet alvorens we een bod hebben gedaan op ons, hopelijk, toekomstige huis.
Later blijkt dat Villa Undine, het oudste huis van Binz is. Kennelijk zijn huizen alhier net als bij wijn, hoe ouder des te duurder. Dus moeten we nog even verder zoeken.
Of morgen hier nog even, aan de roulette tafel, ons financieel geluk wat bijspijkeren.
