Pake en Beppe zijn met de trein naar Franeker, waar ze de auto ophalen om naar hun kleinzoon in Groningen te gaan. Wij stappen op de fiets om inkopen te gaan doen in Nijverdal. De Lidl en de Albert Heijn worden vereerd met een bezoek van ons. Met de fietstassen afgeladen komen weer bij de camper aan. Nauwelijks bijgekomen komt de opdracht van Hoofd-activiteiten om nog een “stukje” te gaan fietsen. De route wordt uitgezet en daarmee wordt duidelijk dat de rit ons ruim 20 kilometer over en langs de heide zal voeren.
Het moet gezegd, het is een prachtige tocht. Maar er moet mij iets van het hart. De fietspaden zijn smal en bestrooid met grit. Ondanks dat komen de meeste “wielrijders” over als professionele “wielrenners”, op hun elektrisch ondersteunde fiets. Met het verzet op de hoogste stand en tegelijktijdig op de sterkste ondersteuning, stuiven ze over de grindpaadjes. “Met de dood in de ogen” komen ze op je af, zoals ik dat vaak cynisch noem, en “hopen” er goed voorbij te komen. Andersom gebeurt natuurlijk ook. Gezapig fietsende oudjes, blijven IJzeren Heinig naast elkaar rijden, waarbij bellen geen enkele zin heeft. Kennelijk staan hun wederzijdse gehoorapparaten op “stil”, om ook maar niet het gezever van de partner aan te hoeven horen.
Als we op de Palthe weg rijden duikt, vanuit het niets, dit beeld op. Een prachtig gezicht, dit puur witte gebouw tussen het groen en paars van respectievelijk bos en heide. Het blijkt “De Sprengenberg” te zijn en het is een “normaal” huis op de heuvel Sprengenberg in Haarle (gemeente Hellendoorn). Het is gebouwd in de jaren 1898-1910 in opdracht van A.A.W. van Wulfften Palthe. Het huis wordt in Salland ook wel de Palthe-toren genoemd.
Plotseling verspert dit gevaarte onze weg. Hij blijkt gemaaid gras af te leveren en ik word nieuwsgierig hoe ze dat eruit krijgen. Nou dat is niet echt spannend. Een enorme schuif, binnen in de laadruimte, schuift langzaam de lading naar achteren. Het laatste stukje haalt de chauffeur eruit door achteruit te rijden en dan hard te remmen.
Ik mag eerlijk bekennen dat ik, bij thuiskomst, even languit moet want het licht gaat, bij mij, bijna uit!
Een koele Hefe Weitzen doet wonderen.
